Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών

Εισαγωγή R. Lambelin 4 

Κεφάλαιον Α'. 14 

Το δίκαιον εν τη ισχύι. Η ελευθερία, η φιλελευθερία, ο χρυσός. Η πίστις. Η αυτονοµία. Η

κεφαλαιοκρατία. Ο όχλος, η αναρχία. Η ίουδ. µασωνική εξουσία αήττητος. Αι διαφωνίαι των

κοµµάτων. Τα ισχυρά ποτά. Ο κλασικισµός. Η ακολασία. Ο τρόµος κλπ. 

Κεφάλαιον Β'. 19 

Οι οικονοµικοί πόλεµοι. Ο ρόλος του Τύπου. Η τιµή του χρυσού. 

Κεφάλαιον Γ'. 20

Ο συµβολικός όφις. Αι κοινοβουλευτικαί οµιλιοµηχαναί, οι λίβελλοι. Η οικονοµ. 

υποδούλωσις. Ο στρατός των Ιουδαίων µασώνων. Ο εκφυλισµός των Χριστιανών. Τα δηµοτικά

σχολεία των µασώνων. Γενική οικονοµική κρίσις. ∆ιατί είναι άτρωτος ο µασωνισµός κλπ. 

Κεφάλαιον ∆'. 23 

Τα διάφορα στάδια της δηµοκρατίας. Η εξωτερική όψις του µασωνισµού. Ο ρόλος της

κερδοσκοπίας. Η λατρεία του χρυσού. 

Κεφάλαιον Ε'. 24 

∆ηµιουργία ίσχυρας κυβερνητικής συγκεντρώσεως. ∆ιατί τα Κράτη 8έν δύνανται να

συνεννοηθώσι. Πως θα υποταχθή η δηµοσία γνώµη. Η υπέρτατη Κυβέρνησις. 

Κεφάλαιον ΣΤ'. 27 

Τα µονοπώλια. Η αριστοκρατία εστί ρηµένη κτηµατικού πλούτου. Το εµπόριον, η βιοµηχανία

και η κερδοσκοπία. Η αναρχία και η οινολογία. 

Κεφάλαιον Ζ'. 28 

∆ιατί πρέπει ν' αυξάνωµεν τους εξοπλισµούς. Ζυµώσεις, διχόνοιαι και µίση εις όλον τον

κόσµον. Καταναγκασµός της αντιπολιτεύσεως των Χριστιανών δια των πολέµων και του γενικού

πολέµου. Ο Τύπος και η δηµοσία γνώµη. 

Κεφάλαιον Η'. 29 

∆ιφορούµενη χρήσις του δικαστικού δικαίου. Οι συνεργάται του µασωνικού καθεστώτος. 

Ιδιαίτεραι Σχολαί. Οικονοµολόγοι και εκατοµµυριούχοι. 

Κεφάλαιον Θ'. 30 

Εφαρµογή των µασωνικών άρχων. Τα µασωνικόν σύστηµα. Η σπουδαιότης του

αντισιµητισµού. Η δικτατορία του µασωνισµού. Ο τρόµος. Ο φιλελεύθερος δεσποτισµός. Η

εφαρπαγή της εκπαιδεύσεως και ανατροφής κλπ. 

Κεφάλαιον Ι'. 32 

Η δύναµις των πραγµάτων εν τη πολιτική. Η µεγαλοφυία της ποταπότητος. Η καθολική

ψηφοφορία. Ο µεγαλοφυής οδηγός του µασωνισµού. Το δηλητήριον της φιλελευθερίας. Το

Σόνταγµα, σχολή κοµµατικών διχονοιών. Οι Πρόεδροι δηµιουργήµατα του µασωνισµού κλπ. 

Κεφάλαιον ΙΑ'. 35 

Το πρόγραµµα του νέου Πολιτεύµατος. Οι Χριστιανοί είναι πρόβατα. Ο µυστικός

µασωνισµός και αι στοαι «επιφανείας» 

Κεφάλαιον ΙΒ'. 37 

Μασωνική ερµηνεία της λέξεως «ελευθερία». Το µέλλον του Τύπου εϊς το βασίλειον των

Μασώνων. Η αλληλεγγύη των Μασώνων εν τω συγχρόνω Τύπω. Το αλάνθαστον του νέου

Πολιτεύµατος. 

Κεφάλαιον ΙΓ'. 40 

Η ανάγκη του επιουσίου άρτου. Τα πολιτικά και βιοµηχανικά ζητήµατα. Οι διασκεδάσεις. Οι

οίκοι ανοχής. Τα µεγάλα προβλήµατα. 

Κεφάλαιον Ι∆'. 41 

Η θρησκεία του µέλλοντος. Η δουλεία του µέλλοντος. Η πορνογραφία και το µέλλον του

έντυπου λόγου. 

Κεφάλαιον ΙΕ'. 42 

Παγκόσµιον πραξικόπηµα εν µια ήµερα. Αί εις θάνατον καταδίκαι. Η µέλλουσα τύχη τωνΧριστιανών µασώνων. Ο µασωνισµός, οδηγός όλων των οργανώσεων. Ο Κοµµουνισµός. Αί

θανατικαί καταδίκαι των µασώνων κλπ. 

Κεφάλαιον ΙΣΤ'. 47 

Τα Πανεπιστήµια ακίνδυνα. Η αντικατάστασις του κλασικισµού. Κατάργησις της ελευθέρας

εκπαιδεύσεως. Η διδασκαλία δια τον παραστάσεων. 

Κεφάλαιον ΙΖ'. 49 

Το δικηγορικόν Επάγγελµα. Η επιρροή των Χριστιανών Ιερέων. Η ελευθερία της

συνειδήσεως. Πατριάρχης και Πάπας. Μέσα πάλης κατά της υφισταµένης Εκκλησίας. Προβλήµατα

του συγχρόνου Τύπου κλπ. 

Κεφάλαιον IH'. 51 

Μέτρα ασφαλείας. Επιτήρησις των συνωµοτών. Η φανερά φρουρά καταστρεπτική δια την

Αρχήν κλπ. 

Κεφάλαιον ΙΘ'. 53 

Το δικαίωµα του αναφέρεσθαι. Τα πολιτικά εγκλήµατα κλπ. 

Κεφάλαιον Κ' 54 

Οικονοµικόν πρόγραµµα. Προοδευτικοί δασµοί. Ταµιευτικαί Τράπεζαι. Ελεγκτικόν

Συνέδριον. Στασιµότης κεφαλαίων. Έκδοσις γραµµατίων. Ανταλλαγή του χρυσού. Τα κρατικά

δάνεια κλπ. Οι πράκτορες του µασωνισµού. 

Κεφάλαιον ΚΑ'. 58

Τα εσωτερικά δάνεια. Το παθητικόν και οι φόροι. Αι µετατροπαί. Κατάργησις του

χρηµατιστηρίου. Φορολογία των βιοµηχανικών αξιών. 

Κεφάλαιον KB'. 60

To µυστικόν του µέλλοντος κλπ. 

Κεφάλαιον ΚΓ'. 61

Μείωσις παραγωγής ειδών πολυτελείας. Η µικρά βιοµηχανία. Η απεργία. Απαγόρευσις της

µέθης. Καταδίκη της παλαιάς κοινωνίας και ανάστασις αυτής υπό νέαν µορφήν. Ο εκλεκτός του

Θεού. 

Κεφάλαιον Κ∆'. 62

Ενίσχυσις των ριζών του βασιλέως ∆αβίδ. Αποµάκρυνσις των απ’ ευθείας διαδόχων. Ο

βασιλεύς - Πεπρωµένον. Το άσπιλον των εξωτερικών ηθών του βαοιλέως των Ιουδαίων. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Εις διάφορα σηµεία του µεµακρυσµένου ορίζοντος αντιλαµβάνεται τις τον σχηµατισµόν

κυµάτων αντισηµιτισµού. Τούτο δεν είναι µεν εισέτι καταφανές, αλλ' από την έπήρειαν των

ιουδαϊκών προκλήσεων, αίτινες εκδηλούνται πανταχόθεν, τα κύµατα αυτά θα ογκωθώσιν άγρίως, 

θα έπιταχύνωσι την ορµήν των και θα αποβώσι φρικαλέα όταν θα συντριβώσι (µε ένα λευκόν

αφρόν διαλυόµενον πρός τον ουρανόν) επί των όχθων, εις ας ο Ισραήλ επίστευσεν ότι

κατεσκεύασεν απόρθητους ακροπόλεις. 

Τα κύµατα αυτά τα αντισηµιτικά οφείλονται εις αίτια επιπόλαια ή εις αφορµάς σοβαράς και

βαθείας; Πρέπει οι Ιουδαίοι να θεωρώνται, κατά το πλείστον, ως υπεύθυνοι της παγκοσµίου

µεταπολεµικής καχεξίας; 

Μόνον γεγονότα ακριβέστατα επικυρωθέντα, συγκρίσεις ειλικρινώς γενόµεναι, συλλογισµοί

λογικώς εξηγµένοι, δύνανται να δώσωσι την απάντησιν εις τα ερωτήµατα ταύτα. 

Ι

Επί της πρωθυπουργίας του ∆αβίο Λόυο Τζώρτζ η Βρεταννική Κυβέρνησις είναι εντελώς

υποτεταγµένη εις την πολιτικήν του Ισραήλ. Τούτο είναι αναµφισβήτητον. Εξ Ισραηλίται είναι

ιδιαίτεροι µυστικοσύµβουλοι (Privycouncillors), δυο εδρεύουσιν εις το Υπουργείον, ο sir Alfred 

Mond και ο έντιµος Edwin Montagu, και δεν είναι ίσως αυτοί οι περισσότερον ιουδαϊζοντες εν το

Υπουργείω τούτω. Όταν οι αρχηγοί του σιωνιστικού κινήµατος, προβλέποντες την τελικήν νίκην

της Άντάντ (Entente), ηθέλησαν να στερεώσωσι καλώς την Ίδρυσιν του µελλοντικού βασιλείου της

Παλαιστίνης, ο Υπουργός των Εξωτερικών Μπάλφουρ εν ονόµατι της Κυβερνήσεως της Αυτού

Βρεταννικής Μεγαλειότητας, εγραψεν εις τον Λόρδον Ρώτσιλδ, ότι αναλαµβάνει την υποχρέωσιν

να διευκολύνη δι' όλης της δυνάµεως του την δηµιουργίαν της «ΕθνικήςΙουδαϊκής Εστίας». 

Ο ισραηλίτης Λόρδος Αρχιδικαστής (Chief Justice of England) Ρήντιγκ απεστάλη εις την

Ουάσιγκτών ως ύπατος αρµοστής και έκτακτος απεσταλµένος, ίνα διακανονίση εκεί µετά των

ισραηλιτών του προέδρου Ουίλσωνος: ήτοι του πρεσβευτού Μοργκεντάου, του τραπεζίτου Σίφ

(Jacob Schiff), του δικαστού Μπράντεϊς (Brandeis), του καθηγητού Φραγκφοϋρτερ (Francfurter), 

τα πλέον λεπτεπίλεπτα πολιτικά και οικονοµικά ζητήµατα, τα οποία ανέκυψαν κατά τους

τελευταίους µήνας του πολέµου, ως και τα προκαταρκτικά της ειρήνης. 

Όταν η Αγγλία επέτυχε παρά της Κοινωνίας των Εθνών την προσωρινήν εντολήν επί της

Παλαιστίνης, ένθα επί 700.000 κατοίκων δεν υπήρχον ίσως ούτε 65.000 Ιουδαίοι, ο ισραηλίτης

Λόρδος Ερβέρτος Σαµουήλ (sir Herbert Samouel) ανέλαβε την απόλυτον εξουσίαν της διοικήσεως

της Αγίας Γης και της εκεί εγκαθιδρύσεωςιουδαϊκού πολιτεύµατος. 

Όταν εις την Κουϊνσλάνδην της Αυστραλίας εκενώθη η θέσις διοικητού, πάλιν ισραηλίτης, ο

Λόρδος Ματθαίος Νάθαν (sir Matthew Nathan) υπεδείχθη δια να την καταλάβη! 

Η Κοινωνία των Εθνών εµπιστεύεται εις την Αγγλίαν την γενικήν γραµµατείαν (= προεδρίαν

- διεύθυνσιν) της διαρκούς οργανώσεως της. Ο Λόρδος Ε. Ντράµωντ (sir Εric Drummond) άµα ως

έφθασεν εις Γενεύην επισκέπτεται τον µέγαν Ραββίνον της πόλεως, του συνιστά το προσωπικόν

του, τον διαβεβαιοί περί του θαυµασµού του δια τουςΙουδαίους και περί της πλήρους αφοσιώσεώς

του εις την υπόθεσιν των και τα ιδεώδη των. Μεταξύ των κυριωτέρων συνεργατών του ενδιαφέρει

να αναφέρωµεν τον πρώην διερµηνέα λοχαγόν Mantoux, τµηµατάρχην πολιτικών υποθέσεων, 

βοηθούµενον υπό του ταγµατάρχου Abraham και της κ. Ν. Spiller. 

Όταν οι απεσταλµένοι των ιουδαϊκών εταιρειών υπέβαλαν εις την Κοινωνίαν των Εθνών

αίτησιν τείνουσαν εις το να εξάρτηση την παραδοχήν εν αύτη των νέων Κρατών εκ της

προηγουµένης αποδοχής της ρήτρας περί µειονοτήτων —πράγµα το οποίον θα ηδύνατο τις να

εκλάβη ως δικαίωµα των Ιουδαίων να σχηµατίσωσι Κράτος εν Κράτεσι— ο Λόρδος Robert Cecil 

προσεφέρθη να υποστήριξη την αίτησίν των! Όταν ο πρίγκιψ της Ουαλίας έκαµε το ταξείδιον ανά τας Βρεταννικάς Κτήσεις και τον

Καναδαν, οι Ιουδαίοι, διοργάνωσαν, ευθύς άµα τη επιστροφή του, υπό τον τίτλον «Αυτοκρατορική

περιήγησις εις ανάµνησιν του Πολέµου» (War Memorial Empire Tour), ταξείδιον περιέχον

δροµολόγιον σχεδόν παρόµοιον. Εν ονόµατι των ιουδαϊκών και σιωνιστικών οργανώσεων, ο µέγας

Ραββίνος Hertz, συνοδευόµενος υπό του Μ.Α.Μ. Woolf, µεταβαίνει και αυτός να επισκεφθή τας

Βρεταννικάς Κτήσεις και τον Καναδάν δια να δώση οδηγίας εις τας διεσκορπισµέναςισραηλιτικάς

Κοινότητας, να εξάψη τον θρησκευτικόν ζήλον των και να συλλέξη κεφάλαια, προοριζόµενα δια

την ίδρυσιν εν Λονδίνω, ως ενθυµίου του Πολέµου, µεγάλου ισραηλιτικού ιεροδιδασκαλείου. Και ο

επίσηµος χαρακτήρ, τον όποιον η Κυ-βέρνησις απέδωκεν εις την αποστολήν ταύτην, επικυρούται

δια του συµποσίου, το οποίον προσεφέρθη εις τους ταξειδιώτας την παραµονήν της αναχωρήσεως

των. Οι υπουργοί, οι αντιπρόσωποι του Καναδά και των αποικιών αντεπροσωπεύοντο εις αυτό. Ο

επικεφαλής του συµποσίου Λόρδος Ρώτσιλο (Rothschild), ήγειρε πρόποσιν: «υπέρ της

Κυβερνήσεως της Αυτού Μεγαλειότητος» και διεκήρυξεν ότι µεταξύ των Κυβερνήσεων, αίτινες

διηύθυναν τας τύχας της Μεγάλης Βρεταννίας, ουδεµία, ως η σηµερινή, δεν είχε «δείξει τόσην

ειλικρινή συµπάθειαν εις τα σχέδια και εις το ιδεώδες των Ιουδαίων». Απαντών, εν ονόµατι της

Κυβερνήσεως, ο Λόρδος Μίλνερ, ηΰχαρίστησε τον πρόεδρον δια τον έπαινον και προσέθεσεν

αδιστάκτως, ότι η Βρεταννική Κυβέρνησις είχεν ευρέως ανταµειφθή δια την φιλοϊουδαϊκήν

πολιτικήν της! Εις την πόλιν του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδος της Ν. Αφρικής (Cape Town oj 

Good Hope), εις το Ντέρµπαν (Durban) της Νατάλης Ν.Α., εις την Ιωαννούπολιν (Johannesburg), 

την πρωτεύουσαν του Τράνσβααλ, εις τας αυστραλιανάς πόλεις, παντού, οι απεσταλµένοι του

Ισραήλ εγένοντο δεκτοί µε πριγκηπικάς τιµάς. Αι πολιτικαί και στρατιωτικαί αρχαί ήρχοντο πρός

υποδοχήν των, τους ηΰχοντο το «ως ευ παρέστησαν» και ετίθεντο εις τας διαταγάς των. 

Μήνας τινάς προηγουµένως ο κ. Lloyd George ειδοποιηθείς υπό τίνων, αµφιβόλου

ειλικρίνειας πληροφορητών, ότι αντισηµιτικαί εξεγέρσεις (pogroms) ανεφάνησαν εις την

Πολωνίαν, απέστειλεν εξ ιδίας αυτού πρωτοβουλίας εις την Βαρσοβίαν ανακριτικήν επιτροπήν, 

προεδρευοµένην υπό του Ιουδαίου Stuart Samuel. Τούτο δεν διελάλει ανά το σύµπαν (urdi et ordi) 

ότι η Αγγλία ηξίου να γίνη εις όλας τας χώρας ο πρόµαχος του Ισραήλ; 

Άλλωστε, όταν ο λόρδος Chelmsford έφθασεν εις το τέρµα της αποστολής του, ως

αντιβασιλεύς των Ινδιών, ο Ιουδαίος Rufus Isaacs λόρδος Reading, ο πρώην ανώτατος ∆ικαστής

και ύπατος αρµοστής εις την Ουασιγκτών, εκλήθη να τον διαδεχθή εις υπούργηµα, κατά τοσούτο

µάλλον λεπτον και επίφοβον. καθ' όσον αι Ινδίαι, ένεκα πολιτικών και διοικητικών

µεταρρυθµίσεων, είναι εν πλήρει αναβρασµό. 

Εις τας Ηνωµένας Πολιτείας, επί της προεδρείας του Ουίλσωνος, η ιουδαϊκή κατάκτησις

υπήρξε τόσον έκδηλος όσον και εν Αγγλία. ∆εν πρέπει να λησµονή τις ότι τη υποβολή του Jacob 

Schiff και πολλών εβραιογερµανών τραπεζιτών, εν πλήρει συµφωνία µετά του Lioyd George, ο

πρόεδρος Ούιλσων επέτυχε την εισαγωγήν εις την συνθήκην ειρήνης των σκοτεινών όρων των

σχετικών προς τας Επανορθώσεις, προς το δηµοψήφισµα της Άνω Σιλεσίας, προς τα πολιτεύµατα

τα αφορώντα την Sarre, Fiume, Dantzig. 

Και όµως παρά την αποδοκιµασίαν των συµπολιτών του (αποποιηθέντων να υιοθετήσωσι την

ιδεολογικήν φιλανθρωπίαν του και να την ακολουθήσωσιν εν τη επικινδύνω οδώ, εις ην είχε

περιπλέξει την Ευρώπην) ο πρόεδρος των Ην. Πολιτειών εύρε τον τρόπον να εκδήλωση και πάλιν

τας προς τουςΙουδαίους συµπαθείας του. Υπέδειξε δύο Ισραηλίτας δια να τον αντιπροσωπεύσωσιν

εις δύο διαιτησίας, τας οποίας τω ανέθηκεν η Κοινωνία των Εθνών, και απαντών εις εν παράπονον

του φίλου του Ραββίνου Βάϊς (Wise) περί της τύχης των Ισραηλιτών της ανατολικής Ευρώπης, 

διετύπωσεν εις επιστολήν, δηµοσιευθείσαν την 10 Σεπτεµβρίου 1920, τον θαυµασµόν του προς

τους Εβραίους, ως εξής «Ηξεύροµεν εις τας Ηνωµένας Πολιτείας, ένθα οι Ιουδαίοι, απολαύουσι της

πληρεστέρας ισότητος, µε ποίαν εντιµότητα υπηρετούσι και µε ποίαν πίστιν υπερασπίζονται τα

συµφέροντα και το ιδεώδες του ιδίου ηµώνΈθνους». 

Εάν οι Ιουδαίοι κατεδιώχθησαν άλλοτε εν Ρωσσία, η Επανάστασις, παρασκευασθείσα υπ' 

αυτών από πολλού χρόνου, ανέτρεψε παραδόξως τους κύκλους. Η κατάρρευσις του Τσαρισµού, η

συνθήκη του Brest - Litovsk, καταπαύσασα τας εχθροπραξίας µε την Γερµανίαν, και το πολίτευµα

των Σοβιέτ υπήρξαν έργον των Ιουδαίων. Ο Kerensky, όστις εχρησίµευσε» ως γέφυρα µεταξύ τηςδηµοκρατικής ∆ούµας και του αιµατηρού κοµµουνισµού, είναι Ισραηλίτης. Ο Λένιν ήτο, λέγουν, 

σύζυγοςΙουδαίας, ο Trotsky, ο Radek και ο Zinoview και τα τρία τέταρτα των επιτρόπων του λαού

είναι Ιουδαίοι. 

Ο ερυθρός στρατός, όταν κατέκλυσε την Πολωνίαν, µετεχειρίσθη ως συµµάχους τους

Ισραηλίτας των καταλαµβανόµενων πόλεων και οι Ισραηλίται άλλωστε αυτοί, σχεδόν πανταχού

συνηνώθησαν µε τα στρατεύµατα ταύτα, οσάκις ο ερυθρός στρατός εξηναγκάζετο να υποχωρή. 

Κατά την στιγµήν της ανακωχής και των πρώτων διεθνών συνεννοήσεων, οι Ιουδαίοι

παρέσχον µεγίστην εκδούλευσιν εις την Γερµανίαν, µεταβαλόντες τα Κράτη της εις ∆ηµοκρατικάς

ή Σοσιαλιστικάς χώρας. Μετά την φυγήν του Αυτοκράτορος Γουλιέλµου εις την Ολλανδίαν, η νέα

Κυβέρνησις του Ράϊχ έπεσεν εις τας χείρας του Ισραήλ. Ο υπουργός των Εξωτερικών Haase, ο των

Οικονοµικών Schiffer, ο των Εσωτερικών Preusse, ήσαν Ιουδαίοι·εις την Πρωσίαν το Υπουργείον

απετελείτο από µόνον Ισραηλίτας. Ό Kurt Eisner εκυβέρνα την Βαυαρίαν. Εις την Ούγγαρίαν

εβασίλευσεν ο Bela Kuhn η Kohen, αλλ' η τυραννία του υπήρξε τόσον φρικαλέα, ώστε έσχε µόνον

εφήµερον την διάρκειαν. 

Εκτός της Αυστρίας, θυσιασθείσης και καταστραφείσης, τα δηµοκρατικοποιηθέντα Κράτη

προσήλκυσαν την εύνοιαν των Ιουδαίων και των Αγγλοσαξώνων Πουριτανών κυρίως διορισθέντων

δια την σύνταξιν της συνθήκης της ειρήνης. 

Η εις Παρισίους γερµανική αποστολή περιελάµβανε σχεδόν µόνον Εβραίους, µεταξύ των

οποίων ο Oscar Oppenheimer και ο Marx Warburg, αδελφός του γαµβρού του τραπεζίτου της Ν. 

Υόρκης, και ο Jacob Schiff. 

Τα δεκατέσσαρα άρθρα του προέδρου Ουίλσωνος —των οποίων το τελευταίον εξαπέλυε την

ιδέαν της Κοινωνίας των 'Εθνών— και τα πέντε συµπληρωµατικά τοιαύτα, τα προστεθέντα εις τα

προηγούµενα εις λόγον εκφωνηθέντα εις την Νέαν Υόρκην κατά Σεπτέµβριον του 1918, δια να

ορίσωσι τας βάσεις αυτού, ενεπνεύσθησαν υπό του πρίγκηπος Max της Βάδης, Καγκελαρίου του

Ράιχ, ευθύς ως η Γερµανία, νικηθείσα και καταρρεύσασα, εξητήσατο την είρήνην. 

Η παράξενος αυτή ειρήνη, ευνοϊκή µάλλον δια τους ηττηµένους παρά δια τους νικητάς —

πλην των Αγγλοσαξώνων—, µε τον λεπτοφυά και περίπλοκον µηχανισµόν, απαιτούσα έλεγχον

σοβαρόν και µακροχρόνιον, κινδυνεύουσα να θραυσθή µόλις εν µόριον θα παρεισέφρυεν εντός των

τροχών της, διέσωσε την ενότητα της Γερµανίας και άφηκεν εις αυτήν ευρύ µέρος της δυνάµεως

της, αλλ' η ειρήνη αυτή έσχε και το προνόµιον να ανταποκρίνεται προς τας επιθυµίας, προς τας

φιλοδοξίας και προς το ιδεώδες των Ισραηλιτών. Η ειρήνη αυτή, εµποδίζουσα την οικονοµικήν

επανόρθωσιν των εµπολέµων Κρατών, ήτο ευµενής εις τας µεγάλας Τραπέζας, τας οποίας

διευθύνουσιν Ισραηλίται, εις τα διεθνή κερδοσκοπικά συνδικάτα, τα πλουτήσαντα δια του πολέµου

και τα κατέχοντα τα οικονοµικά ταµιεύµατα του κόσµου. 

∆εν πρέπει να εκπλήσσεται τις αν η Κοινωνία των Εθνών εκηρύχθη «ουσιωδώς ιουδαϊκής

εµπνεύσεως» υπό του Israel Zangwill. Και ο Λουκιανός Βόλφ, αντιπρόσωπος των ιουδαϊκών

εταιρειών, αφού παρεστάθη εν Γενεύη εις την συ-νέλευσιν της Κοινωνίας των Εθνών, δεν εδίστασε

να επικύρωση και αυτός ότι η «Κοινωνία» αυτή ήτο εν αρµονία µε τας ευγενείς και ιερωτάτας

παραδόσεις του Ιουδαϊσµού και ότι όλοι οι Ισραηλίται ώφειλον να θεωρώσιν ωςιερόν καθήκον των

να την υποστηρίζωσι δι' όλων των δυνατών µέσων. 

II 

Φαίνεται ότι ο ιουδαϊκός κίνδυνος, ο οποίος εξεδήλουτο δια τόσων συµπτωµάτων και δια

τόσων γεγονότων, δεν απεκαλύφθη πλήρως, παρά όταν εκυκλοφόρησεν η µετάφρασις

αποσπάσµατος εκ ρωσσικού βιβλίου, εξασφαλισµένου εις το British Museum, κατ' Αύγουστον του

1906 και το οποίον είχεν ως τίτλον : «Το Μέγα εν τω Μικρώ, και ο Αντίχριστος ως άµεσος

πολιτική δυνατότης» (Σηµειώσεις ενός Ορθοδόξου, Β' εκδοσις, διορθωµένη και επηυξηµένη. 

Tsarkoie - Selo, 1905). 

Η µετάφρασις αυτή εξεδόθη κατά ∆εκέµβριον του 1919 παρά των Eyreand Spotteswoode, και

έφερε τον τίτλον : «Ο Ιουδαϊκός κίνδυνος. Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» (The Jewish Peril. 

Protocols of the Learned Elders of Zion). Αυτή θα έµενεν επί πολύν χρόνον άγνωστος εις τηνΑγγλίαν, εαν συντάκτης των «Τάιµς» δεν είχε σκεφθή να αφιέρωση εις αυτήν εν άρθρον και να

δώση περί αυτής αρκετά λεπτοµερή περιγραφήν, προκαλούσαν την αγωνιώδη ερώτησιν εαν αυτό

το βιβλίον αληθεύη, µήπως δεν διεφύγαµεν µίαν γερµανικήν ειρήνην παρά δια να υποκύψωµεν εις

µιαν ιουδαϊκήν τοιαύτην; 

Εν ευθέτω χρόνω εκυκλοφόρει εν Λονδίνω η αγγλική µετάφρασις των «Πρωτοκόλλων», 

γερµανική τοιαύτη εδηµοσιεύετο εις το Charlottenburg (Berlin) υπό του Gottfried Zur Beele: Τα

Μυστικά των Σοφών της Σιών (Die Geheimnisse der Weisen von Zion) και διεδίδετο αρκετά

ταχέως εις τα κράτη του Ράϊχ ως και εις την Αυστρίαν. 

Το άρθρον των Τάιµς επροκάλεσε την προσοχήν επί του ιουδαϊκού κινδύνου (Jewish Peril). 

Αµέσως το βιβλιάριον έγινε δυσεύρετον — εξηφανίσθη — και, πράγµα παράδοξον, οι εκδόται Eyre 

Spottisuoode εδήλωσαν, οτι δεν θα έκαµνον νέαν έκδοσιν αυτού. Αλλά εως ώτου, τη φροντίδι

εθνικιστικής τίνος εταιρείας «The Brilons», δηµοσιευθή νέα αγγλική έκδοσις, η µεγάλη ηµερησία

εφηµερίς «The Morning Post» εδηµοσίευεν υπό τον τίτλον : «Η αφορµή της παγκοσµίου

ανησυχίας» (The Cause of Mord Unrest), σειράν άρθρων πολύ ζωηρών, βασιζόµενων επί των

κειµένων των «Πρωτοκόλλων» και επί εγγράφων προγενεστέρως ανακαλυφθέντων και

αποδεικνυόντων, ότι οι Ιουδαίοι είναι εκείνοι, εις τους οποίους έπρεπε να απεδίδοµεν την

παγκόσµιον καχεξίαν, την παρατείνουσαν τας µεταπολεµικάς οικονοµικάς και πολιτικάς

δυσκολίας. 

Είς τας Ηνωµένας Πολιτείας εδηµοσιεύθη, παρά τοις κ.κ. Small Magnard et Cie της

Βοστώνης, άλλη µετάφρασις, επιγραφοµένη «Τα Πρωτόκολλα και η Παγκόσµιος ανατροπή» (The 

Protocols and world revolution). Και Πολωνική µετάφρασις ανεφάνη επί πλέον κατά το 1920. Εις

την Γαλλίαν πρακτικά τίνα, συνοδευόµενα εκ περικοπών του βιβλίου του Σεργίου Νείλου, 

κατεχωρίσθησαν εις τας εφηµερίδας: Correspondant, la Vieille France, & Urbain Gohier, Action 

Frangaise, Oqinion. Πρώτη µετάφρασις εδηµοσιεύθη εις την Libre Parole, αλλά µόνον κατά

Σεπτέµβριον του 1920 και αρχοµένου του 1921, εκυκλοφόρησεν η έκδοσις µετά προλόγου του

Σεβασµ. Juin1

και η έκδοσις της la Vieille France µετά σχολίων εις την αρχήν και εις το τέλος2

. 

Είναι δύσκολον να γνωρίζωµεν τας διαφόρους εκδόσεις τας γενοµένας εν Ρωσία. Φαίνεται

ότι η πρώτη, ήτις οφείλεται εις τον καθηγητήν Σέργιον Νείλον, εγένετο κατά το 1902, αλλ' αυτή θα

ηξηγοράσθη και εξηφανίσθη υπό των Ιουδαίων, καθ' όσον τα αντίτυπα αυτής είναι δυσεύρετα. 

Επανεξεδόθη κατά το 1903; Ίσως, αλλά η πρώτη της •οποίας κατέχοµεν αντίτυπον, είναι η

του 1905 ήτις εµφαίνεται εις τον κατάλογον του British Museum. 

Ο Ρώσσος συγγραφεύς G. Butmi εδηµοσίευσε µετάφρασιν αυτών το 1907 µε την συνδροµήν

του αδελφού του A. L - Butmi ύπο τον τίτλον: «Ο εχθρός της ανθρωπότητας». Τα βιβλίαν, 

εκτυπωθέντα υπό της Σχολής των Κωφαλάλων της [Ιετρουπόλεως, αφιερούται εις την «Ένωσιν του

Ρώσικου Λάου», πατριωτικήν Εταιρείαν, ήτις κατεπολέµει τους Ιουδαίους και τας απόκρυφους

εταιρείας, τας τόσον διαδεδοµένες τότε εν Ρωσία. 

Το έργον του Σεργίου Νείλου ίσχε νέας εκδόσεις κατά τα έτη 1911, 1912, 1917 και 1920. Η

αµερικανική µετάφρασις εγένετο εκ της εκδόσεως του 1911, της εκτυπωθείσης εις το µοναστήριον

του Αγίου Σεργίου. Η έκδοσις του 1912 δεν µνηµονεύεται ούτε εις τον πρόλογον του Σεβασµ. 

Jouin, ούτε εις τους προλόγους της γερµανικής και της αµερικανικής εκδόσεως- αλλ' ηµείς

επετύχαµεν αυτήν εν υπόδειγµα του εξωφύλλου της υπάρχει εις την αρχήν του παρόντος τόµου, ο

οποίος δίδει την πρώτην γαλλικήν µετάφρασιν, την γενοµένην απ' ευθείας εκ του ρωσικού

κειµένου. Η έκδοσις του 1917 κατεστράφη σχεδόν εξ ολοκλήρου υπό των µπολσεβίκων, η δε του

1920 έξετυπώθη εις το Βερολίνον. Η µετάφρασις των «Πρωτοκόλλων» έξετυπώθη υπό τον τίτλον: 

Η Ακίς του Φωτός, και ο εκδότης συντάκτης Pierre Schabelski Bork την συνώδευσε µε σχόλια

σχετικά πρός την ρωσικήν Επανάστασιν, δια των οποίων κρίνονται αυστηρώς αι πράξεις του

υπουργού Tchernoy και του Kerenski, «ο όποιος, τεθείς επί κεφαλής της Ρωσίας επί εξ µήνας, δια

των λόγων του και των πράξεων του, ηπάτησε και επρόδωσε την πατρίδα του». 

Ποία λοιπόν είναι η καταγωγή και η αξία αυτών των «Πρωτοκόλλων»; Όπως ο ηλεκτρικός

σπινθήρας στους κερατοειδείς σωλήνας προκαλεί χηµικά καθιζήµατα, ούτω και τα «Πρωτόκολλα» 

1

 Le Lerril Judeo massonnique: «Le Protocols des Sages de Sion» (Emile Paul). 

2

 «Le Protocols» (ed. de la «Vieille France»). εσχον ως συνέπειαν να προκαλέσωσιν αντιϊουδαϊκάς κρίσεις και σχόλια, αποκαλύπτοντα εις τους

διαφόρους λαούς ένα αγωνιώδη κίνδυνον και γνωστοποιούντα.το σχέδιον εκστρατείας, το

επινοηθέν υπό του Ισραήλ, δια, να πραγµατοποιή το µεγαλειώδες όνειρόν του, το αντικείµενον των

προαιώνιων φιλοδοξιών του, ήτοι την παγκό-σµιον κυριαρχίαν. 

Αι σιωνιστικαί εταιρείαι συνεκρότησαν συνέδριον εις την Bale κατά το 1897 και έρριψαν εν

αυτό τας βάσεις προγράµµατος κατακτήσεων, του οποίου αι προηγούµεναι επιτυχίαι εδικαιολόγουν

την ευρύτητα. Το πρόγραµµα τούτο δεν·υπεδείκνυε µόνον τους διαδοχικούς αντικειµενικούς

σκοπούς και τας ακολουθητέας µεθόδους και τους τηρητέους τακτικούς κανόνας. Τα διάφορα

τµήµατα του Συνεδρίου συνέτασσον πρακτικά των Συνεδριάσεών των, ονοµαζόµενα

«Πρωτόκολλα», προωρισµένα ν' άνακοινωθώσιν εις τινας µεµυηµένους και διατηρήσωσι το

σχέδίον των αποκρύφων αυτών και παρανόµων συµβουλίων. 

Ο Σέργιος Νείλος, εις την είσαγωγήν της εκδόσεως του 1917, δήλοι ότι τα φυλλάδια τα

περιέχοντα αποσπάσµατα αυτών των πρακτικών, συντεταγµένων εις την γαλλικήν (διότι πλείστοι

Σιωνισταί ηγνόουν την εβραϊκήν), του πάρε δόθησαν κατά το 1901 υπό του Alexis Nicoiajevitch 

Souchotin, στρατάρχου της ευγενείας του Chern. τά φυλλά δια ταύτα εγένοντο γνωστά και εις τον

δεύτερον Ρώσον µεταφραστήν των, C. Butmi. 

Πώς ο Alexis Nicoiajevitch τα είχε προµηθευθή; ∆ύο διαδόσεις υπάρχουν περί τούτου· η

αντεγράφησαν υπό γυναικός τίνος, συζύγου η ερωµένης ενός εκ των συνταξάντων αυτά

µεµυηµένων, και η οποία εθεώρησε καθήκον της να µεταβίβαση τα αντίγραφα ταύτα εις

χριστιανόν, δυνάµενον να θέση τους οµοθρήσκους της εις προσοχήν εναντίον των σκότιων και

απειλητικών προθέσεων του Σιωνισµού· η υπεξηρέθησαν από χρηµατοκιβώτιον, το οποίον είχον οι

Σιωνισταί εις τίνα πόλιν της Αλσατίας. ∆εν είναι βέβαιον αν η µία εκ των δύο τούτων υποθέσεων

είναι ακριβής, καθ' όσον οι κάτοχοι των φυλλαδίων θα προσεπάθησαν να απαλλάξωσιν από πάσαν

υπόνοιαν και πάσαν εκδίκησιν τον δράστην ή τους δράστας της υπεξαιρέσεως η των

διαπραχθεισών ακριτοµυθιών. 

Οι Ρώσοι µεταφρασταί είναι αµφότεροι έντιµοι άνθρωποι και φιλόθρησκοι. Αί µεταφράσεις

των είναι, εκτός µερικών λεπτοµερειών, σύµφωνοι. Μ' όλα ταύτα όταν ο Alexis. Ν. Souchotin 

παρέδωσεν εις τον Σέργιον Νείλον τα φυλλάδια, του συνέστησε να κάµη την καλλιτέραν χρησιν

αυτών πρός υπεράσπισιν των συµφερόντων της θρησκείας και της πατρίδος, του όπερ και

επέτρεπεν εις τον ενεργήσαντα την δηµοσίευσίν των «Πρωτοκόλλων» ποιάν τίνα ελευ-θερίαν

ερµηνείας και συντάξεως. 

"Οσον δια την πραγµατικότητα της υπεξαιρέσεως εγγράφων εκ των ισραηλιτικών αρχείων, 

αυτή επιβεβαιούται εξ εγκυκλίου του Σιωνιστικού Κοµιτάτου, χρονολογουµένης από το 1901, εις

την οποίαν ο δόκτωρ Hertzl παραπονείται δια τας υπεξαιρέσεις, αι οποίαι επέτρεψαν εις τους

βέβηλους (Gentils) να γνωρίσωσι τα µυστικά των «Πρωτοκόλλων». 

III 

Τα «Πρωτόκολλα» είναι είκοσι τέσσαρα τον αριθµόν. Είναι µάλλον διδασκαλίαι και γνωµικά

παρά ανακοινώσεις. Φαίνεται ότι ο συγγραφεύς των η οι συγραφείς των, ίσχον ως κυριωτέραν

φροντίδα να εκθέσωσιν εις είκοσι τέσσαρα. µαθήµατα τα δόγµατα του Ισραήλ, τους

αντικειµενικούς του σκοπούς, ους επιδιώκει από των αρχαιοτάτων χρόνων και τας λεπτοµέρειας

του τελικού σχεδίου εκστρατείας πρός κατάκτησιν της παγκοσµίου εξουσίας, οπότε τα πάντα θα. 

εφαίνοντο παρασκευασµένα δια να αρχίσωσι τον αποφασιστικόν αγώνα. 

∆ια τουςΙουδαίους δεν υπάρχει άλλο δίκαιον παρά το τηςισχύος· η φιλελευθερία κατέστρεψε

παρά τοις Goym την τε θρησκείαν και την εξουσίαν ο χρυσός είναι εις χείρας του Ισραήλ και, δια

του χρυσού, εγένετο ούτος κύριος του Τύπου και της κοινής γνώµης, δι' ων και διευθύνονται αι

κυβερνήσεις εις τα δηµοκρατικοποιηθέντα Κράτη. 

Αι τεκτονικοί στοαί διευθύνονται υπο των Ιουδαίων οι οποίοι κατευθύνουσι τας εκδηλώσεις

και την προπαγάνδαν αυτών. 

Οι χριστιανικοί Λαοί θα είναι ηµέραν τινά τόσον απογοητευµένοι, ώστε θα απαιτήσωσιν

υπερκυβέρνησιν παγκοσµίαν, πηγάζουσαν εκ του Ιουδαϊσµού. Ιδιαίτεροι πέλεµοι και µίαπαγκόσµιος ρήξις, ην ο Ισραήλ θα δυνηθή να εξαπολύση, θα επισπεύσωσι την βασιλείαν αυτού. Η

ιουδαϊκή µοναρχία θα αντικαταστήση την φιλελευθερίαν των χριστιανικών Κρατών. Όλαι αι

θρησκείαι θα καταργηθώσι πλην της του Μωϋσέως (δηλ. του Ταλµούδ). 

∆ια να δείξωσι την δύναµίν των οι Ιουδαίοι θα καταβάλωσι και θα υποδουλώσωσι δια της

δολοφονίας και του εκφοβισµού ίνα των λαών της Ευρώπης. Προοδευτικός φόρος επί του

κεφαλαίου και δάνεια κρατικά θα αποκαταστρέψωσι τους Χριστιανούς, τους οποίους άθεος

διδασκαλία θα ανηθικοποιήσει και η επί τόσου χρόνου αναµενόµενη ώρα θα σηµάνει. Ο Βασιλεύς

των Ιουδαίων, ενσάρκωσις του Πεπρωµένου, θα βασιλεύση επί του καταδαµασθέντος σύµπαντος. 

Τοιούτον είναι εν συντόµω το περιεχόµενον των «Πρωτοκόλλων». Είναι καλόν να µελετήση

τις τα διάφορα κεφάλαια και, να συγκρίνη το κείµενόν των προς άλλα έγ-γραφα εβραϊκής

προελεύσεως και να παρατηρήσει αν έχουσι πραγµατοποιηθή, κατά και µετά τον πόλεµον, τα

προβλεφθέντα γεγονότα και αναγγελθέντα συµβεβηκότα εις φυλλάδια γεγραµµένα προ είκοσιν

ετών. 

Το τρίτον κεφάλαιον αυτών των διδασκαλιών των Σοφών του Ισραήλ περιέχει υπαινιγµόν εις

τον Όφιν, ο οποίος συµβολίζει την προοδευτικήν πορείαν του Ισραήλ προς την παγκόσµιον

κυριαρχίαν. 

Ο Σέργιος Νείλος, εις τον επίλογον του βιβλίου του, το οποίον η αµερικανική και η

γερµανική µετάφρασις δεν είχεν υπ' όψει της, παρέχει περιέργους λεπτοµέρειας περί του συµβόλου

τούτου τηςιουδαϊκής δυνάµεως, αείποτε νικηφόρου, όταν θα έχει περικλείσει τα ευρωπαϊκά Κράτη, 

Κατά ταςιουδαϊκά; παραδόσεις, η πρόρρησις αυτή ανέρχεται εις τους χρόνους του Σολοµώντος. Η

κεφαλή του όφεως παριστάνη τους ιθύνοντας, τους µεµυηµένους του Ισραήλ. Εισδύη εις την

καρδίαν εκάστου των εθνών δια να τα διαφθείρη, να τα καταστρέψη και αναχωρήσασα εκ Σιών, 

οφείλει να επανέλθη εις αυτήν, αφού θα έχει εκπληρώσει τον κύκλον των κατακτήσεων της. 

Οι Σιωνισταί έχουσιν από πολλού χρόνου ερίσει τον χάρτην, εις τον οποίον είναι

εγκεχαραγµένον το δροµολόγιου του ερπετού, και επί του χάρτου αυτού σηµειούνται οι µεγάλοι

σταθµοί του δροµολογίου, οι διανυθέντες και οι µέλλοντες να διανυθώσιν. Ο πρώτος σταθµός το

οδηγεί εις την Ελλάδα, κατά την εποχήν του Περικλέους (429 π.Χ.)· επί βασιλείας του Αυγούστου, 

ολίγον προ της γεννήσεως του Ιησού Χρίστου, η κεφαλή του Οφέως εισέδυσεν εις την Ρώµην. Η

Μαδρίτη την είδεν εµφανιζοµένην επί Καρόλου του Ε', οι Παρίσιοι κατά την παρακµήν

Λουδοβίκου του 14ου, το Λονδίνον κατά την πτώσιν του Ναπολέοντος, το Βερολίνον κατά το

1871, µετά τας αποθεώσεις της συνθήκης τωνΒερσαλιών, η Πετρούπολις κατά το 1881. 

Είναι άξιον σηµειώσεως ότι όλα τα Κράτη, επί των οποίων ο Όφις αφήκε το γλοιώδες ίχνος

του, εκλονίσθησαν µέχρι των θεµελίων των υπό πολιτικών και κοινωνικών κρίσεων. 

Ο χάρτης δεικνύει δια βελών τους τελευταίους σταθµούς: την Μόσχαν, το Κίεβον, την

Οδησσόν, την Κωνσταντινουπολιν και τέλος την Ιερουσαλήµ, την αφετερίαν και το τέρµα του

µοιραίου δροµολογίου. Ο Σέργιος Νείλος είς έκδοσιν των «Πρωτοκόλλων» του 1922, ανάφερει επί

πλέον πολλά έγγραφα, τα οποία έρχονται να τονώσωσι τας διδασκαλίας και τας προρρήσεις των

Σοφών της Σιών. Τον Νοέµβριον του 1910 τα «Νέα της Μόσχας» (Moskovskia Viedomosti) 

έδηµοσίευον άρθρον, του Κ. J. Tour, επιγραφόµενον «Τα απόκρυφα ιουδαϊκά προγράµµατα», 

δεικνύον τάς πραγµατοποιηθείσας προόδους υπό των Ιουδαίων είς την ρωσικήν Αυτοκρατορίαν: 

«Κατά το διάστηµα των 50 τούτων τελευταίων ετών πολλαί καταστροφαί επήλθον, και εκάστη

τούτων των καταστροφών επέσπευσε δια γιγαντιαίου βήµατος το ιουδαϊκό έργον... 

«Είς την Ρωσίαν, η Έπανάσιασις δεν επέτυχε τελείως, αλλ' εν τούτοις οι Ιουδαίοι εκέρδισαν

πολύ, χάρις είς τα συµβάντα του 1905 και 1906. Τα τελευταία συνέδρια των απεκάλυψαν όλας των

τας ελπίδας. Η ∆ούµα κατεπλάγη εξ ένός νοµοσχεδίου υπογεγραµµένου υπό µεγάλου αριθµού

βουλευτών, χορηγούντος πλήρη ισότητα δικαιωµάτων είς τουςΙουδαίους, οίτινες απολαύουσιν ήδη

πράγµατι πολλών πλεονεκτηµάτων. Από της εποχής του υπουργείου του Witte τα όρια της

διαµονής των Ισραηλιτών, κακώς τηρούµενα άλλοτε, απέβησαν µάταια δια σειράς εγκυκλίων, και

αί ταραχαί, αίτινες κατέστρεψαν και ανηθικοποίησαν τους αύτόχθονας πληθυσµούς, απέβησαν και

αύται προς όφελος των Ιουδαίων. 

Σύγχρονος συγγραφεύς (ο Μ. Damtschanko) εξέφρασε την εξής γνώµην είς βιβλίον

δηµοσιευθέν κατά το 1911 : «Λαµβανοµένου υπ' όψει του σχετικώς µικρού αριθµού των Ιουδαίων, ούτοι µόνοι των είς µίαν ευρείαν πάλην δεν δύνανται βεβαίως να νικήσωσι το πλήθος, εν τω µέσω

του οποίου ζώσιν ως παράσιτα. ∆ι' ο επενόησαν εν είδος αυτοκτονίας δια τους Χριστιανούς, 

προκαλούντες επιτηδείως παρ' αυτοίς εµφυλίους διαφωνίας και παρασκευάζοντες εντέχνως

κακοδιοικήσεις και ακυβερνησίας». 

Αφού έχουσι περισυλλέξει τον χρυσόν και καταλάβει εις χείρας των τα κυριώτερα όργανα

του Τύπου, επετέθησαν κατά των µοναρχών, διότι ούτοι είναι «µία ανωτέρα δύναµις, πλήρης

αυταπαρνήσεως και διατεθειµένη εποµένως να υπερασπίζη πάν ό,τι είναι ασθενές». ∆ια τούτο οι

Ιουδαίοι έχουσι πανταχού διευκολύνει την υ-ποκατάστασιν του δηµοκρατικού πολιτεύµατος εις τα

µοναρχικά τοιούτα. 

Όσον άφορα τον Μπολσεβικισµόν, οι Ιουδαίοι της Ρωσίας δεν αρνούνται, ότι είναι οι

υπεύθυνοι αυτουργοί αυτού. Εις εφηµερίδα της Charkow, δηµοσιευοµένην εις Yeddisk, Der 

Kommunist, ο Ισραηλίτης Μ. Kohen, έγραφε την 12ην Απριλίου του 1919 «∆ύναται τις να είπη

άνευ υπερβολής, ότι η µεγάλη ρωσική κοινωνική επανάστασις, υπήρξεν έργον των Ιουδαίων και

ούτοι όχι µόνον κατηύθυναν την υπόθεσιν, αλλά και έλαβον εις χείρας των το ζήτηµα των Σοβιέτ. 

∆υνάµεθα να είµεθα ήσυχοι ηµείς οι Ιουδαίοι, εφ' όσον η υπέρτατη διεύθυνσις του ερυθρού

στρατού θα είναι εις χείρας του Λέοντ. Τρότσκι1

». 

∆εν είναι ίσως παράτολµον να φρονή τις, ότι εάν εσχάτως η Αγγλία έχη συνάψει ειρήνην µε

τα Σοβιέτ, τούτο εγένετο, διότι Ισραηλίται του Υπουργείου και οι οπαδοί του Lloyd George εσχον

αρκετήν επιρροήν επί της Βρεταννικής Κυβερνήσεως δια να την αγάγωσιν, υπό το πρόσχηµα

εµπορικών ωφελειών, εις το να υποστήριξη αυτη το ιουδαϊκόν καθεστώς της επαναστατικής

Ρωσίας. 

Αι θεωρίαι αυταί και τα σχόλια του Σεργίου Νείλου δύνανται να διαφωτίσωσιν ή να

δικαιολογήσωσι χωρία τινά των «Πρωτοκόλλων», αλλ' αυτό τούτο το κείµενον δεν στερείται ούτε

σαφήνειας ούτε βάθους. Φέρει εν εαυτώ µίαν αποδεικτικήν δύναµιν ου την τυχούσαν, και δια τούτο

οι Ιουδαίοι, αφού είς µάτην προσεπάθησαν να εξαφανίσωσι το βιβλίον τούτο και να καταπνίξωσι

τας αδιακρίτους φωνάς, τας αποκαλύπτουσας το σχέδιον της εκστρατείας του Ισραήλ, 

αφωσιώθησαν εις την προσπάθειαν του να παραστήσωσιν, ότι τα πρακτικά των Σοφών της Σιών

ήταν απόκρυφα και δεν εστηρίζοντο επί κανενός σοβαρού δεδοµένου. 

IV 

Ό Salomon Reinach είναι ο πρώτος, ο οποίος είς την «Oqinion» της 26 Ιουνίου 1920 

εδήλωσεν, ότι τα «Πρωτόκολλα» δεν ήσαν παρά καθαραί και απλαί επινοήσεις. Ο «ψευδολόγος

Νείλος» είχεν αντλήσει τάς φαντασιοπληξίας του «από την Μαρξιστικήν επαναστατικήν

φιλολογίαν» και οι Ιουδαίοι, όπως oι Μασώνοι, εσυκοφαντούντο φρικαλέως, ως είχον

συκοφαντηθή άλλοτε οι Τησουίται δια της δηµοσιεύσεως των δήθεν Manita Secreta. 

∆εν ηδυνήθη ουχ ήττον να ώθηση περαιτέρω τουςισχυρισµούς του. Πέραν της Μάγχης λόγω

του ότι το κύριον άρθρον των «Times» και η παρατεταµένη εκστρατεία του «Εωθινού

Ταχυδρόµου» (Morning Post) είχον παραγάγει ζωηράν και βαθείαν εντύπωσιν οι Ισραηλίται

εσκέφθησαν ότι επεβάλλετο να επιχειρήσωσι ν' αποδείξωσιν ως αβάσιµα και φανταστικά τα

αποκαλυφθέντα έγγραφα και να προσπαθήσωσι ν' αναιρέσωσι κατά τον µάλλον πιστευτόν τρόπον

τα επιχειρήµατα τα αντληθέντα εκ των «Πρωτοκόλλων» δια να καταδειχθή φανταστική η απειλή

του ιουδαϊκού κινδύνου. Το συµβούλιον των αντιπροσώπων των2

δια του δηµοσιογραφικοΰ

οργάνου του Κοµιτάτου των, επεφόρτισε τον Lucien Wolf µε την λεπτεπίλεπτον ταύτην

αποστολήν. 

Όπως ο Reinach ούτω και δ L,. Wolf δεν ήτο σιωνιστής προ του πολέµου, δεν είχε συνεπώς

παραστή είς το συνέδριον της Bale (πόλεως της Ελβετίας) του 1897, αλλ' ήτο πεπειραµένος

δηµοσιογράφος, παλαιός συνεργάτης του «Daily Graphic» επί του δελτίου της εξωτερικής

πολιτικής, άλλοτε ανταποκριτής εν Λονδίνω της ηµερησίας γαλλικής εφηµερίδος «Le Journal», 

1

 Le Peril - maconique, par Mgr Jouin, σελ. 144. 

2

 The Jewish Board of Deputies. πολύ γνωστός είς τον τύπον, καθ' όσον είχε χρηµατίσει µέγας διδάσκαλος της µασωνικής Στοάς

των συγγραφέων και πρόεδρος του Ινστιτούτου των δηµοσιογράφων. Η εκλογή λοιπόν εφαίνετο

επιτυχής από πάσης απόψεως. Εν τούτοις το αποτέλεσµα δεν ανταπεκρίθη σχεδόν καθόλου εις τας

ελπίδας, τας έπ' αυτού βασισθείσας, των ιθυνόντων ισραηλιτικών κύκλων. 

Ο L Wolf έγραψε τρία άρθρα καταχωρισθέντα εκ περιτροπής εις τας εφηµερίδας

«Μαγχεστριανος Φύλαξ» (Manchester Guardian), «θεατής» (Spectator), «Ηµερήσιος Τηλέγραφος» 

(Daily Telegraph) έπειτα εδηµοσίευσε ταύτα είς φυλλάδιον, διηνθισµένον µε αρκετά άνοστα

ευφυολογήµατα υπό τον σχοινοτενή τίτλον: «Ο ιουδαϊκός κίνδυνος και τα ανύπαρκτα Πρωτόκολλα

των Σοφών της Σιών» (The Jewish Bogey and the forged Protocols of the Learned Elders of Sion). 

Ανέγνωσα επισταµένως το φυλλάδιον αυτό. Αρχίζει µε αρκετά συγκεχυµένην κριτικήν των

δέκα επτά άρθρων των δηµοσιευθέντων είς τον «Εωθιν6ν Ταχυδρόµον» του Λονδίνου ύπο την

επικεφαλίδα «Τα αίτια της παγκοσµίου ταραχής» (The Cause of World Unrest). Ο L. Wolf 

προσπαθεί να απόδειξη δια τεκµηρίων, εις τα οποία αποδίδει ιστορικήν αξίαν, ότι η ιουδαϊκή

προπαγάνδα δεν είναι ούτε αντιµοναρχική, ούτε αντιχριστιανική! ∆ιακηρύσσει επίσης ότι η

«Ιουδαϊκότης» του Μασωνισµού είναι καθαρά επινόησι ενώ τω προσώπω του επιβεβαιούται µε τον

πασιφανέστερον τρόπον, η εβραϊκή διείσδυσις εν τη µασωνία! 

Εις τας πατριωτικάς εκδηλώσεις του συντάκτου του «Εωθινού Ταχυδρόµου» αντιτάσσει λίαν

ασθενή επιχειρήµατα Κατ' αυτόν ο Marx δεν είναι δυνατόν να θεωρηθή ως αντιπρόσωπος των

κοινωνιολογικών ιδεών του Ιουδαϊσµού· αι διδασκαλίαι του προέρχονται απεναντίας εκ των

αντιλήψεων του Hegel και του Fenerbach, οίτινες ήσαν βέβηλοι (Gentils) και εισίν εν αντιθέσει

προς τον συνδικαλισµόν και τον µπολσεβικισµόν. 

Συµπεραίνων λέγει, ότι εκείνο το οποίον ο «Εωθινός Ταχυδρόµος» χαρακτηρίζει ως

«φρικαλέαν αίρεσιν» (Formidable secte) απεργαζοµένην την παγκόσµιον κακοδαιµονίαν, αποτελεί

µύθον, αποκύηµα της φαντασίας αντισηµιτιστών και Αγγλόφοβων Γερµανών. 

Ο κ L. Wolf επιχειρεί είτα ν' αποδείξη το πώς επινοήθη η συγγραφή των «Πρωτοκόλλων» και

πράττει τούτο περιστρεφόµενος κατ' αρχάς περί το ζήτηµα. Άρχεται µε υπαινιγµούς, αφορώντας

τας µυστικάς εταιρείας και τας αποκαλυπτικάς βίβλους, αίτινες µνηµονεύονται εις τα Χρονικά του

ΙΖ' και ΙΗ' αιώνος, κατόπιν προσπαθεί ν' ανασκευάση τα δηµοσιευθέντα υπο του Γερµανού

Hermann Goedsche έγγραφα κατά το 1868. Συγγραφεύς του ενός εκ τούτων εθεωρείτο ο Άγγλος sir 

John Retcliffe, ώστις διεπραγµατεύετο εν αυτώ περί των προ δεκαετίας πολιτικοϊστορικών

συµβάντων. Έτερον, το οποίον άνεδηµοσίευσαν αι γερµανικαί εθνικιστικαί εφηµερίδες και η

γαλλική επιθεώρησις «Le Contemporain»1

, έδιδε το κείµενον οµιλίας την οποίαν είχεν εκφωνήσει

εις τους οπαδούς του ο µέγας ραββίνος εις το νεκροταφείον της Πράγας. Εκ του ότι ο sir John 

Retcliffe δεν υπήρξε ποτέ και εκ του ότι ο λόγος του Ραββίνου φαίνεται µυστηριώδης (απόκρυφος), 

ο L. Volf καταλήγει εις επιχειρήµατα, τα οποία θεωρεί αναµφισβήτητα. 

Εν τούτοις ο Edouard Drummont δεν έδωσε σοβαράν προσοχήν εις τας εκδηλώσεις αυτάς του

γερµανικού αντισηµιτισµού και ούτε καν έκαµε λόγον εις τα σχετικά κεφάλαια της France juive. 

Αλλά ο κ. Wolf ευρεν αναλογίας τινάς µεταξύ των αποκαλύψεων του Goedsche και ενός

χωρίου των «Πρωτοκόλλων», εις το οποίον εξηγείται η υπο των Ιουδαίων ακολουθουµένη πολιτική

δια να διοικήσωσι τας εργατικάς µάζας υποσχόµενοι την χειραφέτησιν των. ∆εν χρειάζεται τι πλέον

δια να εξαγάγη το συµπέρασµα, ότι αφού τα λεγόµενα υπο του Goedsche αποτελούν µύθον και τα

ύπο του Νείλου λεγόµενα εχουσι πασιφανώς τον αυτόν χαρακτήρα! Εν άλλο επιχείρηµα του αυτού

είδους παρουσιάζεται. Ι Constantin Petroviche Pobyadonoszeff, άλλοτε επίτροπος παρά τη Ί. 

Συνόδω της Ρωσίας, εις τας δηµοσιευθείσας παρ' αυτού «Σκέψεις ενός Ρώσου πολιτικού» 

(Refflexions d' un homme d' Etat russe), επέκρινεν αυστηρώς τα δηµοκρατικά πολιτεύµατα και

εχαρακτήρισε την καθολικήν ψήφον ως την «µεγαλυτέραν πλάνην της εποχής µας». 

Συµπεραίνει δε εκ τούτου ότι η αυτοκρατορία παρέσχεν εις τους λαούς τας πλέον ασφαλείς

εγγυήσεις καλής διοικησεως· και επειδή η ίδια σκέψις ανευρίσκεται και εις κεφάλαιον των

«ΙΙρωτοκόλλων», ο συγγραφεύς των κατηγορείται επί λογοκλοπία. 

Ασφαλώς, η υπόθεσις της οποίας ανέλαβε την υπεράσπισιν είναι δυσχερής επί τοσούτον, 

1

 Livraison du 1 Juillet 1880. ώστε πληρεξούσιος δικηγόρος της περιωπής του Λ. Βόλφ, του και συγγραφέως της «Ιουδαϊκής

υποθέσεως κλπ.», να µη ευρίσκη επιχειρήµατα σοβαρώτερα των παρ' αυτού προβαλλοµένων. 

Περαιτέρω αφηγείται, ότι, κατά την εν Γαλλία παραµονήν του, το 1919, έλαβε γνώσιν µιας

απόπειρας, ήτις εγένετο τότε πρός παρεπιδηµούσαν εν Παρισίοιςιουδαϊκήν αποστολήν. 

Λιθουανός τις ανήκων εις την ιουδαϊκήν µυστικήν αστυνοµίαν, παρουσιάσθη εις τα µέλη της

επιτροπής και µετα διαβεβαιώσεις αφοσιώσεως τοις εδήλωσεν, οτι ήτο εις θέσιν να παρεµπόδιση

την δηµοσίευσιν λίαν επικινδύνου βιβλίου το οποίον, εαν ήρχετο εις δηµοσιότητα, θα ηδύνατο να

καταστρέψη τον οίκον Ισραήλ. Επειδή δε πασά εκδούλευσις είναι άξια αµοιβής, ο επισκέπτης

εζήτει µετριοφρόνι 10.000 λίρας στερλίνας. Τον παρεκάλεσαν να υποδείξη, περί ου ο λόγος

βιβλίον· επρόκειτο περί των «Πρωτοκόλλων». Ο Λιθουανός απεπέµφθη ευγενώς και µετά τινας

µήνας εδηµοσιεύοντο εις το Λονδίνον και εις το Charlottenburg η πρώτη αγγλική και η πρώτη

γερµανική µετάφρασις του βιβλίου του Σεργίου Νείλου! 

Ασφαλώς ο Βόλφ δεν ηδύνατο να φθάση εις ανοητότερον και πλέον παιδαριώδες

συµπέρασµα. Με το να δώση τις 10.000 λίρας εις πρόσωπον κατέχον εν αντίτυπον των

«Πρωτοκόλλων». ήτο δυνατον να παρεµπόδιση την µετάφρασι και δηµοσίευσιν συγγράµµατος, το

οποίον προ του πολέµου και της ρωσικής επαναστάσεως είχεν αριθµήσει πέντε η εξ εκδόσεις, και

του οποίου εν αντίτυπον ευρίσκετο εις την βιβλιοθήκην του British Museum; 

Τέλος ο πληρεξούσιος της Ιουδαϊκής Επιτροπής αγωνίζεται δια να εµπνεύση εις τους

αναγνώστας του την πεποίθησιν ότι οι Ιουδαίοι της Ρωσίας και της Πολωνίας δεν έχουσι καµµίαν

σχέσιν µε τον µπολσεβικισµόν. Οι Γερµανοί εθνικόφρονες και οι τσαρισταί εξαπέλυσαν τοιαύτας

συκοφαντίας και δια να δείξει ότι τα πάντα ακούει και µανθάνει ο Ιουδαϊκός µασωνισµός ο Lucien 

Wolf, ευφυολογών, εµνηµονεύει µετά περιφρονήσεως ανώνυµον λίβελλον, µυστηριώδους

εµπνεύσεως, «εκτυπωθέντα εις Παρισίους το παρελθόν έτος ύπο των Ιησουϊτών της οδού

Garanciere» υπό τον τίτλον «ο Μπολσεβικισµός»

1

. 

Το γεγονός όµως τούτο, ότι µε τόσην σοβαρότητα γίνεται λόγος περί τυπογραφείου

Ιησουϊτών, λειτουργούντος εις την οδόν Garanciere, αρκεί να κλονίση και εκµηδενίση όλα τα

επιχειρήµατα, τα οποία παραθέτει ο επίσηµος πληρεξούσιος δικηγόρος της εν Αγγλία Ισραηλιτικής

Επιτροπής. 

Αλλ' ιδού ότι η «Vieille france» εις πολύ περίεργον µελέτην, υπογεγραµµένην υπο L. Fry2

, 

ισχυρίζεται, ότι είναι εις θέσιν να αποκάλυψη τον συγγραφέα των «Πρωτοκόλλων». Ονοµάζεται

Asherinzberg και εβραϊστί Achad Haam, όπερ σηµαίνει «είς εκ του λάου». 

Γεννηθείς εις την Skvira (διοίκησις Κιέβου) εµελέτησε το Ταλµούδ εις ταςιουδαϊκάς σχολάς, 

συνεζεύχθη την εγγονήν Ραββίνου της Lubowitz, εισήλθεν εις το Kahal, ίδρυσεν οµιλον

«νεοσιωνιστών», έπειτα µυστικήν εταιρείαν «οι υιοί του Μωυσέως» (Bne Moshe), παρίστατο εν το

σιωνιστικόν Συνέδριον της Bale, ανέπτυξεν εν αυτώ τα µαθήµατα τα αποτελούντα τα είκοσι

τέσσαρα «Πρωτόκολλα», αλλά δεν ηδυνήθη να συνεννοηθή ούτε µε τον δόκτορα Hertzl, ούτε µε

τον Max Nordau, οίτινες τον εχαραχτήρισαν ως υπεραδιάλλακτον εν τω εθνικισµώ του. 

Φαίνεται ότι ο Asher Ginzberg ενεφανίσθη επικεφαλής του ιουδαϊκού πολιτικού Κοµιτάτου, 

του σχηµατισθέντος εις την Αγγλίαν κατά το 1917 και ότι µεταξύ των οµογενών του απήλαυε

µεγάλου γοήτρου. Ο ποιητής, Chaym Bialik τον χαρακτηρίζει ως «προφήτην», ως έκτακτον

αστέρα, και τον σέβεται ως «τον διδάσκαλον, ο οποίος µόνος ήδυνήθη να δείξη εις τα τέκνα της

εξορίας την οδόν των πρός την ελευθερίαν». 

Εάν ο Ginzberg διέµενεν εν Λονδίνω, ως νοµίζει ο L. Fru, θα ήτο ο µόνος αρµόδιος να

εκφέρη γνώµην επί του φυλλαδίου του L. Wolf και επί των «Πρωτοκόλλων» του Σεργίου Νείλου, 

αλλ' οι Ισραηλίται δεν έχουν την συνήθειαν να κατηχούν τους βέβηλους εις τας υποθέσεις των, εις

τα µυστικοσυµβούλιά των, εις τας διαφόρους απόψεις των. Άπαξ έτι αντιλαµβάνεται τις τούτο

καλώς, άµα ως σκεφθή ότι από της εποχής της δηλώσεως Μπάλφουρ και της διοργανώσεως «της

Εθνικής Εστίας» της Παλαιστίνης, κανείς Ιουδαίος δεν τολµά να κηρυχθή εχθρός πρός τον

Σιωνισµόν, ενώ προηγουµένως οι µη σιωνισταί ήσαν ουκ ολίγοι. 

1

 The fewish Bogey, σελις 4. 

2

 No 21 du 31 mars 1921. —¤— 

Είναι, βεβαιότατα, πολύ ενδιαφέρον να ηξεύρωµεν ποίος είναι ο συγγραφεύς ή συγγραφείς

των «Πρωτοκόλλων», άλλα το ζήτηµα τούτο είναι ούχ ήττον δευτερευούσης σηµασιάς, δύναµαι να

ειπώ µάλιστα, ότι η αυθεντικότης των «Πρωτοκόλλων» δεν έχει ειµή σχετικήν αξίαν. 

Αναλύων τις ταύτα, χωρίς να λαβή υπ' όψιν τα σχόλια των εκδοτών των και όλων των

πολεµικών των προκληθέντων εκ της δηµοσιεύσεως των, διακρίνει τρία ουσιώδη σηµεία συχνάκις

περιπλεκόµενα. 

1. Φιλοσοφικήν κριτικήν των φιλελευθέρων αρχών και απολογίαν του µοναρχικού

πολιτεύµατος. 

2. Έκθεσιν σχεδίου προπαγάνδας µεθοδικώς διενεργουµένης δια να εξασφάλιση εις τους

Ιουδαίους την παγκόσµιον κυριαρχίαν. 

3. Προφητικάς προβλέψεις περί της προσεχούς πραγµατοποιήσεως των ουσιωδών µερών του

σχεδίου τούτου. 

Είναι άραγε δυνατόν ο Σέργιος Νείλος, όστις, κατά την ιδίαν αυτού οµολογίαν, είχε λάβει

παρά του Alexis Souchotin τα περιβόητα φυλλάδια µε την ρητήν σύστασιν να χρησιµοποίηση

ταύτα κατά τον µάλλον επωφελέστερον τρόπον, από θρησκευτικής απόψεως, να µη εθεώρησεν

υποχρέωσίν του να τα µετάφραση κατά γράµµα και τα ατοµικά του αισθήµατα, ως Ρώσου

πατριώτου και ενθέρµου ορθοδόξου, να τα εξεδήλου κατά διαφόρους τρόπους εις την σύνταξιν των

φιλοσοφικών περιόδων; Αλλά τα δύο τελευταία στοιχεία παρουσιάζουσιν αναµφισβήτητα στοιχεία

οµοιότητας· είναι εν ακριβεί συµφωνία µε όλα τα εβραϊκά Εγγραφα, τα οποία κατέχοµεν. Η

κατάρρευσις της Ρωσίας, τα ανώµαλα άρθρα της ειρήνης, η δηµιουργία της υπερκυβερνήσεως, ήτις

ήδη καλείται Κοινωνία των Εθνών, η αποκατάστασις του Ιουδαϊσµού εις την Ιερουσαλήµ, πάντα

ταύτα αποτελούσι την πλέον έκδηλον απόδειξιν της πραγµατικότητας του σχεδίου κατακτήσεως, 

του αποφασισθέντος υπό των Σοφών της Σιών. 

Ο Sainte Beuve µελετών το Εργον του Joseph de Maistre εις τας ∆ιφτέρας του, είχεν

εκφράσει την εξής γνώµην περί των Les Considerations sur la France: «Η εντύπωσις την οποίαν

προεκάλεσε το βιβλίον τούτο, όπου εκυκλοφόρησεν, υπήρξε ζωηρότατη, άλλα η µεγάλη του

έκρηξις δεν έλαβε χωράν παρά είκοσιν έτη βραδύτερον, ότε τα συµβεβηκότα επεβεβαίωσαν τα

µάλλον αξιοµνηµόνευτα σηµεία αυτού». 

Τα «Πρωτόκολλα» έχουσιν εν κοινόν σηµείον µε τας Les Considerations sur la France, τον

προφητικόν, δηλονότι, χαρακτήρα των. Ίσως δυνηθώµεν βραδύτερον1

να διατυπώσωµεν περί

αυτών κρίσιν όµοίαν προς την του Sainte Beuve. 

ROGER LAMBELIN 

1

Σ. Ε. Ο κ. Roger Lambelin είχεν υπ' όψει του την επί τη βάσει δεδοµένων ακλόνητων αποκάλυφιν όλων των σκοτίων

σχεδίων του Σιωνισµού. Το κατά το 1924 δηµοσιευθέν παρ' αυτού περισπούδαστον και αποκαλυπτικώτατον βιβλίον

«L' Imperialisme d' Israel» (ούτινος έχοµεν την άδειαν της εν µεταφράσει αναδηµοσιεύσεως) χύνει πλήρες φως επί των

προθέσεων τούτων του Ιουδαϊσµού µε επιχειρήµατα ακαταµάχητα και ακλόνητους επισήµους αποδείξεις. ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Το δίκαιον εν τη ισχύι. Η ελευθερία είναι αφηρηµένη έννοια. Η

φιλελευθερία. Ο χρυσός. Η πίστις. Η Αυτονοµία. Η Κεφαλαιοκρατία. Ο εσωτερικός εχθρός, Ο

όχλος. Η αναρχία, Η πολιτική και η ηθική. Το δίκαιον του ισχυρότερου. Η ιουδαϊκή

µασωνική εξουσία είναι αήττητος. Ο σκοπός αγιάζει τα µέσα. Ο όχλος είναι τυφλός. Το

πολιτικόν αλφάβητον. Αι διαφωνίαι των κοµµάτων. Η µορφή της Κυβερνήσεως, η οδηγούσα

καλλίτερον εις τον σκοπόν, είναι η Μοναρχία. Τα ισχυρά ποτά. Ο κλασικισµός. Η ακολασία. Η

αρχή και οι κανόνες της ιουδαϊκής και µασωνικής Κυβερνήσεως. Ο τρόµος. Ελευθερία, 

Ισότης, Αδελφότης Η αρχή της δυναστικής Κυβερνήσεως. Τα προνόµια της αριστοκρατίας

των καταστραφέντων Χριστιανών. Η νέα αριστοκρατία. Ψυχολογικός υπολογισµός. Η

αφηρηµένη έννοια της Ελευθερίας. Το µεταθετόν των αντιπροσώπων του λάου. 

Ας αφήσωµεν κάθε φρασεολογίαν και ας µελετήσωµεν •καθ' εαυτήν έκαστην ιδέαν, 

διασαφηνίζοντες την κατάστασιν δια συγκρίσεων και συλλογισµών. 

Μέλλω λοιπόν να διατυπώσω το σύστηµα µας περί της απόψεως σας και της απόψεως των

Χριστιανών. 

Προ παντός δέον να παρατήρηση τις ότι οι άνθρωποι οι έχοντες κακά ένστικτα είναι

πολυαριθµότεροι των εχόντων καλά τοιαύτα. Τούτου ένεκα επιτυγχάνει τις τα καλλίτερα

αποτελέσµατα, διοικών τους ανθρώπους δια της βίας και του τρόµου, και ουχί δι' ακαδηµαϊκών

συζητήσεων. Έκαστος άνθρωπος ποθεί την έξουσίαν, πάς τις προσπαθεί να γίνει δικτάτωρ, εάν

δύναται, και εν ταύτω ολίγοι υπάρχουσιν οι µη όντες έτοιµοι να θυσιάσωσιν όλην την περιουσίαν

των άλλων δια να εξασφαλίσωσι την ιδικήν των. 

Τι συνεκράτησε τα άγρια θηρία, τα οποία ονοµάζοµεν ανθρώπους; Τι τους καθωδήγησεν έως

τώρα; Κατά την έναρξιν της κοινωνικής τάξεως οι άνθρωποι υπετάχθησαν εις την κτηνώδη και

τυφλήν ισχύν, αργότερα εις τον νόµον, όστις δεν είναι παρά η ίδια ισχύς, αλλά µετηµφιεσµένη. 

Συµπεραίνω εκ τούτου, ότι συµφώνως προς τον νόµον της φύσεως, το δίκαιον είναι εν τη ισχύ. 

Η πολιτική ελευθερία είναι µία ιδέα και ουχί εν πράγµα. Πρέπει να ηξεύρη τις να εφαρµόζη

την ίδέαν ταύτην όταν εχη ανάγκην να παρασύρη τας λαϊκάς µάζας εις το κόµµα του δια του

θέλγητρου µιαςιδέας, εάν το κόµµα τούτο έχη θέσει ως σκοπον να κατασυντρίψη το εν τη εξουσία, 

κόµµα. Το πρόβληµα τούτο αποβαίνει εύκολον εαν ο αντίπαλος κατέχη την εξουσίαν ταύτην εκ της

ιδέας της ελευθερίας, ην ονοµάζοµεν φιλελευθερίαν, και εάν θυσιάζη µέρος της δυνάµεως του υπέρ

της ίδέας ταύτης. Και εδώ ίσα - ίσα θα εµφανισθή ο θρίαµβος της θεωρίας µας: Τα χαλαρωθέντα. 

ηνία της εξουσίας εφαρπάζονται αµέσως, δυνάµει του νόµου της ζωής, υπό άλλων χειρών, διότι η

τυφλή ισχύς του λαού δεν δύναται να µείνη ούτε µίαν ηµέραν άνευ οδηγού, και διότι η νέα εξουσία

δεν κάµνει άλλο παρά να καταλαµβάνει την θέσιν της πρώην, εξασθενησάσης (φθαρείσης) δια της

φιλελευθερίας. 

Εις τας ηµέρας µας η δύναµις του χρυσού αντικατέστησε την εξουσίαν των φιλελευθέρων

Κυβερνήσεων. Υπήρξε καιρός καθ' ον εκυβέρνα η πίστις. Η ιδέα της ελευθερίας είναι

απραγµατοποίητος, διότι κανείς δεν ηξεύρει να κάµη χρήσιν αυτής µε το πρέπον µέτρον. Αρκεί να

αφήση τις επί τινα χρόνον τον λαόν να αυτοκυβερνηθή, ίνα η αυτονοµία αυτή µεταβληθή πάραυτα

εις αναρχίαν. Και τότε αναφύονται διχόνοιαι, αίτινες µεταβάλλονται τάχιστα εις κοινωνικάς

διαµάχας, αι οποίαι υποσκάπτουν και αφανίζουν τα Κράτη. 

Εάν εν Κράτος εξαντλήται µε διαµάχας και ταραχάς πολιτικάς η µε εµφυλίους έριδας, 

περιπίπτει εις το έλεος των εξωτερικών εχθρών και δύναται να θεωρήται ως ανιάτως χαµένον: είναι

τότε εις την εξουσίαν µας. Η κυριαρχία του κεφαλαίου, το οποίον είναι εντελώς εις χείρας µας, του

εµφανίζεται ως µία σανίς σωτηρίας, εις ην εξαναγκάζεται εκών άκων να στηριχθή ίνα µη

καταποντισθή. 

Εκείνον τον οποίον η φιλελευθέρα ψυχή του θα ήγεν εις το να ονοµάση τους συλλογισµούς

τούτους ανηθίκους, θα τον ηρώτων: Εάν παν Κράτος έχη δύο εχθρούς, και εάν του είναι

επιτετραµµένον να µεταχειρισθή εναντίον του εξωτερικού εχθρού, χωρίς τούτο να θεωρήται ως

ανήθικον, όλα τα µαχητικά µέσα, ως λ.χ. το να µη του γνωστοποιήση τα επιθετικά η αµυντικά µέσατου, το να το καταλάβη αιφνιδιαστικώς την νύκτα, η µε δυνάµεις ανωτέρας· διατί αυτά ταύτα τα

µέτρα, χρησιµοποιούµενα εναντίον εχθρού χειροτέρου, ο οποίος θα κατέστρεφε την κοινωνικήν

τάξιν και την ιδιοκτησίαν, θα απεκαλούντο παράνοµα και ανήθικα; 

Εν ισορροπηµένον πνεύµα δύναται να ελπίζη ότι θα άγη µετ’επιτυχίας τα πλήθη δια συνετών

προτροπών και δια της πειθούς, όταν η οδός είναι ανοικτή εις την αντιλογίαν, έστω και παράλογον, 

αρκεί µόνον αυτή να φαίνεται επαγωγός εις τον λαόν, ο οποίος αντιλαµβάνεται τα πάντα

επιπολαίως; 0ι άνθρωποι είτε είναι εκ του όχλου είτε µη, οδηγούνται αποκλειστικώς υπό των

µικρών παθών των, υπό των δεισιδαιµονιών των, υπό των εθίµων των, υπό των παραδόσεων των

και των αισθηµατικών θεωριών των: είναι δούλοι, της διαιρέσεως των κοµµάτων, τα οποία

ανθίστανται και εις την λογικωτέραν συνεννόησιν. Πάσα απόφασις του πλήθους εξαρτάται εκ µίας

πλειοψηφίας τυχαίας η, το κάτω - κάτω επιπολαίας· ο λαός εν αγνοία των πολιτικών µυστικών

λαµβάνει αποφάσεις παραλόγους· εν είδος αναρχίας εξολοθρεύει, την Κυβέρνησιν. 

Η πολιτική δεν έχει τίποτε το κοινόν µε την ηθικήν. Η Κυβέρνησις ήτις αφήνεται να οδηγήται

δια της ηθικής, δεν είναι πολιτική και εποµένως η εξουσία της είναι εύθραυστος. 

Εκείνος ο οποίος θέλει να επικρατήση, οφείλει να είναι και πανούργος και υποκριτής. Τα

µεγάλα λαϊκά προτερήµατα - η ειλικρίνεια και η τιµιότης - είναι ελαττώµατα εις την πολιτικήν, 

διότι ανατρέπουσι τους βασιλείς εκ του θρόνου των ευχερέστερον από τον ισχυρότερον εχθρόν. Τα

προτερήµατα ταύτα οφείλουσι να είναι τα προσόντα των χριστιανικών Βασιλείων, ηµείς δεν

οφείλοµεν καθόλου να τα λαµβάνωµεν ως οδηγούς. 

Ο σκοπός µας είναι να κατέχωµεν την ισχύν. Η λέξις «δίκαιον» είναι αφηρηµένη ιδέα, την

οποίαν τίποτε δεν δικαιολογεί. Η λέξις αυτή σηµαίνει απλούστατα : «δότε µοι ό,τι θέλω δια να

δύναµαι να αποδεικνύω δι αυτού του τρόπου ότι είµαι ισχυρότερος από σας». Που αρχίζει το

δίκαιον και που τελειώνει; 

Εις Κράτος, του οποίου η εξουσία είναι κακώς διωργανωµένη, του οποίου οι νόµοι και η

Κυβέρνησις έφθασαν να είναι ίσοι δι’ ολους ένεκα των απειραρίθµων δικαιωµάτων, τα οποία η

φιλελευθερία εδηµιούργησε, βλέπω ότι δύναµαι. να επιπέσω, δυνάµει του νόµου του ισχυροτέρου, 

να επιβάλω χείρα επί των νόµων, να ανατρέψω το παν εν αύτω και να γίνω ο κύριος των

εγκαταλειψάντων τα δικαιώµατα, τα οποία η ισχύς των τους έδιδε και οι οποίοι τα απηρνήθησαν

εκουσίως, φιλελευθέρως. 

Λόγω της παρούσης αστάθειας όλων των εξουσιών, η δύναµις µας θα είναι διαρκεστέρα

πάσης άλλης, διότι θα είναι ακατανίκητος µέχρι της στιγµής καθ' ην θα ερριζωθή τόσον καλά, ώστε

καµµία πανουργία να µη δυνηθή ποτέ να την εξολόθρευση... 

Εκ του παροδικού κακού, το οποίον είµεθα τώρα υποχρεωµένοι να κάµωµεν, θα γεννηθή το

καλόν ακλονήτου κυβερνήσεως, το οποίον θ'αποκαταστήση την κανονικήν λειτουργίαν του

µηχανισµού της εθνικής υπάρξεως, του διαταραχθέντος δια της φιλελευθερίας. Το αποτέλεσµα θα

δικαίωση τα χρησιµοποιηθέντα µέσα. Εις τα σχέδια µας ας προσέξωµεν ολιγώτερον επί του καλού

και του ηθικού, παρά επί του αναγκαίου και του ωφελίµου. 

Έχοµεν ενώπιον µας σχέδιον, εις το οποίον εκτίθεται σιρατηγικώτατα η γραµµή, εκ της

οποίας δεν δυνάµεθα ν’ αποµακρυνθώµεν χωρίς να διακινδυνεύσωµεν να ίδωµεν κατεστραµµένους

τους αγώνας πολλών αιώνων. 

∆ια να εύρωµεν τα µέσα, τα οποία άγουσι προς τον σκοπόν τούτον, πρέπει να λάβωµεν υπ' 

όψιν µας την δειλίαν, την αστάθειαν, την παλινωδίαν του πλήθους, την ανικανότητα του εις το να

εννοήση και να εκτιµήση τους όρους του ιδίου αυτού βίου και της ευηµερίας του. Πρέπει να

εννοήσωµεν, ότι η δύναµις του πλήθους είναι τυφλή και άφρων. Το πλήθος δεν λογικεύεται, ακούει

δεξιά και αριστερά.Ό τυφλός δεν δύναται, οδηγών άλλον τυφλόν, να µη τον οδηγήση εις τον

κρηµνόν. Ωσαύτως οι άνθρωποι του πλήθους, οι εκ του λάου προερχόµενοι, έστω και

πεπροικισµένοι δι’ εξαιρετικής ευφυίας, εάν δεν εννοούν από πολιτικήν, δεν δύνανται να έχουν την

απαίτησιν να οδηγώσι το πλήθος, χωρίς να καταστρέψωσιν ολόκληρον το έθνος. 

Μόνον άτοµον, προειτοιµασθέν από της παιδικής του ηλικίας εις την µοναρχίαν, δύναται να

γνωρίζη την πολιτικήν διάλεκτον και την πολιτικήν πραγµατικότητα. Λαός αυτοδιοικούµενος, 

ούτως ειπείν, δηλ. διοικούµενος δια των αναδεικνυοµένων παρ' αυτού κυβερνητών του, είναι

προωρισµένος να καταστραφή εκ των διαφωνιών των κοµµάτων, τας οποίας διεγείρει η δίψα τηςεξουσίας, και εκ των ανωµαλιών και ατασθαλιών, αίτινες προέρχονται εκ τούτου. Είναι δυνατόν εις

τας λαϊκάς µάζας να σκέπτωνται ήρεµα, χωρίς εµφυλίους αντιζηλίας, να διευθύνωσι τας υποθέσεις

της χώρας, αι οποίαι δεν δύνανται να συγχέωνται µε τα ατοµικά συµφέροντα; ∆ύνανται να

υπερασπισθώσιν εναντίον των εξωτερικών εχθρών; Αυτό είναι αδύνατον. Σχεδόν κατανεµόµενον

εις τόσας κεφαλάς, όσαι υπάρχουσι τοιαύται εις το πλήθος, χάνει την ενότητα του, αποβαίνει

ακατανόητον και απραγµατοποίητον. 

Μόνον ο µονάρχης δύναται να επεξεργάζεται ευρέα και σαφή σχέδια, να δίδη εις κάθε

πράγµα την θέσιν του εν τω µηχανισµώ της διοικητικής µηχανής. Συµπεραίνοντες λοιπόν λέγοµεν, 

ότι κυβέρνησις ωφέλιµος εις την χώραν και ικανή να επιτύχη τον σκοπόν αυτόν, τον οποίον

προτίθεται, οφείλει να συγκεντρώνηται εις τας χείρας ενός µόνου υπευθύνου ατόµου. Άνευ

απολυταρχίας πολιτισµός δεν δύναται να υπάρξη· ούτος δεν είναι έργον των µαζών, αλλά του

οδηγού των, οιοσδήποτε και αν είναι ούτος. Το πλήθος είναι βάρβαρον, δεικνύον την βαρβαρότητα

του εν πάση ευκαιρία. Άµα το πλήθος λαµβάνη εις χείρας του την ελευθερίαν, την µετατρέπει

τάχιστα εις αναρχίαν, ήτις είναι ο ύψιστος βαθµός της βαρβαρότητος. 

ΙΙροσέξατε αυτά τα εξ οινοπνεύµατος µεθυσµένα ζώα, απεκτηνωµένα υπό της απεριορίστου

πόσεως, το δικαίωµα της οποίας εδόθη συγχρόνως µε την ελευθερίαν. ∆εν δυνάµεθα να

επιτρέψωµεν όπως οι ηµέτεροι εκπέσωσιν εις τοιούτον βαθµόν... Οι χριστιανικοί λαοί

απεκτηνώθησαν δια των ισχυρών ποτών, η νεολαία των απεβλακώθη δια των κλασικών σπουδών

και δια της προώρου ακολασίας, εις την οποίαν την έχουσιν ωθήσει οι πράκτορες µας - 

οικοδιδάσκαλοι, υπηρέται, γυναίκες παιδαγωγοί εις τους οίκους των πλουσίων - οι υπάλληλοι µας

αλλαχού, αι γυναίκες µας εις τους τόπους διασκεδάσεων των χριστιανών. Εις τον αριθµών των

τελευταίων τούτων, δέον να προσθέσωµεν και τας ονοµαζοµένας «γυναίκας του κόσµου» 

µιµουµένας εκουσίως τας ακολασίας των και τας ηδυπαθείας των. 

Το σύνθηµά µας είναι η ισχύς και η υποκρισία. Μόνη η ισχύς δύναται να θριαµβεύση εν τη

πολιτική και προ πάντων εάν εµφωλεύη εις τα προτερήµατα τα αναγκαία εις τους πολιτευοµένους. 

Η βία οφείλει να είναι µία αρχή, η πανουργία και η υποκρισία κανών δια τας κυβερνήσεις, αίτινες

δεν θέλουσι να παραδώσωσι το κύρος των εις χείρας των πρακτόρων νέας ισχύος. Αυτό το κακόν

είναι το µόνον µέσον δια να επιτυχή τις τον σκοπόν, δηλ. το καλόν. ∆ια τούτο δεν οφείλοµεν να

σταµατώµεν ενώπιον της διαφθοράς, της απάτης και της προδοσίας, οσάκις αύται δύνανται να µας

χρησιµεύσωσι προς επιτυχίαν του σκοπού µας. Εν τη πολιτική πρέπει να ηξεύρωµεν να παίρνωµεν

την ιδιοκτησίαν των άλλων άνευ δισταγµού εφ’ όσον δυνάµεθα να επιτύχωµεν, δια του µέσου

τούτου, την υποταγήν και την έξουσίαν. 

Το Κράτος µας, εν τη ειρηνική ταύτη κατακτήσει, έχει το δικαίωµα να αντικαταστήση τας

φρικαλεότητας του πολέµου δια καταδικών εις θάνατον ολιγώτερον ορατών και περισσότερον

ωφελίµων, αναγκαίων προς διατήρησιν του τρόµου εκείνου, ο οποίος κάµνει τους λαούς να

υπακούωσι τυφλώς. Άκρα αυστηρότης, αλλά και άκαµπτος, είναι ο µεγαλύτερος παράγων της

ισχύος ενός Κράτους. Και δεν είναι λοιπόν µόνον οφελός µας, είναι καθήκον µας, δια να

επιτύχωµεν την νίκην, να ακολουθώµεν αυτό το πρόγραµµα της βίας και της υποκρισίας. Τοιούτον

δόγµα, βασιζόµενον επί υπολογισµού, είναι τόσον αποτελεσµατικόν, όσον και τα µέσα τα οποία

µεταχειρίζεται. Και θα θριαµβεύσωµεν και θα υποδουλώσωµεν όλας τας κυβερνήσεις εις την

υπερτάτην κυβέρνησίν µας ουχί µόνον δι’ αυτών των µέσων, αλλά και δι’ αυτού του δόγµατος της

αυστηρότητας. Θα αρκέση να γνωρίζουν οι άνθρωποι οτι είµεθα άκαµπτοι, διότι ούτω παύει πάσα

ανυποταξία. 

Ηµείς είµεθα εκείνοι, οι οποίοι πρώτοι έχοµεν ρίψει εις τον λαόν τας λέξεις: «Ελευθερία, 

Ισότης, Αδελφότης», λέξεις επαναλαµβανόµενες τοσάκις µετά ταύτα υπό ανόητων ψιττακών, 

οίτινες προσελκυόµενοι πανταχόθεν, δι’ αυτού του δελεάσµατος, δεν χρησιµοποιούνται δι’ άλλο τι

παρά δια να καταστρέψωσι την ευηµερίαν του κόσµου, την αληθή ατοµικήν ελευθερίαν, την

άλλοτε τόσον καλώς προφυλασσοµένην εναντίον του εξαναγκασµού του συρφετού. Άνθρωποι, 

οίτινες ενόµιζον εαυτούς ευτυχείς, δεν ηδυνήθησαν να κατανοήσωσι καλώς την κεκρυµµένην

έννοιαν αυτών των λέξεων, δεν είδον ότι αι λέξεις αύται αντέφασκον προς αλλήλας, δεν είδον οτι

δεν υπάρχει ισότης εν τη φύσει, ότι δεν δύναται νσ υπάρχη ελευθερία, ότι αυτή αύτη η φύσις

συνέστησε την ανισότητα των πνευµάτων, των χαρακτήρων και διανοιών, άτινα είναι τόσονισχυρώς υποτεταγµένα εις τους νόµους της· οι άνθρωποι αυτοί δεν εννόησαν ότι το πλήθος είναι

δύναµις τυφλή, ότι αυτοί τους οποίους εκλέγει δια να το κυβερνήσωσι, δεν είναι ολιγώτερον τυφλοί

από αυτό το ίδιον, οτι ο µεµυηµένος, έστω και ηλίθιος, δύναται να κυβερνήση, ενώ η πληθύς των

µη µεµυηµένων, έστω και ευφυών, δεν εννοεί τίποτε από πολιτικήν. Όλαι αυταί αι θεωρίαι δεν

ήλθον εις τον νουν των Χριστιανών· εν τούτοις επ’ αυτών εστηρίζετο η αρχή της δυναστικής

Κυβερνήσεως· ο πατήρ µετεβίβαζεν εις τον υιόν του τα µυστικά της πολιτικής, άγνωστα εις τους µη

όντας µέλη της βασιλευούσης οικογενείας, ίνα µη κανείς δυνηθή να προδώση το µυστικόν. 

Βραδύτερον η έννοια της κληρονοµικής µεταβιβάσεως των αληθών αρχών της πολιτικής εχάθη, H 

επιτυχία του έργου µας έπηυξήθη δια τούτου. 

Εις τον κόσµον όµως αι λέξεις «Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης», έφερον εις τας τάξεις µας

δια της µεσολαβήσεως των αφωσιωµένων πρακτόρων µας, ολοκλήρους λεγεώνας ανθρώπων, οι

οποίοι ύψωναν µετ’ ενθουσιασµού τας σηµαίας µας. Και όµως αι λέξεις αυταί κατέτρωγον την

ευηµερίαν όλων των µη Ιουδαίων, καταστρέφουσαι όλα τα θεµέλια των Κρατών των. Θα ιδήτε

κατωτέρω ότι τούτο εχρησίµευσεν εις τον θρίαµβόν µας. Τούτο µας έδωσε µεταξύ άλλων την

δυνατότητα του να επιτύχωµεν το σπουδαιότερον αυτού, ήτοι να καταργήσωµεν τα προνόµια και

αυτήν την ουσίαν της αριστοκρατίας των Χριστιανών και το µόνον µέσον της αµύνης, το οποίον

ηδύναντο να έχωσιν εναντίον ηµών οι Λαοί και τα Έθνη. Επί των ερειπίων της κληρονοµικής και

της φυσικής αριστοκρατίας ανηγείραµεν την διανοητικήν και οικονοµολογικήν αριστοκρατίαν µας. 

Ελάβοµεν ως κριτήριον της νέας ταύτης αριστοκρατίας τον πλούτον, όστις εξαρτάται εξ ηµών, και

την επιστήµην, ήτις διευθύνεται υπό των σοφών µας. 

Ο θρίαµβος µας διηυκολύνθη προσέτι δια του γεγονότος, ότι εις τας σχέσεις µας µε τους

ανθρώπους, των οποίων έχοµεν ανάγκην, ηδυνήθηµεν πάντοτε να θίξωµεν τας ευαισθητοτέρας

χορδάς του ανθρωπίνου πνεύµατος, τον υπολογισµόν, την απληστίαν, το ακόρεστον των υλικών

αναγκών του ανθρώπου· εκάστη των ανθρωπίνων τούτων αδυναµιών, λαµβανοµένη κεχωρισµένως, 

είναι ικανή να καταπνίξη το πνεύµα της πρωτοβουλίας, θέτουσα την θέλησιν των ανθρώπων εις την

διάθεσιν του αγοράζοντος την δραστηριότητα των. 

Η αφηρηµένη ιδέα της ελευθερίας παρέσχε την δυνατότητα του να κάµνη τις τα πλήθη να

πιστεύωσιν ότι κυβέρνησις δεν είναι άλλο παρά διαχειριστής του ιδιοκτήτου της χώρας, δηλαδή του

Λαού, και ότι δύναται τις να την αλλάξη, όπως αλλάζη το υποκάµισόν του. 

Το αµετάθετον των αντιπροσώπων του Λαού έθετε τούτους εις την διάθεσίν µας, εξηρτώντο

εκ της εκλογής µας. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Οι οικονοµικοί πόλεµοι είναι το θεµέλιον της ιουδαϊκής υπεροχής. Η

ορατή διοίκησις και οι µυστικοσύµβουλοι». Η επιτυχία των καταστρεπτικών διδασκαλιών. Η

αφοµοίωσις εν τη πολιτική. Ο ρόλος του Τύπου. Η τιµή του χρυσού και η αξία των ιουδαϊκών

θυµάτων. 

Είναι δι’ ηµάς απαραίτητον όπως οι πόλεµοι µη δίδωσιν, όσον τούτο είναι δυνατόν, εδαφικά

πλεονεκτήµατα. Ο πόλεµος δέον να µεταφέρεται ούτω επί του οικονοµικού εδάφους, ίνα τα Έθνη

ίδωσι την ισχύν της υπεροχής µας και ίνα το τοιούτον θέση και τα δύο αντίπαλα µέρη εις την

διάθεσιν των διεθνών πρακτόρων µας, οίτινες έχουσι µυρίους οφθαλµούς, τους οποίους κανέν

σύνορον δεν σταµατά. Τότε τα διεθνή µας δίκαια θα απαλείψωσι τα εθνικά δίκαια, κατά την κυρίαν

σηµασίαν της λέξεως καί θα κυβερνήσωσι τους λαούς, καθ’ ον τρόπον το αστικόν δίκαιον των

Κρατών κανονίζει τας σχέσεις των υπηκόων των προς αλλήλους. 

Οι διοικούντες, εκλεγόµενοι υφ’ ηµών του λαού, αναλόγως του δουλικού χαρακτήρος των, 

δεν θα είναι πρόσωπα παρεσκευασµένα δια την διακυβέρνησιν της χώρας. Τοιουτοτρόπως θα

αποβώσιν ευκόλως πεσσοί εις το παιγνίδιον µας, µεταξύ των χειρών των σοφών και πνευµατωδών

συµβούλων µας, των ειδικών µας, ανατραφέντων από της παιδικής των ηλικίας επί τω σκοπώ να

διοικήσωσι τας υποθέσεις ολοκλήρου του κόσµου. Γνωρίζετε ότι οι ειδικοί µας έχουσιν αντλήσει

τας πληροφορίας, τας αναγκαίας προς διοίκησιν, τα πολιτικά σχέδια µας, από την πείραν της

ιστορίας και από την µελέτην όλων των αξιοσηµείωτων γεγονότων. 

Οι Χριστιανοί δεν οδηγούνται εκ των αµερολήπτων παρατηρήσεων των εξηγµένων εκ της

ιστορίας, αλλά εκ µιας θεωρητικής ρουτίνας, ανικάνου να επιτύχη πραγµατικών τι αποτέλεσµα. ∆ια

τούτο ακριβώς δεν τους λαµβάνοµεν ποσώς υπ’ όψιν· ας διασκεδάσωσιν επί τίνα ακόµη χρόνον, ας

ζήσωσι µε ελπίδας µε νέας τέρψεις, ή µε την ανάµνησιν των διασκεδάσεων, ας έχουσιν ήδη κάµει. 

Ας αφήσωµεν αυτούς να πιστεύωσιν εις την υφ’ ηµών εµπνευσθείσαν σπουδαιότητα των νόµων της

επιστήµης - των θεωριών. Επί τω σκοπώ τούτω, αυξάνοµεν διαρκώς δια των δηµοσιογραφικών

οργάνων µας την τυφλήν πεποίθησιν των εις αυτούς τους νόµους. Η διανοουµένη τάξις των

Χριστιανών θα καυχάται δια τας γνώσεις της και, χωρίς να τας εξετάζη λογικώς, θα θέτη εις

ενέργειαν όλα τα διδάγµατα της επιστήµης, τα συναγόµενα υπό των πρακτόρων µας, δια να

οδηγώσι τα πνεύµατα των Χριστιανών προς την κατεύθυνσιν,. η οποία µας είναι αναγκαία. 

Μη νοµίσητε ότι αι διαβεβαιώσεις µας αυταί είναι αβάσιµοι· παρατηρήσατε τας επιτυχίας, 

τας οποίας ηδυνήθηµεν να δηµιουργήσωµεν εις τον ∆αρβινισµόν, εις τον Μαρξισµόν, εις τον

Νιτσενισµόν. ∆ι’ ηµάς τουλάχιστον η δηλητηριώδης επιρροή των τάσεων τούτων οφείλει να είναι

καταφανής. 

Μας είναι αναγκαίον να λαµβάνωµεν υπ' όψιν ταςιδέας, τους χαρακτήρας, τας νεωτεριστικάς

τάσεις των λαών δια να µη διαπράττωµεν λάθη εν τη πολιτική και εν τη διοικήσει των υποθέσεων. 

Το σύστηµα µας, του οποίου τα µέρη δύνανται να διατεθώσι διαφοροτρόπως, και αναλόγως προς

τους λαούς τους οποίους συναντώµεν εις τον δρόµον µας, δεν δύναται να εχει επιτυχίαν, ειµή µόνον

εάν η πρακτική εφαρµογή του βασίζεται επί των αποτελεσµάτων του παρελθόντος συγκρινοµένων

µε το παρόν. 

Τα νέα Κράτη έχουσιν εις χείρας των µεγάλην δηµιουργικήν δύναµιν : τον Τύπον. Ο

προορισµός του τύπου είναι, να υποδεικνύη τας δήθεν απαραιτήτους απαιτήσεις, να καθιστά

γνωστά τα παράπονα του λάου, να δηµιουργή δυσηρεστηµένους, να δίδη εις αυτούς φωνήν. 

Ο τύπος ενσαρκώνει την ελευθερίαν του λόγου. Αλλά τα Κράτη δεν ηδυνήθησαν να

χρησιµοποιήσωσι την δύναµιν ταύτην, και ούτω αυτή έπεσεν εις χείρας µας. ∆ι’ αυτής επετύχοµεν

επιρροήν µένοντες συγχρόνως αφανείς. Χάρις εις αυτήν έχοµεν συσσωρεύσει εις χείρας µας τον

χρυσόν, παρ’ όλους τους χειµάρρους αιµάτων και δακρύων, εν τω µέσω των οποίων εδέησε να

επιτύχωµεν τούτο. Αλλά εξηγοράσθηµεν θυσιάσαντες πολλούς εκ των ηµετέρων. Έκαστον των

θυµάτων µας αξίζει µυριάδας χριστιανών ενώπιον του θεού. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΊΣ: Ο συµβολικός όφις και η σηµασία του. Η αστασία της συνταγµατικής

πλάστιγγος. Ο τρόµος εν τοις Ανακτόροις. Η εξουσία και η φιλοδοξία. Aι κοινοβουλευτικαί

οµιλιοµηχαναί, οι λίβελλοι. Αι καταχρήσεις της εξουσίας. Η οικονοµική υποδούλωσις. «Η

αλήθεια του Λαού», Οι µονοπωληταί και η αριστοκρατία. Ο στρατός των Ιουδαίων µασώνων. 

Ο εκφυλισµός των Χριστιανών. Η πείνα και το δίκαιον του κεφαλαίου. Η έλευσις και η στέψις

του «παγκοσµίου κυρίου». Το θεµελιώδες αντικείµενον του προγράµµατος των µελλοντικών

δηµοτικών σχολών των µασώνων. Το µυστικόν της επιστήµης της κοινωνικής τάξεως. Γενική

οικονοµική κρίσις. Ασφάλεια των «ηµετέρων». Ο δεσποτισµός των µασώνων είναι η βασιλεία

του λογικού. Η απώλεια οδηγού. Ο µασωνισµός και η «µεγάλη» γαλλική επανάστασις. Ο

βασιλεύς δεσπότης είναι εκ του αίµατος της Σιών. ∆ιατί είναι άτρωτος ο µασωνισµός. Ο

ρόλος των µυστικών πρακτόρων του µασωνισµού. Η ελευθερία. 

∆ύναµαι ήδη να σας αναγγείλω ότι είµεθα πλησίον του σκοπού. Μετ' ολίγον ακόµη δρόµον ο

κύκλος του Συµβολικού Όφεως (όστις παριστάνει τον λαόν µας) θα κλεισθή. Και όταν ο κύκλος

ούτος κλεισθή, όλα τα Κράτη της Ευρώπης θα περισφιγχθώσιν εις αυτόν ως εν ισχυρώ µαγγάνω. 

Η συνταγµατική πλάστιγξ θα ανατραπή µετ' ου πολύ, διότι την έχοµεν στρεβλώσει ίνα µη

παύση κλίνουσα εκ του ενός ή εκ του άλλου µέρους έως ότου ο ζυγός φθαρή. 0ι χριστιανοί

επίστευον ότι τον είχον κατασκευάσει αρκετά στερεόν, ανέµενον δε πάντοτε να ετίθεντο εις

ισορροπίαν οι δίσκοι της πλάστιγγας. Αλλά τα βασιλεύοντα πρόσωπα -ο ζυγός- προστατεύονται

υπό αντιπροσώπων, οίτινες ανοηταίνουσι και αφήνονται να παρασύρονται υπό της εξουσίας των

άνευ ελέγχου και άνευ ευθύνης. Οφείλουσι την εξουσίαν ταύτην εις τον τρόµον, όστις επικρατεί εν

τοις ανακτόροις. Τα βασιλεύοντα πρόσωπα µη έχοντα πλέον επαφήν µε τον λαόν των, δεν δύνανται

να συνεννοηθώσι µετ’ αυτού και να ισχυροποιηθώσιν εναντίον των προσώπων, τα οποία

εποφθαλµιώσι την εξουσίαν. Η οξυδερκής ισχύς των βασιλευόντων προσώπων και η τυφλή ισχύς

του λάου, διαιρούµεναι υφ ηµών έχουσι χάσει όλην των την σπουδαιότητα. Κεχωρισµέναι είναι

τόσον ανίσχυροι όσον ο τυφλός άνευ της ράβδου του. 

∆ια να ωθήσωµεν τους φιλοδόξους εις το να καταχρασθώσι την εξουσίαν, έχοµεν αντιτάξει

προς αλλήλας όλας τας δυνάµεις, αναπτύσσοντες πάσας τας φιλελευθέρας τάσεις των προς την

ανεξαρτησίαν... Έχοµεν ενθαρρύνει επί τω σκοπώ τούτω πάσαν επιχείρησιν, έχοµεν εξοπλίσει όλα

τα κόµµατα, έχοµεν καταστήσει την εξουσίαν στόχον όλων των φιλοδοξιών. Έχοµεν

µετασχηµατίσει εις κονίστρας τα Κράτη, εις τα οποία αναπτύσσονται αι πολιτικαί διαµάχαι... 

Ακόµη ολίγον χρόνον και αι αταξίαι, αι χρεωκοπίαι θα εµφανισθώσι πανταχού. 

Οι αστείρευτοι φλύαροι έχουσι µεταβάλλει τας συνεδρίας των Κοινοβουλίων και τας

διοικητικάς συγκεντρώσεις εις ρητορικάς παλαίστρας, θρασείς δηµοσιογράφοι, επιτίθενται. καθ' 

εκάστην κατά του κυβερνητικού προσωπικού. Αι καταχρήσεις της εξουσίας θα παρασκευάσωσι

τελικώς την πτώσιν όλων των πολιτευµάτων, και το παν θ’ ανατραπεί υπό τα κτυπήµατα του

µαινόµενου πλήθους. 

Οι λαοί είναι δεσµευµένοι εις την βαρείαν εργασίαν ισχυρότερον παρ’ όσον εδέσµευεν

αυτούς η αιχµαλωσία και η δουλεία. Ηδύνατο τις να απελευθερωθή της αιχµαλωσίας και της

δουλείας κατά ένα ή άλλον τρόπον. Ηδύνατο τις να συνθηκολογήση µε αυτά, αλλά δεν δύναται να

απαλλαγή εκ της σθλιότητος του. Τα δίκαια, τα οποία έχοµεν εγγράψει εις τας νοµοθεσίας είναι

εικονικά, δια τας «µάζας», και ουχί πραγµατικά. Όλα ταύτα τα δήθεν «δίκαια του λάου», δεν

υφίστανται παρά εις την φαντασίαν. ∆εν είναι ποτέ πραγµατοποιήσηµα. Τι σηµαίνει δια τον άπορον

εργατικόν, τον κεκυρτωµένον επί της επιµόχθου εργασίας του, τον συντετριµµένον υπό της τύχης

του, το εις τους φλύαρους διδόµενον δικαίωµα να φλυαρώσι, το εις τους εφηµεριδογράφους

διδόµενον δικαίωµα να γράφωσι παντοειδείς µωρίας, και εν ταυτώ πράγµατα σοβαρά, αφού οι

άποροι δεν προσπορίζονται αλλάς ωφέλειας εκ της νοµοθεσίας παρά τα άθλια ψιχία, τα οποία τοις

ρίπτοµεν εκ της τραπέζης µας, εις αντάλλαγµα ευνοϊκής ψήφου εις τα παραγγέλµατα µας, εις τα

όργανα µας, εις τους πράκτορας µας; Τα δηµοκρατικά δίκαια δια τους δύσµοιρους αυτούς είναιπικρά ειρωνία· ανάγκη σχεδόν καθηµερινής εργασίας δεν τοις επιτρέπει να απολαύσωσιν αυτών

απεναντίας δε τοις αφαιρούσι την εγγύησιν σταθερού και ασφαλούς κέρδους, θέτοντα αυτούς υπό

την εξάρτησιν των απεργιών των πατρώνων ή των συντρόφων των. 

Υπό την καθοδήγησιν µας λαός έχει καταστρέψει την αριστοκρατίαν, ήτις ήτο η ποοστάτρια

του και η φυσική µήτηρ τροφός του, της οποίας το συµφέρον είναι συνυφασµένον µε την

ευηµερίαν του λαού. Τώρα, όποτε η αριστοκρατία είναι κατεστραµµένη, ο λαός έπεσεν υπό τον

ζυγόν των τυχαρπάστων, τών πλουτισάντων λωποδυτών, οίτινες τον καταπιέζουσιν ανηλεώς. 

Θα εµφανισθώµεν ως απελευθερωταί του εργάτου εκ του ζυγού τούτου, όταν θα του

προτείνωµεν να εισέλθη εις τας τάξεις της στρατιάς των σοσιαλιστών, των κοµµουνιστών, των

αναρχικών, τους οποίους υποστηρίζοµεν πάντοτε υπό το πρόσχηµα αλληλεγγύης µεταξύ των µελών

του κοινωνικού µασωνισµού ηµών. Η αριστοκρατία, η οποία απήλαυε, δικαιωµατικώς, της

εργασίας των εργατικών, είχε συµφέρον να ήσαν ούτοι χορτασµένοι, υγιείς και ισχυροί. Το

συµφέρον µας απεναντίας είναι να εκφυλίζωνται oι χριστιανοί. Η δύναµις µας έγκειται εις την

χρονίαν πείναν και εις την αδυναµίαν του εργάτου, διότι πάντα ταύτα τον υποδαυλώνουσιν εις την

θέλησίν µας και διότι ούτω δεν θα έχη ούτε ισχύν, ούτε ενεργητικότητα δια να αντισταθή εις την

θέλησιν ταύτην. Η πείνα δίδει εις το κεφάλαιον επί του εργάτου περισσότερα δικαιώµατα παρ’ όσα

τοιαύτα ελάµβανεν η αριστοκρατία εκ της µοναρχικής και νοµίµου εξουσίας. 

∆ια της αθλιότητος και του φθονερού µίσους, το οποίον η πείνα αυτή παράγει, χειριζόµενοι

τα πλήθη, κάµνωµεν χρήσιν των χειρών των δια να κατασυντρίψωµεν εκείνους οι οποίοι

ανθίστανται εις τους σκοπούς µας. 

Όταν θα έλθη ο καιρός δια τον παγκόσµιον ηγεµόνα µας να στεφθή, αυταί αι χείρες θα

σαρώσωσι παν ό,τι θα ηδύνατο να του είναι εµπόδιον. 

Οι Χριστιανοί απώλεσαν την συνήθειαν να σκέπτωνται, έξω των επιστηµονικών συµβουλών

µας. ∆ια τούτο δε δεν βλέπουσι την ανάγκην επείγουσαν να κάµωσιν ό,τι ηµείς θα κάµωµεν, όταν η

βασιλεία µας θα έχη έλθει, δηλ. να διδάσκωσιν εις τα δηµοτικά σχολεία την µόνην αληθή επιστή-

µην, την πρώτην όλων των επιστηµών της κοινωνικής σειράς, του ανθρωπίνου βίου, της

κοινωνικής υπάρξεως, ήτις απαιτεί την διαίρεσιν της εργασίας και εποµένως την διαίρεσιν των

ανθρώπων εις κλάσεις και εις καταστάσεις. 

Είναι αναγκαίον να γνωρίζη πας τις ότι η ισότης είναι αδύνατος ένεκα των διαφορών της

ικανότητος, της δραστηριότητος και του προορισµού εκάστου· ότι όλοι δεν δύνανται να είναι εξ

ίσου υπεύθυνοι απέναντι του νόµου, ότι, επί παραδείγµατι, η ευθύνη εκείνου, ο οποίος δια των

πράξεων του εκθέτει εις κίνδυνον ολόκληρον τάξιν ανθρώπων, δεν είναι η αυτή µε την ευθύνην

εκείνου, ο οποίος δεν προσβάλλει παρά την τιµή του. Η αληθής επιστήµη της κοινωνικής τάξεως, 

το βάθος της οποίας είναι άγνωστον εις τους χριστιανούς, καθορίζει ότι η θέσις και η εργασία

εκάστου οφείλουσι να είναι διάφοροι, δια να µη καθίστανται άλλως πηγή βασάνων ένεκα της

ελλείψεως αναλογίας µεταξύ της ανατροφής και της εργασίας. Μελετώντες την επιστήµην ταύτην

οι λαοί θα υπακούωσιν εθελουσίως εις τας εξουσίας και εις την υπ’ αυτών θεσπισθείσαν

κοινωνικήν τάξιν εν τω Κράτει. Απεναντίας δε µε την σηµερινήν βάσιν της επιστήµης ταύτης ως

ηµείς την διαστρέψαµεν, ο λαός, πιστεύων τυφλώς εις τον έντυπον λόγον, τρέφει ένεκα των πλανών

αι οποίαι του παρεισάγονται εν τη αµαθεία του, έχθραν εναντίον όλων των καταστάσεων τας

οποίας νοµίζει ανωτέρας αυτού, διότι δεν εννοεί την σπουδαιότητα εκάστης καταστάσεως. 

Η έχθρα αυτή θα αυξηθή ακόµη, συνεπεία της οικονοµικής κρίσεως, η οποία µετ’ ου πολύ θα

σταµατήση την κίνησιν του Χρηµατιστηρίου και της Βιοµηχανίας. 

Όταν δε δι’ όλων των απόκρυφων µέσων, τα οποία διαθέτοµεν, δυνάµει του χρυσίου, το

οποίον είναι ολόκληρον εις χείρας µας, θα έχωµεν δηµιουργήσει µίαν γενικην οικονοµικήν κρίσιν, 

θα εξαπολύσωµεν ανά τας οδούς ολόκληρα πλήθη εργατών εις όλας ταυτοχρόνως τας χώρας της

Ευρώπης. 

Τα πλήθη ταύτα θα αρχίσωσι µε ηδονήν να διαχύνωσι το αίµα εκείνων, τους οποίους

φθονούσιν από της παιδικής των ηλικίας, εν τη απλοϊκότητα της αµαθείας των και θά λεηλατήσωσι

τα υπάρχοντα των. 

∆εν θα θίξωσι ταςιδικάς µας περιουσίας, διότι η στιγµή της επιθέσεως. θα µας είναι γνωστή, 

και ούτω θα έχωµεν λάβει όλα τα ενδεικνυόµενα µέτρα, δια να τας προφυλάξωµεν. ∆ιεπιστώσαµεν, ότι η πρόοδος θα υπέτασσεν όλους τους Χριστιανούς εις την βασιλείαν του

λογικού. Ο δεσποτισµός µας θα είναι ο εξής : Θα δυνηθή να καταπραΰνη όλας τας πολιτικάς

ταραχάς δια δικαίων αυστηροτήτων, θα δυνηθή να εξολοθρεύση την φιλελευθερίαν όλων των

θεσµοθεσιών. 

Όταν ο λαός είδεν ότι του έκαµνον εν ονόµατι της ελευθερίας τόσας παραχωρήσεις και

φιλοφρονήσεις, εφαντάσθη ότι ήτο ο κύριος και ερρίφθη επί της εξουσίας, αλλά προσέκρουσε

φυσικώτατα, ως ο τυφλός, εις πλείστα εµπόδια. Ήρχισε να ζητή οδηγόν, δεν έσχε την ιδέαν να

επιστρέψη εις τον πρώην, και κατέθεσεν όλας τας εξουσίας του εις τους πόδας µας. Ενθυµήθητε

την γαλλικήν Επανάστασιν, την οποίαν απεκάλεσαν «µεγάλην»· τα µυστικά της προπαρασκευής

της µας είναι πολύ γνωστά, διότι υπήρξεν ολόκληρος έργον των χειρών µας. 

Έκτοτε άγοµεν τον λαόν απο µιας πλάνης εις άλλην, ίνα απαρνηθή ακόµη και ηµάς, προς

όφελος του βασιλέως δεσπότου εκ του αίµατος της Σιών, τον οποίον ετοιµάζοµεν δια τον κόσµον. 

Επί του παρόντος είµεθα άτρωτοι ως διεθνής ισχύς, διότι, όταν επιτίθενται καθ’ ηµών εις εν

Κράτος, µας υπερασπίζονται εις τα άλλα. 

Η ατελεύτητος δειλία των χριστιανικών Λαών, οι οποίοι έρπουσιν ενώπιον της ισχύος, οι

οποίοι είναι ανελεείς προς την αδυναµίαν και προς τα λάθη, αλλά επιεικείς προς τα εγκλήµατα, οι

οποίοι δεν θέλουσι να ανεχθώσι τας αντιφάσεις της ελευθερίας, οι οποίοι είναι υποµονητικοί µέχρι

µαρτυρίου ενώπιον της βίας θρασέος δεσποτισµού, είναι εκείνο το οποίον ευνοεί την ανεξαρτησίαν

µας. Ανέχονται εκ των σηµερινών πρωθυπουργών των καταχρήσεις, δια την µικροτέραν των

οποίων θα απεκεφάλιζον είκοσι βασιλείς. 

Πως να εξηγήση τις εν τοιούτον φαινόµενον, µίαν τοιαύτην ασυνέπειαν των λαϊκών µαζών

απέναντι γεγονότων, τα οποία φαίνονται της αύτης φύσεως; 

Το φαινόµενον τούτο εξηγείται δια του ότι αυτοί οι δικτάτορες - οι πρωθυπουργοί - λέγουσι

κρυφίως εις τον λαόν δια των πρακτόρων των, ότι εάν προξενούσι βλάβας εις τα Κράτη, κάµνουσι

τούτο µε τον απώτερον σκοπόν του να εξασφαλίσωσι την ευτυχίαν των λαών, την διεθνή

αδελφότητα των, την αλληλεγγύην, τα ίσα δικαιώµατα εις όλους. Φυσικώς δεν τοις λέγουσιν ότι

αυτή η ενότης δεν οφείλει να γίνη παρά υπό την εξουσίαν µας. 

Και ιδού ο Λαός, όστις καταδικάζει τους δικαίους και αθωώνει τους ενόχους, πείθεται επί

µάλλον και µάλλον ότι δύναται να κάµνη παν ό,τι του αρέσκει. Υπό τους όρους τούτους ο Λαός

καταστρέφει πάσαν σταθερότητα και δηµιουργεί την αταξίαν εις παν βήµα. 

Η λέξις «Ελευθερία» θέτει τας ανθρωπίνους κοινωνίας εν πάλη εναντίον πάσης ισχύος, 

εναντίον πάσης δυνάµεως και αυτής ακόµη της δυνάµεως του θεού και της φύσεως. 

Ιδού διατί κατά την τελικήν επικράτησίν µας θα χρειασθή να απαλείψωµεν αυτήν την λέξιν

εκ του ανθρωπίνου λεξιλογίου, ως κτηνώδη αρχήν, ήτις µεταβάλλει τα πλήθη εις άγρια θηρία. Είναι

αληθές ότι τα θηρία ταύτα αποκοιµούνται οσάκις ποτίζονται µε αίµα και ότι τότε είναι εύκολον

πράγµα και να τα καθυποτάξωµεν. Αλλ’ εάν δεν τοις δώση τις αίµα, δεν κοιµούνται. Παλαίουσιν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ∆'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Τα διάφορα στάδια της δηµοκρατίας. Η εξωτερική όψις του µασωνισµού. 

Η ελευθερία καί η πίστις. Ο διεθνής συναγωνισµός του εµπορίου και της βιοµηχανίας. Ο

ρόλος της κερδοσκοπίας. Η λατρεία του χρυσού. 

Πάσα δηµοκρατία διέρχεται δια διαφόρων σταδίων. 

Το πρώτον οµοιάζει µε τας πρώτας ηµέρας της µανίας τυφλού ριπτοµένου τήδε κακείσε. Το

δεύτερον είναι το της δηµαγωγίας, εξ ης γεννάται η αναρχία. Έπειτα έρχεται αναποφεύκτως ο

δεσποτισµός· ουχί δεσποτισµός νόµιµος και δεδηλωµένος και εποµένως υπεύθυνος, αλλά

δεσποτισµός αόρατος και άγνωστος πλην αισθητός· δεσποτισµός ασκούµενος υπό µυστικής

οργανώσεως, ήτις ενεργεί µετά πολύ ολιγοτέρας ευσυνειδησίας, καθόσον ενεργεί υπό την σκέπην

διαφόρων πρακτόρων, των οποίων η αλλαγή όχι µόνον δεν την βλάπτει, αλλά και την ενισχύει, 

απαλλάττουσα αυτήν από του να δαπανά τους πόρους της εις το να ανταµείβη µακράς

εκδουλεύσεις. 

Τις θα ηδύνατο να ανατρέψη µίαν αόρατον ισχύν; ∆ιότι τοιαύτη είναι η ηµετέρα. Η

εξωτερική επιφάνεια του µασωνισµού δεν χρησιµεύει παρά εις το να καλύπτη τους σκοπούς µας· το

σχέδιον της ενεργείας της αοράτου ισχύος ταύτης και επί πλέον ο τόπος της διαµονής της θα

µένωσι πάντοτε άγνωστα εις τον λαόν. 

Και αυτή αύτη η ελευθερία θα ηδύνατο να είναι αβλαβής και να υφίσταται εις το Κράτος

χωρίς να παραβλάπτη την ευηµερίαν των λαών, εάν εβασίζετο επί των αρχών της εις τον Θεόν

πίστεως, της ανθρωπίνης συναδελφώσεως, εκτός τηςιδέας τηςισότητος της αναιρουµένης υπό των

νόµων αυτής ταύτης της δηµιουργίας, οίτινες εγκαθίδρυσαν την υποταγήν. Με µίαν τοιαύτην πίστιν

ο λαός θα αφήνετο να κυβερνάται οιονεί ενοριακώς και θα εβάδιζε ταπεινός και ήσυχος, 

καθοδηγούµενος υπό του πνευµατικού ποιµένος του, αποδεχόµενος την κατά θεόν διανοµήν των

αγαθών του κόσµου τούτου. Ιδού διατί είναι αναγκαίον να καταστρέψωµεν την πίστιν, να

αποσπάσωµεν από τον νουν των χριστιανών αυτήν ταύτην την αρχήν της θεότητος και του αγίου

Πνεύµατος δια να υποκαταστήσωµεν εις ταύτα τους υλικούς υπολογισµούς και τας υλικάς ανάγκας. 

Ίνα δε µη τα πνεύµατα των χριστιανών έχουσι τον καιρόν να σκέπτωνται και να εξετάζωσι τα

περί εαυτούς, πρέπει να τα περισπώµεν δια των βιοµηχανιών και του εµπορίου. Κατ’ αυτόν τον

τρόπον όλα τα Έθνη θα επιζητώσι να κερδίζωσι και παλαίοντα έκαστον δια τα ίδια αυτών οφέλη, 

δεν θα αντιληφθώσι τον κοινόν εχθρόν των. Αλλά δια να δυνηθή τοιουτοτρόπως η ελευθερία να

διαλύση και καταστρέψη εντελώς την κοινωνίαν των Χριστιανών, είναι ανάγκη να καταστήσωµεν

την κερδοσκοπίαν βάσιν της βιοµηχανίας. Ούτως ουδέν εκ των εκ της γης υπό της βιοµηχανίας

προσποριζοµένων θα µένη εις χείρας της, αλλά θα διοχετεύεται εις κερδοσκοπικάς επιχειρήσεις, 

δηλ. θα πίπτη εις τα ταµεία µας. 

Η ζωηρά πάλη δια την υπεροχήν, αι προσκρούσεις του οικονοµικού βίου θα δηµιουργήσωσι, 

και έχουσιν ήδη δηµιουργήσει, κοινωνίας απογοητευµένας, ψυχράς και άνευ καρδίας. Αι κοινωνίαι

αύται θα έχωσι µίαν απόλυτον απέχθειαν πρός την ανωτέραν πολιτικήν και προς την θρησκείαν. Ο

µόνος των οδηγός θα είναι ο υπολογισµός, δηλ. το χρυσίον, πρός ο θα έχουν αληθή λατρείαν, ένεκα

των υλικών απολαύσεων, ας δύναται να χορηγή. Τότε αι κατώτεραι τάξεις των Χριστιανών θα µας

ακολουθήσωσιν εις την εναντίον της διανοούµενης αυτών τάξεως πάλην µας εις την εξουσίαν (τους

συναγωνιστάς µας), όχι δια να κάµωσι καλόν ούτε δια να αποκτήσωσι τον πλούτον, αλλά από

µίσος µόνον κατά των προνοµιούχων. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: ∆ηµιουργία ισχυράς συγκεντρώσεως της Κυβερνήοεως. Οι τρόποι της

επικρατήσεως επί της δυνάµεως του µασωνισµού. ∆ιατί τα κράτη δεν δύνανται να

συνεννοηθώσι, «Προεκλογή» των Ιουδαίων. Tο χρυσίον είναι η κινητήριος δύναµις των

κρατικών µηχανισµων. Τα µονοπώλια εις το εµπόριον και την βιοµηχανίαν. Αι θεσµοθεσίαι

«όπως βλέπωµεν αυτάς». Απαυδήσεις εκ των διαλέξεων. Πως θα υποταχθή η δηµοσία Γνώµη. 

Η σπουδαιότης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η υπέρτατη Κυβέρνησις. 

Ποιάν µορφήν διοικήσεως δύναται τις να δώση εις κοινωνίας, εις ας η διαφθορά εισέδυσε

πανταχού, εις τας οποίας δεν φθάνει τις εις τον πλούτον ειµή δι’ εκείνων των ικανών εκπλήξεων, 

αίτινες είναι ηµιλωποδυσίαι, εις ας βασιλεύει η ακολασία των ηθών και η ηθική δεν συγκρατείται

παρά δια, τιµωριών και δια σκληρών νόµων, ουχί δε δια εκουσίως παραδεδειγµένων αρχών, εις ας

τα αισθήµατα της Πατρίδος και της θρησκείας καταπνίγονται υπό κοσµοπολίτικων δοξασιών; 

Ποίαν µορφήν Κυβερνήσεως να δώση τις εις αυτάς τας κοινωνίας, παρά την δεσποτικήν µορφήν, 

την οποίαν θα περιγράψω κατωτέρω; Θα κανονίσωµεν µηχανικώς όλας τας πράξεις του πολιτικού

βίου των υπηκόων µας δια νέων νόµων. Οι νόµοι ούτοι θα καταργήσωσι µίαν προς µίαν όλας τας

πάρα πολύ µεγάλας ελευθερίας, αίτινες εχορηγήθησαν υπό των Χριστιανών, και η βασιλεία µας θα

εκδηλωθή δι’ ενός δεσποτισµού τόσον επιβλητικού, ώστε να είναι εις θέσιν, εν παντί χρόνω και

τόπω, να σιγήση τους Χριστιανούς, οίτινες θα θελήσωσι να µας κάµωσιν αντιπολίτευσιν και οίτινες

θα είναι δυσαρεστηµένοι. 

Θα µας είπη τις ίσως, ότι ό δεσποτισµός περί ου οµιλώ, δεν συµβιβάζεται µε τας νεωτέρας

προόδους, θα αποδείξω το εναντίον. 

Όταν ο λαός εθεώρει τα βασιλεύοντα πρόσωπα ως µίαν καθαράν απόρροιαν της θείας

θελήσεως, υπετάσσετο άνευ ψιθύρου εις την απολυταρχίαν των βασιλέων. Αλλά από της ηµέρας

καθ’ ην έχοµεν υποβάλει εις τους ανθρώπους την ιδέαν των ιδίων αυτών δικαιωµάτων, εθεώρησαν

τα βασιλεύοντα πρόσωπα ως απλούς θνητούς. Το «ελέω Θεού» έπεσεν εκ της κεφαλής των

βασιλέων, αφού τοις αφηρέσαµεν την προς τον Θεόν πίστιν των· η εξουσία µετεφέρθη εις τον

δρόµον, δηλ. εις ένα τόπον δηµόσιον και ηµείς εγενόµεθα. ούτω κύριοι αυτής. 

Επί πλέον, η τέχνη του κυβερνάν τας µάζας και τα άτοµα δια µέσου θεωριών και επιτηδείως

συνδυαζόµενων φρασεολογίων, δια κανονισµών του κοινωνικού βίου και δια παντοειδών άλλων

ευφυών τρόπων, από τα οποία οι Χριστιανοί δεν εννοούν τίποτε, αποτελεί επίσης µέρος της

διοικητικής ηµών µεγαλοφυΐας, της αναπτυχθείσης εν τη αναλύσει, εν τη παρατηρητικότητι, εν τη

λεπτεπιλέπτω οργανωτικότητι, µοναδικοί εις ταύτα µη έχοντες αντιπάλους, όπως δεν έχοµεν

τοιούτους εν τη επινοήσει σχεδίων πολιτικής δράσεως και αλληλεγγύης. Μόνοι Ιησουΐται θα

ηδύναντο να εξισωθώσι προς ηµάς υπό την έποψιν ταύτην, αλλ’ ηδυνήθηµεν να τους

υποτιµήσωµεν προ των οφθαλµών του ηλιθίου πλήθους, διότι αυτοί εσχηµάτιζον εµφανή

οργάνωσιν, ενώ ηµείς εµµένοµεν εν τη αφάνεια µε την µυστικήν οργάνωσίν µας. Άλλως τε τί τον

µέλλει τον κόσµον δια τον κύριον τον οποίον θα εχη; Τι τον µέλλει εάν ούτος είναι ο αρχηγός του

Καθολικισµού ή ο δεσπότης µας εκ του αίµατος της Σιών; ∆ι’ ηµάς όµως, οίτινες είµεθα ο εκλεκτός

λαός, το ζήτηµα πόρρω απέχει το να είναι αδιάφορον. 

Παγκόσµιος συµµαχία των Χριστιανών θα ηδύνατο να µας υποτάξη επί τίνα χρόνον, αλλά

προστατευόµεθα εξ αυτού του κινδύνου δια των βαθέων σπερµάτων της διχόνοιας, την οποίαν δεν

δύνανται πλέον να αποσπάσωσιν εκ της καρδίας των. Αντετάξαµεν τον ένα εναντίον του άλλου, 

τους ατοµικούς και εθνικούς απολογισµούς των Χριατιανών, τα θρησκευτικά και τα εθνικά µίση

των, άτινα έχοµεν καλλιεργήσει από είκοσι αιώνων. Καί δια τούτο καµµία Κυβέρνησις δεν θα εύρη

πουθενά βοήθειαν. Εκάστη θα πιστεύη µίαν συνεννόησιν εναντίον ηµών επιβλαβή εις τα ίδια αυτής

συµφέροντα. Είµεθα πανίσχυροι. Πρέπει να µας λαµβάνωσιν υπ’ όψιν. Αι δυνάµεις δεν δύνανται να

συνάψωσιν ούτε την µάλλον ασήµαντον συµφωνίαν χωρίς τώρα να λαµβάνωµεν ηµείς µέρος εις

αυτήν. 

Per me reges regnant - «∆ι’ εµού βασιλεύσουσιν οι βασιλείς». 0ι προφήται µας µας έχουσινείπει ότι είµεθα οι εκλεκτοί υπ’ αυτού τούτου του θεού δια να κυριαρχήσωµεν όλης της γης. Ο θεός

µας έχει δώσει την µεγαλοφυΐαν δια να δυνηθώµεν να φέρωµεν εις λύσιν αυτο το πρόβληµα. Καί

αν υπήρχε µεγαλοφυΐα εις το αντίθετον στρατόπεδον, θα ηδύνατο µεν να παλαίση εναντίον ηµών, 

αλλ’ ο νέηλυς δεν ισχύει όσον ο παλαιός κάτοικος. Η µεταξύ µας πάλη θα ήτο ανηλεής, οίαν ο

κόσµος δεν έχει ίδει ακόµη. Και έπειτα αυτοί οι µεγαλοφυείς άνθρωποι θα ήρχοντο παρά πολύ

αργά. Όλοι οι τροχοί του κυβερνητικού µηχανισµού εξαρτώνται εκ τινος ελατηρίου, το οποίον

ευρίσκεται µεταξύ των χειρών µας. Και το ελατήριον αυτό είναι το χρυσίον. Η επιστήµη της

πολιτικής οικονοµίας, η εξευρεθείσα υπό των σοφών µας, µας δεικνύει από πολλού το

ακατανίκητον γόητρον του χρυσίου. 

Το κεφάλαιον, δια να έχη τας χείρας ελευθέρας, οφείλει να επιτύχη το µονοπώλιον της

βιοµηχανίας και του εµπορίου· τούτο δε ακριβώς πραγµατοποιεί ήδη ολοέν µία αόρατος χειρ εις

όλα τα µέρη του κόσµου· η ελευθερία αυτή θα δώση την πολιτικήν ισχύν εις τους βιοµηχάνους, ο

δε λαός θα υποταχθή εις αυτούς. Επί των ηµερών µας ενδιαφέρει περισσότερον ν’ αφοπλίζωµεν

τους λαούς ή να ωθώµεν αυτούς εις πόλεµον· ενδιαφέρει περισσότερον να έξυπηρείώ-µεν Ιξηµµένα

πάθη πρός ώφέλειάν µας, η να ΐά καταπραΰ-νωµεν ενδιαφέρει περισσότερον να γινώµεθα κύριοι

των ιδεών των άλλων, σχολιάζοντες αυτάς µάλλον ή αποκρούοντες. 

Το κεφαλαιώδες πρόβληµα της Κυβερνήσεως µας είναι να εξασθενήζωµεν το δηµόσιον

φρόνηµα δια της κριτικής· να κάµνωµεν τους λαούς να χάνωσι την συνήθειαν του σκέπτεσθαι, διότι

η σκέψις δηµιουργεί την αντιπολίτευσιν, να µετατρέπωµεν τας δυνάµεις της σκέψεως εις αψιµαχίας

ρητορικής. 

Καθ’ όλους τους χρόνους οι λαοί, όπως και τα άτοµα, έχουσιν εκλάβει τους λόγους ως

πράγµατα, διότι αρκούνται εις το εξωτερικόν φαινόµενον των πραγµάτων και σπανίως λαµβάνουσι

τον κόπον να παρατηρήσωσιν αν η εκπλήρωσις επηκολούθησε τας υποσχέσεις, αίτινες αφορώσι

τον κοινωνικόν βίον. ∆ια τούτο τα εκπαιδευτήρια µας θα έχωσιν ωραίαν πρόσοψιν, ήτις θα

αποδεικνύη ευγλώττως τας ευεργεσίας των εις ό,τι αφορά την πρόοδον. 

Θα οικειοποιηθώµεν την φυσιογνωµίαν όλων των κοµµάτων, όλων των τάσεων και θα τας

διδάξωµεν εις τους ρήτοράς µας, οίτινες θα οµιλώσι τόσον, ώστε όλος ο κόσµος θα απαυδήση

ακούων αυτούς. 

Προς εξασφάλισιν της δηµοσίας γνώµης εις χείρας µας, πρέπει να την καταστήσωµεν

περίπλοκον, εκφράζοντες εκ διαφόρων µερών και επί πολύν χρόνον τόσας αντιφατικάς γνώµας, 

ώστε οι χριστιανοί θα χαθώσιν επί τέλους εντός του λαβυρίνθου των και θα θεωρήσωσι τελικώς ότι

αξίζει πολύ καλλίτερον να µη έχη κανείς καµµίαν γνώµην εν τη πολιτική. Αυτά είναι ζητήµατα

άτινα η κοινωνία δεν οφείλει να γνωρίζη. ∆εν είναι δεδοµένον να τα γνωρίζη ή εις εκείνον όστις

την διευθύνει. Αυτό είναι το πρώτον µυστικόν. 

Το δεύτερον µυστικόν, αναγκαίον δια να κυβερνά τις µετ’ επιτυχίας, συνίσταται εις το να

πολλαπλασιάζωµεν τόσον τα ελαττώµατα του λάου, τας συνήθειας, τα πάθη, τους κανόνας της από

κοινού ζωής, ώστε κανείς να µη δύναται να διευκρινίζη αυτό το χάος, και οι άνθρωποι να φθάνωσιν

εις σηµείον ώστε να µη συνεννοούνται πλέον προς αλλήλους. Αυτή η τακτική θα εχη προσέτι ως

αποτέλεσµα νά ρίπτη την διχόνοιαν εις όλα τα κόµµατα, να διαλύη όλας τας συνηνωµένας

δυνάµεις, αίτινες δεν θέλουσιν ακόµη να υποτάσσωνται εις ηµάς· θα αποθαρρύνη πάσαν ατοµικήν

πρωτοβουλίαν έστω και πνευµατώδη και θα είναι ισχυρότερα εκατοµµυρίων ανθρώπων, παρά τοις

οποίοις έχοµεν διασπείρει την διχόνοιαν. Μας είναι αναγκαίον να διευθύνωµεν την ανατροπήν των

χριστιανικών κοινωνιών κατά τοιούτον τρόπον, ώστε αι χείρες των να καταβάλλωνται εις µίαν

απέλπιδα αδυναµίαν ενώπιον εκάστης υποθέσεως, ήτις θα απαιτή πρωτοβουλίαν. 

Η προσπάθεια ήτις εξασκείται υπο το πολίτευµα της απεριορίστου ελευθερίας είναι

ανίσχυρος, διότι προσκρούει εις τας ελευθέρας προσπάθειας των άλλων. Εκ τούτου δε γεννώνται

οδυνηραί ηθικαί ρήξεις, πλάναι, αποτυχίαι. Θα κουράζωµεν τόσον πολύ τους χριστιανούς δια της

ελευθερίας ταύτης, ώστε θα τους εξαναγκάζωµεν να µας προσφέρωσι µίαν διεθνή εξουσίαν, της

οποίας η διάταξις θα είναι τοιαύτη, ώστε θα δυνηθή χωρίς να τας συντρίψη, να περιλάβη τας

δυνάµεις όλων των Κρατών του κόσµου και να σχηµατίση, την Υπερτάτην Κυβέρνησιν. 

Εις την θέσιν των παρουσών Κυβερνήσεων θα θέσωµεν εν φόβητρον, το οποίον θα

ονοµάζεται ∆ιοίκησις της Υπερτάτης Κυβερνήσεως. Αι χείρες του θα είναι τεταµµέναι πανταχόθενως αρπάγαι, και ο διοργανισµός του θα είναι τόσον κολοσσιαίος, ώστε όλοι οι λαοί κατ’ ανάγκην

θα υποταχθώσιν εις αυτό. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ΄. 

ΙΕΡΙΛΗΨΊΣ: Τα µονοπώλια. Αι περιουσίαι των χριστιανών εξαρτώνται εκ των

µονοπωλίων τούτων. Η αριστοκρατία εστερηµένη κτηµατικού πλούτου. Το εµπόριον, η

βιοµηχανία και η κερδοσκοπία. Η πολυτέλεια. Η ύψωσις των ηµεροµισθίων και η ακρίβεια

των ειδών πρώτης ανάγκης. Η αναρχία και η οίνοφλυγία. Η µυστική έννοια της προπαγάνδας

των οικονοµικών θεωριών. 

Μετ’ ου πολύ θα ιδρύσωµεν παµµεγέθη µονοπώλια, δεξαµενάς των κολοσσιαίων πλούτων, εξ

ων και αι µεγάλαι ακόµη περιουσίαι των Χριστιανών θα εξαρτώνται κατά τοιούτον τρόπον, ώστε

θα καταβροχθισθώσιν εις αυτά, όπως η πίστις των Κρατών την επαύριον µιας πολιτικής

καταστροφής... Κύριοι οικονοµολόγοι, οίτινες είσθε εδώ παρόντες,. προσέξατε την σπουδαιότητα

αυτού του συνδυασµού! 

Μας είναι αναγκαίον ν’ αναπτύξωµεν δι’ όλων των δυνατών µέσων την σηµασίαν της

υπέρτατης Κυβερνήσεως µας, παριστάνοντες αυτήν ως προστάτιδα και ενισχύτριαν όλων των

υποτασσοµένων εις αυτήν εκουσίως. 

Η αριστοκρατία των Χριστιανών ως πολιτική ισχύς, εξηφανίσθη. ∆εν έχοµεν πλέον να

λάβωµεν αυτήν υπ’ όψιν. Αλλ’ επειδή είναι ιδιοκτήτρια εδαφικών περιουσιών, και δύναται ως εκ

τούτου να µας βλάψη συνεπεία των ανεξαρτήτων πόρων της, είναι απολύτως αναγκαίον να

αφαιρέσωµεν την υπ’ αυτής κατοχήν των γαιών της. Το καλλίτερον προς τούτο µέτρον είναι να

αυξάνωµεν τους φόρους επί της κτηµατικής περιουσίας, δια να επιβαρύνωµεν την ιδιοκτησίαν. Τα

µέτρα ταύτα θα συγκρατήσωσι την κτηµατικήν ιδιοκτησίαν εις κατάστασιν απολύτου υποταγής. 

Οι Χριστιανοί αριστοκράται µη εθισθέντες πατροπαραδότως εις την ολιγάρκειαν, ταχέως θα

καταστραφώσιν οικονοµικώς. Συγχρόνως δε πρέπει να προστατεύωµεν ισχυρώς την εµπορίαν και

την βιοµηχανίαν και προ πάντων την κερδοσκοπίαν, ης ο ρόλος χρησιµεύει ως αντιστάθµισµα εις

την βιοµηχανίαν άνευ της κερδοσκοπίας η βιοµηχανία θα επολλαπλασίαζε τα ιδιωτικά κεφάλαια, 

θα εβελτίωνε την γεωργίαν, απελευθερώνουσα την γην εκ των εκ δανείων των κτηµατικών

τραπεζών δηµιουργηθέντων χρεών. Πρέπει η βιοµηχανία ν’ αφαιρή από την γην τον καρπόν της

εργασίας, όπως και του κεφαλαίου, δια της κερδοσκοπίας δε να περιέρχεται το χρήµα ολοκλήρου

του κόσµου εις χείρας µας. Ριπτόµενοι ούτω εις τας τάξεις των απόρων όλοι οι Χριστιανοί, θα

κύψωσιν ενώπιον µας µόνον δια να έχωσι το δικαίωµα της υπάρξεως. 

Προς καταστροφήν της βιοµηχανίας των Χριστιανών, δέον να αναπιύξωµεν την

κερδοσκοπίαν, την ροπήν προς την πολυτέλειαν, ήτις το παν καταβροχθίζει. Θα συντελέσωµεν εις

την αύξησιν των ηµεροµισθίων, ήτις, εν τούτοις, ουδέν όφελος θα αποφέρη εις τους εργάτας, διότι

θα έχωµεν προκαλέσει συγχρόνως υπερτίµησιν των ειδών της πρώτης ανάγκης, οφειλοµένην, ως θα

ισχυριζώµεθα, εις την παρακµήν της γεωργίας και της κτηνοτροφίας· περιπλέον δε θα

υποσκάπτωµεν επιτηδείως και βαθέως τας πηγάς της παραγωγής, συνηθίζοντες τους εργάτας εις

την αναρχίαν και τα οινοπνευµατώδη ποτά, και λαµβάνοντες παν µέτρον όπως αποµακρύνωµεν εκ

της γης τους διανοουµένους Χριστιανούς. 

Ίνα δε κατορθώσωµεν να µη αντιληφθώσι πρωΐµως την κατάστασιν υπό την πραγµατικήν

αυτής µορφήν, θα καλύπτωµεν τους αληθείς σκοπούς µας, δια της δήθεν επιθυµίας να

εξυπηρετώµεν τας εργατικάς τάξεις και να διαδίδωµεν τας µεγάλας οικονοµικάς αρχάς, τας οποίας

διδάσκοµεν σήµερον. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : ∆ιατί πρέπει να αυξάνωµεν τους εξοπλισµούς. Ζυµώσεις, διχόνοιαι και

µίση εις όλον τον κόσµον. Καταναγκασµος της αντιπολιτεύσεως των «χριστιανών» δια των

πολέµων και δια του γενικού πολέµου. Το µυστικόν και το εχέγγυον της επιτυχίας εν τη

πολιτική. Ο Τύπος και η δηµοσία γνώµη. Τα αµερικανικά, τα ιαπωνικά και τα κινεζικά

τηλεβόλα. 

Η αύξησις των εξοπλισµών και του προσωπικού της αστυνοµίας είναι αναγκαίον

συµπλήρωµα του εκτεθέντος σχεδίου. Πρέπει να µη υπάρχωσι πλέον εις όλα τα Κράτη, εκτός

ηµών, παρά µάζαι απόρων, εκατοµµυριούχοι τινές, αφωσιωµένοι εις ηµάς, αστυνοµικοί και

στρατιώται. 

Εις όλην την Ευρώπην, όπως και εις τας άλλας Ηπείρους, οφείλοµεν να διεγείρωµεν την

ταραχήν, την διχόνοιαν και το µίσος. Το όφελος είναι διττόν. Αφ’ ενός µεν θα κρατώµεν δι’ αυτού

του τρόπου εις σεβασµόν όλας τας χώρας, αίτινες θα γνωρίζουν ότι θα δυνάµεθα, οπόταν θέλωµεν

να προκαλέσωµεν την αταξίαν, η ν’ αποκαταστήσωµεν την τάξιν. Όλαι αυταί αι χώραι θα

συνηθίσωσιν ούτω να µας θεωρώσιν ως αναγκαίον βάρος. Αφ’ ετέρου δε αι µηχανορραφίαι µας θα

περιπλέξωσιν όλα τα νήµατα, άτινα θα έχωµεν στήσει εις τα Υπουργεία των Κρατών, τόσον δια της

πολιτικής, όσον και διά των οικονοµολογικών συµβάσεων και των οικονοµολογικών υποχρεώσεων. 

∆ια να φθάσωµεν τον σκοπόν µας, θα µας χρειασθή ν’ σναπτύξωµεν µεγάλην πανουργίαν κατά την

πορείαν των συνεννοήσεων και των διαπραγµατεύσεων αλλά εις εκείνο το όποιον ονοµάζεται

«επίσηµος γλώσσα» θα ακολουθήσωµεν τακτικήν αντίθετον και θα φανώµεν έντιµοι και

συµφιλιωτικοί. Τοιουτοτρόπως δε οι λαοί και αι Κυβερνήσεις των Χριστιανών, τους οποίους

έχοµεν συνηθίσει να µη παρατηρώσι παρά την επιφάνειαν των πραγµάτων, άτινα τοις

παρουσιάζοµεν, θα µας εκλάβωσι και µίαν ακόµη φοράν ως ευεργέτας και σωτήρας του

ανθρωπίνου γένους. Εις εκάστην αντίπραξιν ή άντίστασιν, θα οφείλωµεν να είµεθα εις κατάστασιν

να κηρύττωµεν τον πόλεµον δια των γειτόνων της χώρας, ήτις θα ετόλµα να µας αντιπράξη· και εάν

αυτοί ούτοι οι γείτονες συνεννοούντο να συµµαχήσωσιν εναντίον ηµών, θα ωφείλαµεν να τους

αποκρούσωµεν δια γενικού πολέµου. 

Η ασφαλεστέρα οδός της επιτυχίας εν τη πολιτική είναι η µυστικότης των επιχειρήσεων της. 

Ο λόγος του διπλωµάτου δεν οφείλει να συµφωνεί µε τας πράξεις του. 

Οφείλοµεν να εξαναγκάζωµεν τας χριστιανικάς Κυβερνήσεις να ενεργώσι συµφώνως προς

αυτό το σχέδιον, ο έχοµεν εκθέσει ευρέως, και το οποίον προσεγγίζει ήδη εις το τέρµα. Η δηµοσία

γνώµη θα µας βοηθήση εις αυτό, αυτή η δηµοσία γνώµη, ην η «µεγάλη δύναµις», δηλαδή ο Τύπος, 

έχει ήδη θέσει µυστικώς εντός των χειρών µας. Πράγµατι, πλην εξαιρέσεων τίνων, ας τινας είναι

περιττόν να λάβωµεν υπ' όψιν, ο Τύπος είναι εντελώς εις την εξουσίαν µας. Εν µια λέξει, δια να

συγκεφαλαιώσωµεν το σύστηµα µας προς υποταγήν των χριστιανικών Κυβερνήσεων της Ευρώπης, 

θα δείξωµεν εις µεν τον ένα την δύναµίν µας δι’ αποπειρών, δηλαδή δία του τρόµου, εις όλους δε, 

εάν όλοι εξανίσταντο εναντίον µας, θα απαντήσωµεν δια των αµερικανικών, κινεζικών ή ίαπωνκών

τηλεβόλων. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΗΣ: ∆ιφορουµένη χρήσις του δικαστού. Oι συνεργάται του µασωνικού

καθεστώτος. Ιδιαίτεραι σχολαί, εντελώς ιδιαιτέρα ανωτέρα ανατροφή. Οικονοµολόγοι και

εκατοµµυριούχοι. Εις ποίους πρέπει να εµπιστευώµεθα τας υπευθύνους θέσεις εν τη

Κυβερνήσει. 

Οφείλοµεν να οικειοποιηθώµεν όλα τα όργανα, άτινα οι αντίπαλοι µας θα ηδύναντο να

µεταχειρισθώσιν εναντίον ηµών· θα δεήση να εύρωµεν εις τας λεπτότητας της εικαστικής γλώσσης

µίαν δικαιολογίαν δια τας περιπτώσεις, καθ’ ας θα χρειασθή να απαγγείλωµεν αποφάσεις, αίτινες

δυνατόν να φανώσι πάρα πολύ θρασείς και άδικοι, διότι ενδιαφέρει να εκφράζωµεν τας αποφάσεις

ταύτας δια λέξεων, αίτινες να φαίνωνται ότι είναι ηθικά γνωµικά πολύ υψηλά,, έχοντα συγχρόνως

νοµικόν χαρακτήρα. Το πολίτευµα µας δέον να περιβάλλεται δι’ όλων των δυνάµεων του

πολιτισµού, εν τω µέσω των οποίων θα οφείλη να δρα. Θα περιστοιχίζηται υπό δηµοσιογράφων, 

πεπειραµένων νοµοµαθών, διοικητών, διπλωµατών και τέλος υπό ανθρώπων προπαρεσκευασµένων

δια ειδικής ανωτέρας ανατροφής εις ειδικάς σχολάς. Οι άνθρωποι ούτοι θα γνωρίζωσιν όλα τα

µυστικά της κοινωνικής υπάρξεως, θα γνωρίζωσιν όλας τας διαλέκτους, εσχηµατισµένας εκ

πολιτικών γραµµάτων και λέξεων, θα έχωσι γνώσιν όλων των αδυναµιών της ανθρωπινής φύσεως, 

όλων των ευαίσθητων χορδών της. επί των οποίων θα χρειασθή να ηξεύρωσι να παίζωσιν. Αι

χορδαί αύται, είναι η πνευµατική κατάστασις των Χριστιανών, αι τάσεις των, αι ελλείψεις των, αι

κακίαι των και τα προτερήµατα των, αι ταξικαί καταστάσεις των. 

Εννοείται βεβαίως ότι αυτοί οι ευφυείς συνεργάται της Κυβερνήσεως µας δεν θα εκλέγωνται

µεταξύ των Χριστιανών, οίτινες είναι συνηθισµένοι να κάµνωσι την διοικητικήν εργασίαν των

χωρίς να µεριµνώσι περί της ωφελείας της. Οι διοικηταί των Χριστιανών υπογράφουσι τα έγγραφα

χωρίς να τα αναγινώσκωσιν υπηρετούσιν εκ συµφέροντος ή εκ φιλοδοξίας. 

Θα περιβάλλωµεν την Κυβέρνησίν µας δι’ ενός ολοκλήρου κόσµου οικονοµολόγων. Ιδού

διατί αι οίκονοµολογικαί επιστήµαι, αι σπουδαιότεραι, προς διαπαιδαγώγησιν των Ιουδαίων. Θα

περιστοιχιζώµεθα υπό ολοκλήρου πλειάδος τραπεζιτών, βιοµηχάνων, κεφαλαιούχων και προ

παντός εκατοµµυριούχων, διότι εν συνόλω τα πάντα θα αποφασίζωνται δι’ αριθµών. 

Επί τίνα χρόνον, µέχρι της στιγµής καθ’ ην θα είναι ακίνδυνον πράγµα να εµπιστευώµεθα τας

υπευθύνους θέσεις των Κρατών µας εις τους αδελφούς µας Ιουδαίους, θα τας εµπιστευώµεθα εις

άτοµα των οποίων το παρελθόν και ο χαρακτήρ να είναι τοιαύτα ώστε να υπάρχη µία άβυσσος

µεταξύ αυτών και του λαού, εις ανθρώπους τοιούτους, ώστε εν περιπτώσει παρακοής εις τας

διαταγάς µας να µη έχωσιν ούτοι άλλο τι να αναµένωσι παρά την καταδίκην ή την εξορίαν, ίνα

ούτω υπερασπίζωσι τα συµφέροντα µας µέχρι τελευταίας αναπνοής. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Εφαρµογή των µασωνικών αρχών επί τω σκοπώ µεταρρυθµίσεως της

ανατροφής των λαών. Το µασωνικόν σύστηµα. Η σπουδαιότης του αντισηµιτισµού. Η

δικτατορία του µασωνισµού. Ο τρόµος. Οι εξυπηρετούντες τον µασωνισµόν. Η «διανοούµενη» 

ισχύς και η «τυφλή» ισχύς των χριστιανικών βασιλείων. Κοινότης της εξουσίας µε τον λαόν. Ο

φιλελεύθερος δεσποτισµός. Υφαρπαγή της εκπαιδεύσεως και της ανατροφής. ∆ιερµήνευσις

των νόµων. 

Εφαρµόζοντες τας αρχάς µας, προσέξατε εις τον χαρακτήρα του λαού, εν τω µέσω του οποίου

θα ευρίσκεσθε και, θα δράτε· γενική και οµοιόµορφος εφαρµογή των αρχών τούτων προ της

αναµορφώσεως της ανατροφής του λαού δεν δύναται να έχη επιτυχίαν. Εκ της συνετής αυτών

εφαρµογής εντός δεκαετίας, ως θα ιδήτε, και ο µάλλον επίµονος χαρακτήρ θα µεταβληθή και θα

έχωµεν ούτω ένα λαόν επί πλέον υπό την εξάρτησίν µας. 

Όταν θα έλθη η βασιλεία µας, θ’ αντικαταστήσωµεν το φιλελεύθερον σύνθηµα µας - 

«Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης» - ουχί δι’ άλλου τοιούτου, αλλά δια των ιδίων λέξεων ηρµένων

εις την τάξιν των κατά ιδέας· θα είπωµεν «το δίκαιον εν τη Ελευθερία, το καθήκον τηςΙσότητος, το

ιδεώδες της Αδελφότητας...». Θ’ αρπάξωµεν τον ταύρον εκ των κεράτων... Πραγµατικώς, έχοµεν

ήδη καταστρέψει όλας τας Κυβερνήσεις εκτός τηςιδικής µας, µόλον ότι υπάρχουσιν ακόµη πολλαί

τοιαύται δικαίω. Εν ταις ηµέραις µας, εάν Κράτη τινά εγείρωσι διαµαρτυρίας εναντίον ηµών, τούτο

γίνεται προς το θεαθήναι και τη επιθυµία δε και διαταγή ηµών. ∆ιότι ο αντισηµιτισµός των µας

είναι αναγκαίος όπως κυβερνώµεν τους µιχρούς αδελφούς µας. ∆εν θα σας εξηγήσω τούτο

σαφέστερον, διότι η υπόθεσις αυτή έχει εξετααθή πλέον η άπαξ εν ταις συνελεύσεσιν ηµών. 

Πράγµατι δεν υπάρχουν πλέον εµπόδια ενώπιον µας. Η ανωτάτη Κυβέρνησίς µας είναι υπό

συνθήκας υπερνοµικάς, ας τινας είναι συµπεφωνηµένον να ονοµάζωµεν δια µιας λέξεως δυνατής

και παραστατικής : ∆ικτατορίαν. ∆ύναµαι να είπω εν συνειδήσει, ότι είµεθα νυν νοµοθέται· 

εκδίδοµεν τας αποφάσεις της δικαιοσύνης, καταδικάζοµεν εις θάνατον και απονέµοµεν χάριν, 

είµεθα όπως ο αρχηγός όλων των στρατών µας έφιπποι επί του ίππου του αρχιστρατήγου. Θα

κυβερνήσωµεν δια χειρός στερεάς, διότι έχοµεν να κάµωµεν µε συντρίµµατα ενός κόσµου, άλλοτε

µεν ισχυρού, σήµερον δε υποτεταγµένου εις ηµάς. Κρατούµεν εντός των χειρών µας υπέρµετρους

φιλοδοξίας, ένθερµους απληστίας, ανηλεείς εκδικήσεις, µνησικάκους έχθρας. 

Ηµείς είµεθα εκείνοι εκ των οποίων προέρχεται ο τρόµος, όστις έχει το παν καταλάβει. 

Έχοµεν εις την υπηρεσίαν µας ανθρώπους όλων των αρχών, όλων των δογµάτων· επανορθωτάς της

µοναρχίας, δηµαγωγούς, κοινωνιστάς, στασιαστάς και παντός είδους ουτοπιστάς· έχοµεν ζεύξει

όλον τον κόσµον εις την εργασίαν. Έκαστος εξ αυτών υποσκάπτει τα τελευταία λείψανα της

εξουσίας, προσπαθεί να ανατρέψη παν ό,τι µένει ακόµη όρθιον. Όλα τα Κράτη υποφέρουσιν εκ των

τοιούτων ραδιουργιών, ζητούσι την γαλήνην, είναι έτοιµα όπως θυσιάσωσι το παν δια την ειρήνην

αλλά δεν θα τοις δώσωµεν την ειρήνην εφόσον δεν θ’ αναγνωρίσωσί την υπερτάτην Κυβέρνησίν

µας φανερά και µε ταπείνωσιν. 

Ο λαός ήρχισε να κραυγάζη, ότι είναι αναγκαίον να λύσωµεν το κοινωνικόν ζήτηµα δια

διεθνούς συνεννοήσεως. Η διαίρεσις του λαού εις κόµµατα τους έχει φέρει όλους εις την διάθεσίν

µας, διότι ίνα υποστηρίξη τις µίαν πάλην συναγωνισµού, χρειάζεται χρήµα, το δε χρήµα ευρίσκεται

όλον εις χείρας µας. 

Θα ηδυνάµεθα να φοβώµεθα την συµµαχίαν της διανοουµένης ισχύος των βασιλευόντων

προσώπων µε την τυφλήν ισχύν του λαού, αλλ’ έχοµεν λάβει όλα τα δυνατά µέτρα εναντίον

τοιούτου ενδεχοµένου. Μεταξύ των δύο τούτων δυνάµεων ανηγείραµεν τείχος, δηλαδή αµοιβαίον

τρόµον. Τοιουτοτρόπως δε η τυφλή ισχύς του λάου µένει στήριγµα µας και ηµείς µόνοι νυν την

οδηγώµεν· θα δυνάµεθα να την διευθύνωµεν ασφαλώς προς τον σκοπόν µας. 

Ίνα δε η χειρ του τυφλού πλήθους µη δύναται να τραβηχθή από την διεύθυνσίν µας, 

οφείλοµεν από καιρού εις καιρόν να τιθέµεθα εις άµεσον επικοινωνίαν µε αυτόν, εάν µη

προσωπικώς, τουλάχιστον δια των πρακτόρων αδελφών µας. Όταν θα είµεθα εξουσίαανεγνωρισµένη, θα συνοµιλήσωµεν µόνοι µας µε τον λαόν εις τας δηµοσίας πλατείας, ίνα τον

πληροφορήσωµεν περί των πολιτικών ζητηµάτων υπό την έννοιαν ήτις θα µας είναι αναγκαία. 

Πως να ελεγξη τις παν ό,τι τον διδάσκουσιν εις τα σχολεία των χωρίων; Εκείνο όπερ θα είπη

ο αντιπρόσωπος της Κυβερνήσεως ή αυτό τούτο το βασιλεύον πρόσωπον, δεν δύναται να µη

γνωσθή αµέσως εις όλον το Κράτος, διότι θα διαδοθή πάραυτα δια της φωνής του λαού. Ίνα µη

καταστρέψωµεν πρωίµως τα διδασκαλεία των χριστιανών, εγγίσαµεν ταύτα δια σοφής χειρός, 

επήραµεν εις χείρας µας τα ελατήρια του µηχανισµού των. Τα ελατήρια ταύτα ήσαν διατεθειµένα

εις αυστηράν µεν αλλ’ ακριβή τάξιν, ην έχοµεν αντικαταστήσει δι’ ενός ατάκτου συστήµατος. 

Εθέσαµεν χείρα εις την δικαιοσύνην, εις τας εκλογάς, εις τον τύπον, εις την ατοµικήν ελευθερίαν, 

και προ παντός εις την εκπαίδευσιν και την ανατροφήν, αίτινες είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της

ελευθέρας υπάρξεως. 

Έχοµεν αποκτηνώσει και διαφθείρει την χριστιανικήν νεολαίαν δι’ ανατροφή ς, βασιζόµενης

επί αρχών και θεωριών ψευδών, ως γνωρίζοµεν, αλλ’ αι οποίαι ενεπνεύσθησαν υφ’ ηµών. 

Επί των υφισταµένων νόµων, χωρίς να τους µεταβάλωµεν ουσιωδώς, αλλά µεταµορφώνοντες

µόνον αυτούς δι’ αντιφατικών ερµηνειών, επιτύχοµεν τεράστια αποτελέσµατα. Τα αποτελέσµατα

ταύτα εξεδηλώθησαν κατ’ αρχάς εις το ότι τα σχόλια έχουσιν υποκρύψει τους νόµους και µετά

ταύτα τους έχουσιν εντελώς καλύψει από τους οφθαλµούς των Κυβερνήσεων, µη δυναµένων ούτω

να εννοήσωσι τίποτε εις µίαν τόσον περιπεπλεγµένην νοµοθεσίαν. 

Εκ τούτου η θεωρία του δικαστηρίου της συνειδήσεως. Φοβείσθε ένοπλον εξέγερσιν του

κόσµου εναντίον µας, εάν ούτος αντιληφθή ενωρίτερον περί τίνος πρόκειται, αλλά, δια την

περίπτωσιν ταύτην, έχοµεν εις τας χώρας της ∆ύσεως σύστηµα τόσον τροµερόν, ώστε και αι

θαρραλεώτεραι ψυχαι να τρέµωσιν· εντός ολίγου αι οργανώσεις µας θα έχωσιν εγκατασταθή εις

όλας τας πρωτεύουσας, έτοιµοι ν’ ανατινάξωσιν οιονδήποτε κρατικόν συγκρότηµα εναντίον µας. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι΄. 

ΠΕΡΙΛΗΨΊΣ: H δύναµις των πραγµάτων εν τη πολιτική. Η µεγαλοφυΐα της

ποταπότητος. Τι υπόσχεται το µασωνικόν πραξικόπηµα. Η καθολική ψηφοφορία. Η

αυτοεκτίµησις. Οι αρχηγοί των µασώνων. Ο µεγαλοφυής οδηγός του µασωνισµού. Αι

οργανώσεις των και η λειτουργία των. Το δηλητήριον της φιλελευθερίας. Το σύνταγµα είναι η

σχολή των κοµµατικών διχονοιών. Η δηµοκρατική χρονολογία. Οι Πρόεδροι είναι τα

δηµιουργήµατα του µασωνισµού. Ευθύνη των Προέδρων. Ο «Παναµάς». Ο ρόλος της Βουλής

και του Προέδρου. Ο µασωνισµός είναι νοµοθετική δύναµις. Το νέον δηµοκρατικόν

πολίτευµα. Μετάβασις εις µασωνικήν «µοναρχίαν». Η εποχή της ανακηρύξεως του

«Παγκοσµίου Βασιλέως». Εγκεντρισµός ασθενειών και άλλων κακών του µασωνισµού. 

Επαναλαµβάνω σήµερον ό,τι ήδη είπον, παρακαλώ δε να το ενθυµηθήτε, ότι δηλονότι αι

Κυβερνήσεις και οι λαοί δεν βλέπουσι παρά την εξωτερικήν επιφάνειαν των πραγµάτων. Και πως

θα διηυκρίνιζον την ενδόµυχον έννοιαν αυτών αφού οι αντιπρόσωποι των δεν σκέπτονται άλλο

παρά να διασκεδάζωσιν; Ενδιαφέρει πολύ δια την πολιτικήν µας να γνωρίζωµεν την λεπτοµέρειαν

ταύτην. Θα µας βοηθήση όταν θα µεταβώµεν εις την συζήτησιν της διαιρέσεως της εξουσίας, της

ελευθερίας του λόγου, του τύπου, της ελευθερίας της συνειδήσεως, του δικαιώµατος του

συνεταιρίζεσθαι, της ισότητος ενώπιον του νόµου, του απαραβίαστου της ιδιοκτησίας, του ασύλου

της κατοικίας, των φόρων και της αναδροµικής ισχύος των νόµων. Όλα αυτά τα ζητήµατα είναι

τοιαύτα ώστε δεν πρέπει ποτέ να τα θίγωµεν κατ’ ευθείαν και φανερά ενώπιον του λαού. Εις ας

περιστάσεις είναι αναγκαίον να τα θίγωµεν, δεν πρέπει να τα απαριθµώ µεν, αλλά να κηρύττωµεν

ολοκληρωτικώς, ότι αι αρχαί του νεωτέρου δικαίου αναγνωρίζονται υφ’ ηµών. Η σπουδαιότης της

αποσιωπήσεως ταύτης συνίσταται εις τούτο, ότι µία αρχή, ήτις δεν κατονοµάζεται, µας αφήνει την

ελευθερίαν ν’ αποκλείωµεν εξ αυτής τούτο ή εκείνο χωρίς να το αντιλαµβάνεται ο κόσµος, ενώ εάν

τα απηριθµώµεν, θα εχρειάζετο ίνα τα παραδεχθώµεν άνευ επιφυλάξεως. 

Ο λαός έχει ιδιαιτέραν αγάπην και µεγάλην εκτίµησιν προς τας πολιτικάς ευφυΐας και

χαρακτηρίζει όλας τας βιαίας πράξεις των δια των εκφράσεων: «δεν είναι ηθικόν, δεν είναι

καθόλου ηθικόν, αλλ’ είναι ευφυέστατον!.., είναι παιγνίδιον κακόηθες κατ’ ουσίαν, αλλά καλά

παιγµένο!» 

Σκοπεύοµεν να ελκύσωµεν όλα τα έθνη εις την κατασκευήν νέου επί στερεών θεµελίων

κτιρίου, του οποίου έχοµεν προβλέψει το σχέδιον. Ιδού διατί µας χρειάζεται προ παντός το θράσος

αυτό και η τοιαύτη πνευµατική ισχύς, αίτινες εν τω προσώπω των οργάνων µας τούτων θα συντελέ-

σωσιν εις το να συντρίψωσι παν εµπόδιον εν τη πορεία µας. Πραγµατοποιούµενου του πραξικοπή-

µατος µας θα είπωµεν εις τας λαϊκάς µάζας «όλα πήγαιναν απελπιστικά, όλοι οι άνθρωποι υπέφε-

ραν υπέρ τας δυνάµεις των. Συντρίβοµεν λοιπόν και αφανίζοµεν τα αίτια της δυστυχίας σας, δηλ. 

τας εθνότητας, τα σύνορα, τα διάφορα νοµίσµατα. Αναµφιβόλως σας αφήνοµεν ελευθέρους να µας

δηλώσητε υπακοήν. ∆ύνασθε όµως εν επιγνώσει και δεδικαιολογηµένως να κάµετε τούτο πριν ή

δοκιµάσητε αυτό το οποίον σας προσφέραµεν; Τότε οι λαοί συνασπιζόµενοι θα µας σηκώσουν εν

θριάµβω ελαυνόµενοι από ενθουσιώδεις ελπίδας και πεποιθήσεις. 

Το καθολικόν δικαίωµα της ψήφου όπερ εξεµεταλλεύθηµεν δια την επικράτησίν µας και προς

ο έχοµεν συνηθίσει τους λαούς δια της µεθόδου των συλλογικών οργανώσεων και συνεννοήσεων, 

θα συντέλεση δι’ υστάτην φοράν εις το να εκδηλωθή οµόφωνος υπό της ανθρωπότητος η επιθυµία

να µας γνωρίση εκ του πλησίον πριν ή µας κρίνη. 

Προς τούτο ανάγκη να επιβάλωµεν την καθολικήν ψηφοφορίαν άνευ διακρίσεως τάξεων και

άνευ απογραφής εκλογέων, να επιτευχθή η απόλυτος πλειοψηφία, ήτις είναι ανέφικτος εν αντιθέτω

περιπτώσει. ∆ίδοντες κατά τοιούτον τρόπον εις πάντα άνθρωπον την επίγνωσιν της προσωπικής

του αξίας, θ’ αφανίσωµεν την επικράτησιν του χριστιανικού κόσµου και των πρωτείων του και δεν

θ’ αφήσωµεν να παραχθώσι αι διακρίσεις, τας οποίας αι µάζαι, παρ’ ηµών καθοδηγούµεναι, θ’ 

αγνοήσωσιν απολύτως· το πλήθος θα ακούση µόνον ηµάς, οι οποίοι θ’ ανταµείψωµεν την υπακοήν

και αφοσίωσίν του. Κατ’ αυτόν τον τρόπον αι λαϊκαί µαζαι θα γίνωσι τυφλή ακατανίκητος δύναµις, µη δυναµένη να κινηθή εν ουδεµία περιπτώσει άνευ της καθοδηγήσεως της υπό των πρακτόρων

µας, δι’ ων θ’ αντικαταστήσωµεν τους άχρι τότε Κυβερνήτας των. Θα υποταχθή τυφλώς εις το πο-

λίτευµα µας τούτο, διότι θα γνωρίζη ότι από τους νέους αυτούς αρχηγούς µας θα εξαρτάται παν

κέρδος, παν όφελος, παν αγαθόν. 

Εν σύστηµα κυβερνήσεως δέον να προέλθη και να δοθή εντελώς έτοιµον από µίαν µόνον

κεφαλήν, διότι θα παρουσίαζεν ασυναρτησίας, εάν πολλά πνεύµατα διενέµοντο προς, άλληλα το

έργον της συντάξεως του. Και δια τούτο θα γνωρίζωµεν εν σχέδιον εκτελέσεως, χωρίς να το

συζητώµεν, ίνα µη καταστρέψωµεν την µεγαλειώδη µορφήν του, την σύνδεσιν των µερών του, την

πρακτικήν δύναµιν και την µυστικήν σηµασίαν εκάστου των σηµείων του. Εάν η καθολική ψήφος

το συζητήση και το µεταρρυθµίση, θα κρατήση τα ίχνη όλων των ψευδών αντιλήψεων των

πνευµάτων, άτινα δεν θα έχωσι κατανοήσει το βάθος και την σύνδεσιν των σκοπών. Πρέπει τα

σχέδια µας να είναι ισχυρά και καλώς επινοηµένα. Και δια τούτο δεν οφείλοµεν να ρίψωµεν την

µεγαλειώδη εργασίαν του αρχηγού µας εις τους πόδας των µαζών, ούτε καν να την εµπιστευθώµεν

έστω και εις περιωρισµένον κύκλον. 

Τα σχέδια ταύτα δεν θ’ ανατρέψωσιν επί του παρόντος τας νεωτέρας κοινωνίας, θα

µεταβάλωσι µόνον την οικονοµικήν υπόστασιν των και εποµένως όλην την ανάπτυξιν αυτών, ήτις

θα προσαρµοσθή τοιουτοτρόπως προς τα σχέδια µας. 

Τα ίδια πράγµατα σχεδόν υφίστανται εις όλας τας χώρας, αλλ’ υπό διάφορα ονόµατα. Η

αντιπροσωπεία, τα Υπουργεία, η Γερουσία, το Συµβούλιον της Επικρατείας, το Νοµοθετικόν Σώµα

και το Εκτελεστικόν Σώµα. ∆εν έχω ανάγκην να σας εξηγήσω τον µηχανισµόν των σχέσεων των

υπηρεσιών τούτων µεταξύ των, διότι αυτό σας είναι πολύ γνωστόν· παρατηρήσατε µόνον ότι

εκάστη των υπηρεσιών αυτών αφορά λειτουργίαν σοβαράν του Κράτους, και σας παρακαλώ να

παρατηρήσετε προσέτι, ότι την λειτουργίαν και ουχί την υπηρεσίαν ονοµάζουσι σπουδαίαν. 

Λοιπόν, δεν είναι σπουδαίαι αι υπηρεσίαι, αλλ’ αι λειτουργίαι των. Αι υπηρεσίαι διενεµήθησαν

προς αλλήλας όλας τας λειτουργίας της Κυβερνήσεως. ∆ιοικητική λειτουργία, Νοµοθετική λειτου-

ργία, Εκτελεστική λειτουργία. ∆ια τούτο δε αύται δρώσιν εν τω οργανισµώ του Κράτους όπως τα

όργανα εν τω ανθρωπίνω σώµατι. Εάν βλάψωµεν εν µέρος της µηχανής του Κράτους, το Κράτος

θα ασθενήση, όπως το ανθρώπινον σώµα, και θα αποθάνη. 

Αφ’ ότου έχωµεν εισαγάγει εν τω οργανισµώ του Κράτους το δηλητήριον της φιλελευθερίας, 

όλη η πολιτική του σύστασις έχει µεταβληθή. Τα Κράτη πάσχουσιν από θανάσιµον ασθένειαν την

αποσύνθεσιν του αίµατος· δεν υπολείπεται πλέον παρά να περιµένωµεν το τέλος της αγωνίας των. 

Εκ της φιλελευθερίας εγεννήθησαν αι συνταγµατικαί Κυβερνήσεις, αίτινες αντικατέστησαν

δια τους Χριστιανούς την σωτήριον Μοναρχίαν, και το Σύνταγµα, όπως καλώς γνωρίζετε, δεν είναι

άλλο τι παρά µία σχολή διαφωνιών, διχονοιών, συζητήσεων, διχογνωµιών, ολέθριων προστριβών

των κοµµάτων· εν µια λέξει, είναι η σχολή παντός ό,τι κάµνει εν Κράτος να χάση την οντότητα του

και την ατοµικότητα του. Το βήµα, όπως και ο τύπος, έχει καταδικάσει τους βασιλείς εις την

αδράνειαν και την αδυναµίαν· τους έχει καταστήσει δι’ αυτού του τρόπου, ήκιστα χρησίµους, 

ανωφελείς, και τούτο εξηγεί διατί έχουσιν ανατραπή. Η εγκατάστασις της ∆ηµοκρατίας καθίσταται

τότε δυνατή. Αντικαθιστώµεν τον βασιλεύοντα δια µιας γελοίας Κυβερνήσεως, δι’ ενός προέδρου, 

λαµβανοµένου εκ του πλήθους, από το µέσον των δηµιουργηµάτων µας, των αιχµαλώτων µας. Το

σηµείον αυτό αποτέλει το θεµέλιον της υπονόµου, ην είχοµεν ανοίξει από τους πόδας του λάου των

Χαστιανών, η µάλλον των χριστιανικών Εθνών. 

Εις προσεχές µέλλον θα δηµιουργήσωσι την ευθύνην των προέδρων. 

Τότε θα διαπράξωµεν χωρίς να στενοχωρηθώµεν τα γεγονότα, δι’ α, το απρόσωπον δηµιού-

ργηµα µας ενδιαφέρει, θα δώση λόγον. Τι µας ενδιαφέρει αν αι τάξεις εκείνων, οίτινες αποβλέπου-

σιν εις την εξουσίαν, γίνονται αραιότεραι, αν συµβαίνωσιν, ελλείψει ΙΙροέδρων, στενοχωρίαι ικαναί

να παραλύσωσι εντελώς την χωράν;... Ίνα επιτύχωµεν το αποτέλεσµα τούτο, θα συντελέσωµεν εις

την εκλογήν Προέδρων, οι οποίοι έχουν εις το παρελθόν των κεκρυµµένην τινά ηθικήν πληγήν, 

«Παναµάν» τινα. Ο φόβος των αποκαλύψεων, η επιθυµία η ιδιάζουσα εις έκαστον άνθρωπον

ανελθόντα εις την εξουσίαν του να διατήρηση τα προνόµια του, τας ωφελείας και τας τιµάς, τας

ανήκουσας εις την θέσιν του, θα καταστήσωσι τους ΙΙροέδρους τυφλούς εκτελεστάς των διαταγών

µας. Η Βουλή θα καλύψη, θα υπερασπίση, θα εκλέξη τους Προέδρους, αλλ’ ηµείς θ’ αποσύρωµεναπό αυτήν το δικαίωµα του να προτείνη νόµους ή να τους µεταβάλλη· το δικαίωµα τούτο θα

απονεµηθή εις τον υπεύθυνον Πρόεδρον, όστις θα είναι εν παίγνιον µεταξύ των χειρών µας. 

Η εξουσία της Κυβερνήσεως θ’ αποβή αναµφιβόλως στόχος όλων των επιθέσεων. Θα

δώσωµεν εις αυτήν, όπως υπερασπισθή, το δικαίωµα να κάµη έκκλησιν εις λαϊκόν δηµοψήφισµα µε

προεξησφαλισµένην την πλειοψηφίαν, ήτις θα είναι πάντοτε τυφλή θεραπαινίς των σχεδίων µας. 

Θα δώσωµεν προς τούτοις, εις τον Πρόεδρον το δικαίωµα να κηρύττη τον πόλεµον. Θα

δικαιολογήσωµεν δε τούτο λέγοντες ότι ο Πρόεδρος, ως αρχηγός όλου του στρατού της χώρας, 

οφείλει να έχη το δικαίωµα αυτό εις την διάθεσιν του, να υπερασπίζη το νέον δηµοκρατικόν

πολίτευµα, του οποίου είναι υπεύθυνος εκπρόσωπος. 

Υπό τους όρους τούτους, ο Αρχηγός του αδύτου θα είναι εις χείρας µας και κανείς εκτός

ηµών δεν θα διευθύνη πλέον την νοµοθετικήν δύναµιν. 

Θ’ αποσύρωµεν, επί πλέον, από την Βουλήν, εισάγοντες το νέον δηµοκρατικόν πολίτευµα, το

δικαίωµα επερωτήσεως υπό το πρόσχηµα να περισώσωµεν το πολιτικόν µυστικόν. Θα περιορίσω-

µεν, δια του νέου πολιτεύµατος, τον αριθµόν των αντιπροσώπων εις το ελάχιστον όριον, πράγµα το

οποίον θα έχη ως αποτέλεσµα να ελαττώση τόσον τα πολιτικά πάθη, όσον και το πάθος προς την

πολιτικήν. Εάν, παρά πάσαν προσδοκίαν, τοιαύτα πάθη διεγείρωνται και εν τω µικρώ τούτω

αριθµώ των αντιπροσώπων, θα καταργήσωµεν τον θεσµόν δια µιας εκκλήσεως προς την

πλειοψηφίαν του λάου. 

Εκ του Προέδρου θα εξαρτάται ο διορισµός των Προέδρων και αντιπροέδρων της Βουλής και

της Γερουσίας. Αντί των διαρκών κοινοβουλευτικών συνεδριάσεων, θα περιορίσωµεν τας

συνεδρίας των Κοινοβουλίων εις τινας µήνας. Προς τούτοις δε, ο Πρόεδρος, ως αρχηγός της

εκτελεστικής εξουσίας, θα έχη το δικαίωµα να συγκαλή ή να διαλύη το Κοινοβούλιον, και, εν

περιπτώσει διαλύσεως, να αναβάλη τον χρόνον νέας συγκλήσεως. Αλλ’ ίνα αι συνέπειαι όλων

αυτών των πράξεων, πραγµατικώς παρανόµων, µη επιπέσωσιν επί της παρ’ ηµών δοθείσης εις τον

Πρόεδρον ευθύνης, πράγµα όπερ θα παρέβλαπτε τα σχέδια µας, θα υποβάλωµεν εις τους Υπουρ-

γούς και εις τους περί τον Πρόεδρον την ιδέαν να προβαίνωσιν εις ταύτα παρά τας διαθέσεις του

δια των ίδιων αυτών µέσων· τοιουτοτρόπως θα είναι αυτοί υπεύθυνοι αντ’ αυτού... Συµβουλεύοµεν

να εµπιστευώµεθα αυτόν τον ρόλον προ πάντων εις την Γερουσίαν, εις το Συµβούλιον της

Επικρατείας, εις το Υπουργικόν Συµβούλιον µάλλον παρά εις εν άτοµον. 

Ο Πρόεδρος θα ερµηνεύη εκάστοτε κατά τας υποδείξεις και επιθυµίας µας τους υφισταµέ-

νους νόµους, θα τους επικυρώνη, όταν ηµείς θα του υποδεικνύωµεν την τοιαύτην ανάγκην· θα έχη

το δικαίωµα να προτείνη προσωρινούς νόµους (Νοµοθετικά ∆ιατάγµατα) και ακόµη µεταβολήν του

πολιτεύµατος, υπό το πρόσχηµα του υπέρτατου καλού του Κράτους. 

Τα µέτρα ταύτα θα µας δώσωσι το µέσον να καταστρέψωµεν ολίγον κατ’ ολίγον, βήµα προς

βήµα, παν ό,τι κατ’ αρχάς, κατά την υφ’ ηµών ανάληψιν της εξουσίας, θα έχωµεν αναγκασθή να

εισαγάγωµεν εις τα πολιτεύµατα των Κρατών θα µεταβώµεν τοιουτοτρόπως ανεπαισθήτως εις την

κατάργησιν πάσης συνταγµατικότητας, όταν θα έχη έλθει ο χρόνος να συγκεντρώσωµεν όλας τας

Κυβερνήσεις υπό την Μοναρχίαν µας. 

Η αναγνώρισις της Μοναρχίας µας δύναται ενδεχοµένως να απέλθη προ της καταργήσεως

του Συντάγµατος, αν οι λαοί, απηυδισµένοι εκ των αταξιών και της κουφότητας των κυβερνητικών

των, ανακράξωσιν: «Εκδιώξατε τους και δώσατε µας γενικόν βασιλέα, όστις να δύναται να µας

συνενώση και να καταστρέψη τα αίτια των διαφωνιών µας, τα σύνορα των εθνών, τας θρησκείας, 

τους υπολογισµούς των Κρατών, βασιλέα, ο οποίος να µας έξασφαλίση την ειρήνην και την ανά-

παυσιν, ας δεν δυνάµεθα ν’ απολαύσωµεν δια των Κυβερνητών µας και των αντιπροσώπων µας». 

Γνωρίζετε πολύ καλά και σεις οι ίδιοι ότι, ίνα καταστήσωµεν δυνατάς τοιαύτας επιθυµίας, 

πρέπει να διαταράττωµεν διαρκώς εις όλας τας χώρας τας σχέσεις του λάου και της Κυβερνήσεως, 

να κουράζωµεν όλον τον κόσµον δια του χωρισµού, της έχθρας, του µίσους και δη δια του

µαρτυρίου της πείνης, του εµβολιασµού των ασθενειών, της αθλιότητος, ίνα ούτω οι Χριστιανοί µη

βλέπωσιν άλλην σωτηρίαν ή την προσφυγήν εις την πλήρη και ολοκληρωτικήν ηγεµονίαν µας. 

Εάν δώσωµεν εις τους λαούς τον χρόνον ν’ αναπνεύσωσιν, η ευνοϊκή στιγµή δεν θα φθάση

ίσως ποτέ. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΊΣ: Το πρόγραµµα του νέου Πολιτεύµατος. Λεπτοµέρειαι τινές του

προτεινοµένου Πραξικοπήµατος. Οι Χριστιανοί είναι πρόβατα. Ο µυστικός µασωνισµός και αι

στοαί του της «επιφανείας». 

Το Συµβούλιον της Επικρατείας θα είναι έτοιµον, ίνα καθορίση την εξουσίαν της Κυβερνή-

σεως. Υπό την εµφάνισιν του ως νοµοθετικού σώµατος θα χρησιµεύση εν τη πραγµατικότητι, ως

σώµα καταρτισµού των νόµων και των διαταγµάτων του Κυβερνήτου. 

Ιδού λοιπόν το πρόγραµµα της νέας εγκαταστάσεως την οποίαν παρασκευάζοµεν. Θα

δηµιουργήσωµεν τον νόµον, το δίκαιον και το δικαστήριον: 1) υπό τύπον προτάσεων εις το

νοµοθετικόν σώµα· 2) δια διαταγµάτων του ΙΙροέδρου υπό τύπον γενικών διατάξεων, δια πράξεων

της Γερουσίας και αποφάσεων του Συµβουλίου της Επικρατείας υπό τύπον υπουργικών διαταγών

3) εν περιπτώσει καθ’ ην τούτο θα εκρίνετο επίκαιρον, υπό τύπον πραξικοπήµατος. Ήδη οπότε έχο-

µεν περίπου καθορίσει αυτόν τον τρόπον του ενεργείν (modus agenti), ας ασχοληθώµεν µε την λε-

πτοµέρειαν των µέτρων, άτινα θα µας χρησιµεύσωσιν εις το να περατώσωµεν τον µετασχηµατι-

σµών του Κράτους υπό την έννοιαν την οποίαν έχοµεν είπει. Εννοώ δια τούτου την ελευθερίαν του

τύπου, το δικαίωµα του συνεταιρίζεσθαι, την ελευθερίαν της συνειδήσεως, την αρχήν του εκλέγε-

σθαι και πλείστα άλλα πράγµατα, άτινα είναι ανάγκη να εξαφανισθώσιν εκ του ανθρωπίνου κατα-

λόγου ή να µεταβληθώσι ριζικώς ευθύς άµα ως το νέον Σύνταγµα θα έχη προκηρυχθη. Μόνον κατά

την στιγµήν αυτήν θα µας είναι δυνατόν να εκδώσωµεν όλας τας διαταγάς µας µε µιας. Μετά ταύτα

πάσα επαισθητή µεταβολή θα είναι επικίνδυνος και ιδού διατί: 

Εάν η µεταβολή αυτή ενεργηθή µε πολύ δριµείαν αυστηρότητα, δύναται να συνεπιφέρη

απελπισίαν, προκαλουµένην υπό του φόβου νέων µεταβολών της αυτής φύσεως· εάν απεναντίας

εκτελεσθή υπό την έννοιαν µεταγενεστέρων ωφελειών, ο κόσµος θα είπή ότι ηµείς ανεγνωρίσαµεν

τα σφάλµατα µας και τούτο θα εξασθενήση την αίγλην του αλάνθαστου της νέας εξουσίας, ή θα

ειπή, ότι εφοβήθηµεν και αναγκαζόµεθα να κάµωµεν παραχωρήσεις, δι’ ας κανείς δεν θα µας

ευχαριστήση, διότι θα νοµίσωσιν αυτάς ως επιβαλλοµένας... Αµφότερα ταύτα θα παρέβλαπτον το

γόητρον του νέου Συντάγµατος. Θέλοµεν, ίνα κατά την ηµέραν της προκηρύξεως του, οπότε οι

λαοί θα είναι κατάπληκτοι εκ του πραξικοπήµατος, όταν θα διατελώσιν ακόµη εν τω τρόµω και εν

τη παραζάλη, θέλοµεν ίνα κατ’ εκείνην ακριβώς την στιγµήν αναγνωρίσωσιν ότι είµεθα τόσον

ισχυροί, τόσον άτρωτοι, τόσον δυνατοί, ώστε εν ουδεµία περιπτώσει θα τους λάβωµεν ποτέ υπ’ 

όψιν, ότι όχι µόνον δεν θα δώσωµεν καµµίαν προσοχήν εις τας γνώµας των και εις τας επιθυµίας

των, αλλ’ ότι είµεθα και εις θέσιν να καταστείλωµεν, µετ’ απολύτου εξουσίας, πάσαν έκφρασιν, 

πάσαν εκδήλωσιν των επιθυµιών τούτων και γνωµών· ότι εγενόµεθα κύριοι, δια µιας, παντός ό,τι

µας ήτο αναγκαίον και ότι δεν θα µοιράσωµεν, εν ουδεµία περιπτώσει, την εξουσίαν µας µε αυτούς. 

Τότε θα κλείσωσι τους οφθαλµούς και θ’ αναµένωσι τα συµβησόµενα. 

Οι Χριστιανοί είναι ποίµνιον προβάτων και ηµείς είµεθα δι’ αυτούς λύκοι. Ηξεύρετε δε τι

συµβαίνει εις τα πρόβατα όταν οι λύκοι εισδύσωσιν εις την µάνδραν των. 

Θα κλείσωσι πάλιν τους οφθαλµούς επί όλων των πραγµάτων, διότι θα τοις υποσχεθώµεν να

τοις αποδώσωµεν όλας τας αφαιρεθείσας ελευθερίας, όταν οι εχθροί της ειρήνης θα καταπραϋνθώ-

σι και τα κόµµατα θα περιέλθωσιν εις αχρηστίαν. 

Περιττόν να είπωµεν ότι πολύν χρόνον θα περιµείνωσι την επιστροφήν ταύτην προς το

παρελθόν... 

∆ιατί να επινοήσωµεν και να εµπνεύσωµεν εις τους Χριστιανούς όλην αυτήν την πολιτικήν, 

χωρίς να τοις δώσωµεν τα µέσα να την κατανοήσωσι; διατί άλλο, παρά δια να επιτύχωµεν κρυφίως

εκείνο όπερ η διεσπαρµένη γενεά µας δεν ηδύνατο να επιτυχή απ’ ευθείας. 

Tούτο εχρησίµευσεν ως βάσις εις την υφ’ ηµών διοργάνωσιν του µυστικού µασωνισµού, ον ο

κόσµος δεν γνωρίζει και του οποίου τους σκοπούς ούτε καν υποπτεύονται οι ηλίθιοι χριστιανοί, οι

προσελκυόµενοι υφ’ ηµών εις την ορατήν στρατιάν των στοών, ίνα παραπλανήσωµεν τα βλέµµατα

των αδελφών των. Ο θεός έχει δώσει εις ηµάς, τον περιούσιον λαόν του, την διασποράν, και, εν ταύτη τη

αδυναµία της γενεάς µας ευρέθη η ισχύς µας, ήτις µας έχει οδηγήσει σήµερον έως εις το κατώφλιον

της παγκοσµίου κυριαρχίας. 

Ολίγα πράγµατα µας υπολείπονται ίνα ιδρύσωµεν την Κυβέρνησίν µας επί των στερεών

τούτων βάσεων. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ IB'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Μασωνική ερµηνεία της λέξεως «ελευθερία». Tο µέλλον του Τύπου εις το

βασίλειον των Μασώνων. Ο έλεγχος του Τύπου, τα πρακτορεία των ανταποκριτών. Τι είναι

πρόοδος κατά τους µασώνους. Η αλληλεγγύη των µασώνων εν τω συγχρόνω Τύπω. Εξέγερσις

των επαρχιακών «κοινωνικών» απαιτήσεων. Το αλάνθαστον του νέου πολιτεύµατος. 

Την λέξιν «ελευθερία», την οποίαν δύναται τις να ερµηνεύση κατά διαφόρους τρόπους, ηµείς

θα την καθορίσωµεν ως έξης: 

Η ελευθερία είναι το δικαίωµα του πράττειν ό,τι ο νόµος επιτρέπει. Τοιαύτη τότε ερµηνεία

της λέξεως ταύτης θα κάµη, ώστε κάθε ελευθερία να είναι εις τας χείρας µας, διότι οι νόµοι θα

καταστρέφωσιν ή θα δηµιουργώσι παν ό,τι θα µας είναι ευάρεστον, συµφώνως προς το ανωτέρω

εκτεθέν πρόγραµµα. 

Έναντι του τύπου θα ενεργώµεν κατά τον εξής τρόπον. Ποίον ρόλον παίζει τώρα ο τύπος; 

Χρησιµεύει εις το να αναφλέγη τα πάθη ή εις το να συντηρή τους εγωισµούς των κοµµάτων. Είναι

µάταιος, άδικος, ψευδής, και το πλείστον των ανθρώπων δεν εννοεί καθόλου εις τι χρησιµεύει. Θα

τον σαγµατώσωµεν και θα του βάλωµεν ισχυρούς χαλινούς, θα κάµωµεν το αυτό και δια τα άλλα

έντυπα έργα, διότι, εις τι θα µας εχρησίµευε το να απαλλαγώµεν από τον τύπον εάν επρόκειτο να

χρησιµεύσωµεν ως στόχος των φυλλαδίων και των βιβλίων; Θα µεταβάλωµεν την δηµοσιότητα, 

ήτις µας στοιχίζει ακριβά σήµερον, διότι χάρις εις αυτήν λογοκρίνωµεν τας εφηµερίδας, ως πηγήν

προσόδων υπέρ του Κράτους µας. Θα δηµιουργήσωµεν ειδικόν φόρον επί του τύπου, θα απαιτώµεν

εγγύησιν, δια την ίδρυσιν εφηµερίδων ή τυπογραφείων. Ούτω θα προφυλάσσεται η Κυβέρνησίς

µας από πάσαν επίθεσιν εκ µέρους του τύπου. Και επ’ ευκαιρία θα επιβάλλωµεν άνευ οίκτου

πρόστιµα. Χαρτόσηµον, εγγυήσεις και πρόστιµα θα δίδωσι τεράστιον εισόδηµα εις το Κράτος. 

Είναι αληθές ότι οι εφηµερίδες των κοµµάτων θα ηδύναντο να είναι υπέρτεραι των

χρηµατικών απωλειών, θα τας παύωµεν ευθύς µετά την δευτέραν επίθεσιν. Κανείς δεν θα θίξη

ατιµωρητί την αίγλην του κυβερνητικού µας αλανθάστου. 

Το πρόσχηµα της παύσεως εφηµερίδος τινός θα είναι ότι το περί ου ο λόγος όργανον εξεγεί-

ρει τα πνεύµατα άνευ αιτίου και άνευ λόγου. Σας παρακαλώ να σηµειώσητε ότι µεταξύ εκείνων, 

οίτινες θα µας επιτίθενται, θα υπάρχουσι και όργανα δηµιουργηθέντα υφ’ ηµών, αλλά ταύτα θα

προσβάλλωσιν αποκλειστικώς σηµεία, των οποίων ηµείς θα επιθυµούµεν την µεταβολήν. 

Τίποτε δεν θα κοινοποιείται εις το κοινόν άνευ του ελέγχου µας. Το αποτέλεσµα τούτο

επετεύχθη ήδη εις τας ηµέρας µας δια του γεγονότος, ότι όλαι αι ειδήσεις λαµβάνονται υπό πλεί-

στων πρακτορείων, τα οποία τας συγκεντρώνουν από όλα τα µέρη του κόσµου. Τα πρακτορεία ταύ-

τα θα είναι τότε εξ ολοκλήρου ιδικά µας και δεν θα δηµοσιεύωσι, παρά ό,τι θα τοις επιτάσσοµεν. 

Εάν από τώρα ηδυνήθηµεν να γίνωµεν κύριοι των σκέψεων των χριστιανικών κοινωνιών εις

τοιούτον βαθµόν, ώστε σχεδόν όλοι οι άνθρωποι να αντιλαµβάνωνται τα παγκόσµια γεγονότα δια

των χρωµατιστών φακών των διοπτρών, τας οποίας θέτωµεν προ των οφθαλµών των, εάν από τώρα

εις ουδέν Κράτος υπάρχουσι συρτάρια, τα οποία να µας αποκρύπτωσι τα υπό των Χριστιανών

ανοήτως καλούµενα µυστικά του Κράτους, τι θα γίνη όταν ηµείς θα είµεθα οι ανεγνωρισµένοι

κύριοι του σύµπαντος εν τω προσώπω του παγκοσµίου βασιλέως ηµών; 

Όστις θα θελήση να γίνη εκδότης, βιβλιοθηκάριος ή τυπογράφος, θα υποχρεωθή να απόκτηση

εν δίπλωµα, το οποίον εν περιπτώσει καθ’ ην ο κάτοχος του θα καθίστατο ένοχος µιας οιασδήποτε

κακής πράξεως, θα αφηρείτο αµέσως. Με τοιαύτα µέτρα το όργανον της σκέψεως θα καταστή εν

µέσον αγωγής εις τας χείρας της Κυβερνήσεως µας, η οποία δεν θα επιτρέπη πλέον εις λαϊκάς

µάζας να παρεκτρέπωνται επί των αγαθών της προόδου. 

Τις εξ ηµών αγνοεί ότι αυτά τα απατηλά αγαθά άγουσιν απ’ ευθείας εις παράλογα όνειρα; Εκ

των ονείρων τούτων γεννώνται αι αναρχικαί σχέσεις των ανθρώπων µεταξύ αυτών και της

εξουσίας, διότι η πρόοδος ή µάλλον η ιδέα της προόδου έχει δώσει την ιδέαν παντοειδών χειραφε-

τήσεων χωρίς να ορίση τα όρια αυτών... Όλοι εκείνοι τους οποίους ονοµάζοµεν φιλελευθέρους

είναι αναρχικοί, εάν µη εµπράκτως, τουλάχιστον κατά την σκέψιν. Έκαστος εξ αυτών επιδιώκει ταςφαντασιοπληξίας της ελευθερίας και καταλήγει εις την αναρχίαν, διαµαρτυρόµενος απλώς δια την

ευχαρίστησιν του διαµαρτύρεσθαι. 

Ας επανέλθωµεν εις τον τύπον. Θα πλήξωµεν τούτον όπως και παν έντυπον µε δασµούς εις

χαρτόσηµα κατά φύλλον και µε ενέχυρα. Τα βιβλία, κάτω των 30 φύλλων, θα φορολογώνται

διπλασίως. Θα τα κατατάξωµεν εις την κατηγορίαν των φυλλαδίων, αφ’ ενόςίνα ελαττώσωµεν τον

αριθµόν των περιοδικών, άτινα είναι το χειρότερον των δηλητηρίων, αφ’ ετέρου δε, ίνα υποχρεώ-

σωµεν τους συγγραφείς να παράγωσι συγγράµµατα τόσον µικρά, ώστε ολίγοι να τα αναγινώσκωσι

και προ παντός λόγω της ακριβείας των. Τουναντίον δε ό,τι θα εκδίδωµεν ηµείς οι ίδιοι προς πνευ-

µατικήν ωφέλειαν, εντός πλαισίου καθωρισµένου, θα είναι ευθηνόν και θα αναγινώσκηται από

όλον τον κόσµον. Ο δασµός θα κατασιγάση την κενήν επιθυµίαν του γράφειν και ο φόβος της

τιµωρίας θα θέση τους λογογράφους υπό την εξάρτησίν µας. 

Εάν ευρεθώσι πρόσωπα επιθυµούντα να γράψωσιν εναντίον ηµών, δεν θα ευρεθή ουδείς, 

όστις να εκτυπώση τα συγγράµµατα των. Πριν παραδεχθή να εκτυπώση εν σύγγραµµα ο εκδότης ή

ο τυπογράφος, θα υποχρεούται να πηγαίνει εις τας Αρχάς δια να επιτύχη την έγκρισιν προς τούτο. 

Κατ’ αυτόν τον τρόπον θα γνωρίζωµεν εκ των προτέρων τας παγίδας, ας τινας µας στήνουσι και θα

τας καταστρέφωµεν, δίδοντες εκ των προτέρων εξηγήσεις επί της διαπραγµατευόµενης υποθέσεως. 

Η φιλολογία και η δηµοσιογραφία είναι αι δύο σπουδαιότεραι παιδαγωγικάι δυνάµεις, και δια

τούτο η Κυβέρνησίς µας θα είναι ιδιοκτήτρια των περισσοτέρων εφηµερίδων. ∆ι’ αυτού του

τρόπου η επιβλαβής επιρροή του ιδιωτικού τύπου θα εξουδετερούται και θ’ αποκτήσωµεν µεγίστην

επιρροήν επί της κοινής γνώµης. Εάν εγκρίνωµεν την έκδοσιν δέκα εφηµερίδων, θα ιδρύσωµεν

τριάκοντα ιδικάς µας και ούτω καθ’ εξής. 

Το κοινόν δεν θα υποπτευθή τι. Όλαι αι παρ’ ηµών εκδιδόµεναι εφηµερίδες θα έχωσι κατ’ 

επίφασιν τας πλέον αντιθέτους τάσεις και γνώµας, πράγµα το οποίον θα εµπνεύση την εις αυτάς

εµπιστοσύνην και θα ελκύση προς ηµάς τους αντιπάλους µας άνευ δυσπιστίας, θα πέσωσιν εις την

παγίδα και θα καταστώσιν αβλαβείς. 

Τα επισήµου χαρακτήρος όργανα θα είναι εις την πρώτην σειράν, θα επαγρυπνώσι πάντοτε

επί των συµφερόντων µας, και δια τούτο η επιρροή των θα είναι µηδαµινή. 

Εις δευτέραν γραµµήν θα έρχωνται τα ηµιεπίσηµα όργανα, των οποίων ο ρόλος θα είναι να

προσελκύωσι τους αδιαφόρους και τους χλιαρούς. 

Εις την τρίτην γραµµήν θα θέσωµεν την υποτιθεµένην αντιπολίτευσίν µας. Εν ελάχιστον

όργανον θα είναι ο αντίπους των ιδεών µας. Οι αντίπαλοί µας θα εκλάβωσι τον ψευξοαντίπαλον

µας τούτον ως σύµµαχόν των και θα µας αποκαλύψωσι το παιγνίδιόν των. 

Αι εφηµερίδες µας θα είναι όλων των αποχρώσεων. Αι µεν θα είναι αριστοκρατικαί, αι δε

δηµοκρατικαί, επαναστατικαί ή και αναρχικαί ακόµη, εφ’ όσον εννοείται θα ζη το Σύνταγµα. 

Θα έχουν, όπως ο Ινδός θεός Vichnou, εκατόν χείρας, εκάστη των οποίων θα επισπεύδη την

µεταβολήν της κοινωνίας· αι χείρες αύται θα οδηγώσι την κοινήν γνώµην πρός την διεύθυνσιν, ήτις

αρµόζει προς τους σκοπούς µας, διότι πάρα πολύ τεταραγµένος άνθρωπος χάνει την δύναµιν του

λογικεύεσθαι και παραδίδεται ευκόλως εις την υποβολήν. Οι ηλίθιοι, οίτινες θα πιστεύωσιν ότι

επαναλαµβάνωσι την γνώµην της εφηµερίδος του κόµµατος των, θα επαναλαµβάνωσιν απλώς την

γνώµην µας ή την γνώµην, η οποία θα µας αρέσκη. Θα φαντάζωνται ότι ακολουθούσι το όργανον

του κόµµατος των και θα ακολουθώσιν εν τη πραγµατικότητι την σηµαίαν, την οποίαν θα

υψώσωµεν δι’ αυτούς. 

Ίνα οδηγώµεν εις την κατεύθυνσιν ταύτην την στρατιάν των δηµοσιογράφων µας, θα

χρειασθή να διοργανώσωµεν το έργον τούτο µε εντελώς ιδιαιτέραν φροντίδα. Υπό το όνοµα

«κεντρικόν γραφείον του τύπου» θα διοργανώσωµεν φιλολογικάς συγκεντρώσεις, εις τας οποίας οι

πράκτορες µας θα δίδωσι, χωρίς κανείς να το αντιλαµβάνεται, το σύνθηµα και τα σηµεία. Τα

όργανα µας, συζητούντα και καταπολεµούντα την πρωτοβουλίαν µας δι’ ενός τρόπου επιπολαίου, 

χωρίς να φθάνωσιν εις το βάθος των πραγµάτων, θα έχωσι, µίαν µαταίαν πολεµικήν κατά των

επισήµων εφηµερίδων και τούτο δια να µας δίδωσι την αφορµήν να εκφραζώµεθα σαφέστερον

παρ’ όσον θα ηδυνάµεθα να κάµωµεν ταύτα κατά τας πρώτας επισήµους δηλώσεις µας. 

Αι επιθέσεις αύται θα παίζωσι προσέτι και τον εξής ρόλον· ότι οι υπήκοοι µας θα πιστεύωσιν

ότι είναι βέβαιοι, ότι δύνανται να οµιλώσιν ελευθέρως· τούτο θα επιτρέψη αφ’ ετέρου εις τουςπράκτορας µας να λέγωσι και να διαβεβαιώσιν ότι τα όργανα, άτινα κηρύσσονται εναντίον ηµών

δεν κάµνουσιν άλλο τι παρά να φλυαρώσιν, εφ’ όσον δεν ευρίσκουσι πραγµατικά επιχειρήµατα, ίνα

ανασκευάσωσι σοβαρώς τα µέτρα µας. 

Οι µη αντιληπτοί από την κοινήν γνώµην, αλλ’ ασφαλείς ούτοι τρόποι, θα επισύρωσι βεβαίως

προς ηµάς την προσοχήν και εµπιστοσύνην του κοινού. Χάρις εις τους τρόπους τούτους, θα

διεγείρωµεν ή θα καταπραΰνωµεν, αναλόγως των περιστάσεων, τα πνεύµατα εις τα πολιτικά

ζητήµατα, πείθοντες ή αποπλανώντες αυτά, σηµειούντες οτέ µεν την αλήθειαν, οτέ δε το ψεύδος, 

επιβεβαιούντες τα γεγονότα ή αµφισβητούντες αυτά, αναλόγως της εντυπώσεως ην προκαλούσιν

εις το κοινόν, ψηλαφούντες πάντοτε συνετώς το έδαφος, πριν ή θέσωµεν εις αυτό τον πόδα... Θα

νικήσωµεν ασφαλώς, συνεπεία των µέτρων τα οποία ανεφέραµεν, τους αντιπάλους µας, διότι δεν

θα έχωσιν εις την διάθεσίν των δηµοσιογραφικά όργανα, δια των οποίων να δύνανται να εκφράζωσι

µέχρι τέλους, τας γνώµας των. Ούτω δεν θα έχωµεν καν ανάγκην να τους αντικρούσωµεν εκ

βάθρων. 

Εν περιπτώσει ανάγκης θ’ αντικρούσωµεν δραστηρίως δια του ηµιεπισήµου ηµών τύπου τας

δοκιµαστικάς σφαίρας τας εκσφενδονιζοµένας υφ’ ηµών εν τη τρίτη κατηγορία του τύπου µας, 

προς σφυγµοµέτρησιν του κοινού. 

Ήδη από τούδε, τουλάχιστον εν τω Γαλλικώ τύπω, υφίσταται µία µασωνική αλληλεγγύη. Όλα

τα όργανα του τύπου είναι συνδεδεµένα προς άλληλα δια του επαγγελµατικού µυστικού· όπως εις

τους αρχαίους µάντεις, κανέν εκ των µελών δεν προδίδει το µυστικόν των πληροφοριών του, εάν

δεν λάβη διαταγήν προς τούτο. Κανείς δηµοσιογράφος δεν θ’ αποφασίση να προδώση το µυστικόν

τούτο, διότι ουδείς εξ αυτών θα γίνεται δεκτός εις τον σύνδεσµον, εάν δεν έχη ρυπαράν τινα κηλίδα

εις το παρελθόν του. Αι κηλίδες αύται θ’ απεκαλύπτοντο αµέσως. Εφ’ όσον αι κηλίδες αύται είναι

το µυστικόν µερικών, η αίγλη του δηµοσιογράφου ελκύει την γνώµην της πλειονότητας της χώρας

και ακολουθείται µετ’ ενθουσιασµού. 

Τα συµφέροντα µας εκτείνονται προ παντός εις τας επαρχίας. Είναι αναγκαίον να διεγείρω-

µεν αυτόθι ελπίδας και βλέψεις αντιθέτους προς τας της πρωτευούσης, εις την οποίαν θα τας

παρουσιάζωµεν ως γνησίας επαρχιακάς. Είναι φανερόν ότι η πηγή αυτών θα είναι πάντοτε η αυτή, 

θα προέρχηται εξ ηµών. Εφόσον δεν θ’ απολαύσωµεν εισέτι πλήρους εξουσίας, θα έχωµεν ενίοτε

ανάγκην αι πρωτεύουσαι να περιβάλλωνται µε τας γνώµας του λαού, δηλ. της πλειοψηφίας, 

καθοδηγούµενης υπό των πρακτόρων µας. Μας είναι αναγκαίον αί πρωτεύουσαι, κατά την

ψυχολογικήν στιγµήν, ίνα µη συζητώσι το επελθόν γεγονός δια τον λόγον, ότι τούτο θα είναι ήδη

παραδεκτόν παρά της επαρχιακής πλειοψηφίας. 

Όταν θα εισέλθωµεν εις το νέον καθεστώς το oποίον θα προπαρασκευάση την βασιλείαν µας, 

δεν θα επιτρέψωµεν την υπό του τύπου αποκάλυψιν της δηµοσίας ατιµίας. Πρέπει να γίνη πιστευ-

τον ότι το νέον καθεστώς έχει τόσον καλώςικανοποιήσει όλον τον κόσµον, ώστε και τα εγκλήµατα

ακόµη εξηφανίσθησαν. Αι περιπτώσεις εκδηλώσεως της εγκληµατικότητας, πρέπει να είναι

γνωσταί µόνον εις τα θύµατα της και τους τυχόν µάρτυράς των. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ. 

ΠΕΡΙΛΗΨΊΣ : Η ανάγκη του επιούσιου άρτου. Τα πολιτικά ζητήµατα. Τα βιοµηχανικά

ζητήµατα. Αι διασκεδάσεις. Οι οίκοι ανοχής. Η αλήθεια είναι µία. Τα µεγάλα προβλήµατα. 

Η ανάγκη του επιουσίου άρτου εξαναγκάζει εις σιωπήν τους χριστιανούς, και καθιστά αυτούς

ταπεινούς θεράποντας ηµών. Οι δια τον τύπον µας πράκτορες µας λαµβανόµενοι µεταξύ αυτών, θα

συζητώσι κατ’ επιταγήν µας παν ό,τι δέν θα ήτο ενδεδειγµένον να εκτυπώσωµεν απ’ ευθείας εις

επίσηµα έγγραφα και κατά το διάστηµα τούτο επωφελούµενοι του προκαλουµένου θορύβου εκ των

συζητήσεων τούτων, θα λάβωµεν τα µέτρα, άτινα θα κρίνωµεν πρόσφορα και θα τα

παρουσιάσωµεν εις το κοινόν, ως γεγονός τετελεσµένον. Ουδείς θα έχη το θράσος να απαιτήση την

ακύρωσιν παντός ό,τι θα έχη αποφασισθή, εφ’ όσον µάλιστα θα παρουσιάσωµεν τούτο ως πρόοδον. 

Ο τύπος άλλως τε θα ελκύη αµέσως την προσοχήν επί νέων ζητηµάτων (έχοµεν, όπως γνωρίζετε, 

συνηθίσει τους ανθρώπους να ζητώσι πάντοτε το νέον). Ηλίθιοι τινές, φανταζόµενοι εαυτούς ως

όργανα του πεπρωµένου, θα επιληφθώσι των νέων τούτων ζητηµάτων χωρίς ν’ αντιληφθώσιν ότι

ουδέν εννοούσι εξ εκείνων, τα όποια θέλουσι να συζητήσωσι. Τα ζητήµατα της πολιτικής δεν είναι

προσιτά εις ουδένα άλλον, πλην εκείνων οι οποίοι την έχουν δηµιουργήσει προ πολλών ήδη

αιώνων, και οι οποίοι την διευθύνουσιν. 

Εξ όλων τούτων θα ίδητε ότι επιζητούντες την γνώµην του πλήθους, διευκολύνοµεν την

εκπλήρωσιν µόνον των σκοπών µας, και δύνασθε να παρατηρήσητε ότι δεν επιζητούµεν την

έγκρισιν των πράξεων µας, αλλά των λόγων µας, των εκφωνηθέντων κατά ταύτην ή εκείνην την

ευκαιρίαν. ∆ιακηρύττοµεν συνεχώς, ότι εις όλα τα µέτρα µας λαµβάνοµεν ως οδηγόν την ελπίδα

ηνωµένην µε την βεβαιότητα του να είµεθα ωφέλιµοι προς το καλόν πάντων. 

Ίνα παραπλανήσωµεν τους πλέον ανησύχους δια τα πολιτικά ζητήµατα ανθρώπους, θα

προτάξωµεν, των δήθεν νέων ζητηµάτων, τα βιοµηχανικά ζητήµατα. Ας εξαντλώσι την προσοχήν

των επί των ζητηµάτων τούτων. Αι µάζαι θα συγκατατεθώσι να παραµείνωσιν αδρανείς, ν’ 

αναπαυθώσιν εκ της δήθεν πολιτικής δραστηριότητος των (εις την οποίαν τους έχοµεν συνηθίσει

ηµείς οι ίδιοι, ίνα µέσω αυτών παλαίωµεν προς τας Κυβερνήσεις των Χριστιανών), επί τω όρω να

έχωσι νέας ασχολίας· θα υποδείξωµεν εις αυτούς σχεδόν την ιδίαν πολιτικήν κατεύθυνσιν. Ίνα δέ

µη κατορθώνωσι τίποτε δια της σκέψεως, θα τους αποτρέπωµεν εκ ταύτης δια διασκεδάσεων, δια

παιγνίων, τέρψεων, παθών, οίκων ανοχής.... 

Μετ’ ου πολύ θα προτείνωµεν δια του τύπου διαγωνισµούς τέχνης, αθλητισµού κλπ. Tο

ενδιαφέρον τούτων θ’ αποτρέψη οριστικώς το πνεύµα των εκ ζητηµάτων, εφ’ ων θα ηναγκαζόµεθα

να παλαίσωµεν εναντίον των. Χάνοντες ολίγον κατ’ ολίγον την έξιν του σκέπτεσθαι εξ ιδίας

πρωτοβουλίας, θα καταλήξωσι να οµιλώσι περί συνταυτίσεως των ιδεών µας, διότι θα είµεθα οι

µόνοι, οίτινες θα προτείνωµεν νέας κατευθύνσεις της σκέψεως µέσω τοιούτων προσώπων, ώστε να

µη θεωρώνται ταύτα ως αλληλέγγυα προς ηµάς. 

Ο ρόλος των Φιλελευθέρων ουτοπιστών θα λήξη οριστικώς όταν το πολίτευµα µας θα

αναγνωρισθή. Έως τότε θα µας παρέχωσι καλάς υπηρεσίας. ∆ια τούτο θα ωθώµεν τα πνεύµατα να

εφευρίσκωσι παντοειδείς φανταστικάς θεωρίας, νέας και δήθεν προοδευτικάς, διότι υπετάξαµεν

αυτούς τους βλακοχριστιανούς µετά πλήρους επιτυχίας δια της λέξεως «πρόοδος» και δεν υπάρχει

ούτε εις µεταξύ αυτών, ο οποίος να βλέπη ότι υπό την λέξιν ταύτην κρύπτεται πλάνη εις όλας τας

περιστάσεις, καθ’ ας δεν πρόκειται περί υλικών εφευρέσεων, αφού η αλήθεια είναι µία και µόνη

και δεν δύναται να έχη πρόοδον. Η πρόοδος, ως ψευδής ιδέα, χρησιµεύει εις το να επισκοτίζη την

αλήθειαν, ίνα µηδείς την γνωρίζη, πλην ηµών των εκλεκτών του Θεού και φυλάκων αυτής. 

Όταν θα έλθη η βασιλεία µας, οι ρήτορες µας θα συζητήσωσι τα µεγάλα προβλήµατα, τα

οποία συνεκίνησαν την ανθρωπότητα δια να την καθοδηγήσωσι τελικώς εις το σωτήριον πολίτευµα

µας. Τις θα υποπτευθή τότε ότι όλα αυτά τα προσχήµατα είχον επινοηθή υφ’ ηµών συµφώνως προς

πολιτικόν σχέδιον, το οποίον κανείς δεν εµάντευσεν επί πολλούς αιώνας; ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι∆'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Η θρησκεία του µέλλοντος. Η δουλεία του µέλλοντος. Αδύνατον να

γνωσθώσι τα µυστήρια της θρησκείας του µέλλοντος. Η πορνογραφία και το µέλλον του

εντύπου λόγου. 

Όταν θα έλθη η βασιλεία µας δεν θ’ αναγνωρίσωµεν την ύπαρξιν άλλης θρησκείας πλην της

του ενός Θεού ηµών, µε τον οποίον η ειµαρµένη µας είναι συνδεδεµένη, διότι είµεθα ο εκλεκτός

λαός και δια του οποίου η αυτή ειµαρµένη είναι ηνωµένη µε τα πεπρωµένα του κόσµου. ∆ια τούτο

ακριβώς οφείλοµεν να καταστρέψωµεν πάσαν πίστιν. Εάν το τοιούτον γεννά τους συγχρόνους

άθεους, η µεταβατική αύτη κατάστασις δεν θα παρενοχλήση τας προθέσεις µας, αλλά θα

χρησιµεύση ως παράδειγµα εις τας µέλλουσας γενεάς, αι οποίαι θα εννοήσωσι τα κηρύγµατα µας, 

επί της θρησκείας του Μωϋσέως, ης το επιτηδείως συλληφθέν στοϊκόν σύστηµα θα καταλήξη εις

την κατάκτησιν όλων των λαών. Θα δείξωµεν εν τούτω, την απόκρυφον αλήθειάν της, εν τη οποία

θα λέγωµεν, στηρίζεται όλη η µορφωτική της δύναµις. Τότε θα δηµοσιεύωµεν εν πάση ευκαιρία

άρθρα, εις τα οποία θα συγκρίνωµεν το σωτήριον πολίτευµα µας προς το του παρελθόντος. Τα

πλεονεκτήµατα ησυχίας επί τευχθείσης δια µακροχρονίων ταραχών, θα καταδείξωσι τον ευεργετι-

κόν χαρακτήρα της κυριαρχίας ηµών. Τα σφάλµατα των χριστιανικών διοικήσεων θα περιγράφω-

νται παρ’ ηµών µε τα µελανώτερα χρώµατα. Θα διεγείρωµεν τοιαύτην απέχθειαν προς αυτά, ώστε

οι λαοί θα προτιµώσι την ησυχίαν της δουλείας από τα δικαιώµατα της διαβόητου ελευθερίας, η

οποία τόσον τους εβασάνισεν, η οποία τοις αφήρεσε τα µέσα της υπάρξεως, η οποία τους παρέδωκε

προς εκµετάλλευσιν εις συµµορίαν τυχοδιωκτών µη γνωριζόντων τί έπραττον... Αι ανωφελείς

µεταβολαί Κυβερνήσεων, εις τας οποίας ωθούντο οι χριστιανοί όταν υπεσκάπτοµεν τα κυβερνητικά

των οικοδοµήµατα, θα έχωσιν επί τοσούτον κουράσει τους λαούς κατά την εποχήν εκείνην, ώστε

θα προτιµώσι να υποφέρωσι το παν παρ’ ηµών από τον κίνδυνον νέων ταραχών. Θα εξαίρωµεν

όλως ιδιαιτέρως τα ιστορικά σφάλµατα των χριστιανικών Κυβερνήσεων, αίτινες ελλείψει του

πραγµατικού καλού, εβασάνισαν επί τόσους αιώνας την ανθρωπότητα δια της επιδιώξεως

φανταστικών αγαθών, χωρίς ν’ αντιληφθώσιν ότι τα σχέδια των δεν έκαµνον άλλο τι ή να

επιδεινώνουν αντί να βελτιώνωσι τας γενικάς σχέσεις της ανθρωπίνης ζωής... 

Οι φιλόσοφοι µας θα συζητώσιν όλα τα ελαττώµατα των χριστιανικών δοξασιών, αλλά κανείς

δεν θ’ αµφισβητή ποτέ την θρησκείαν µας από της πραγµατικής της απόψεως, διότι κανείς δεν θα

γνωρίζη αυτήν κατά βάθος πλην των ηµετέρων, οι οποίοι ουδέποτε θα τολµήσωσι να προδώσωσι

τα µυστικά της. 

Εις τας χώρας, τας οποίας καλούσι προωδευµένας, εδηµιουργήσαµεν φιλολογίαν ρυπαράν, 

αποτρόπαιον. Θα την υποθάλπωµεν επί τίνα χρόνον ακόµη µετά την έλευσίν µας εις την εξουσίαν, 

ίνα εξαίρωµεν την αντίθεσιν των λόγων και προγραµµάτων µας από τας αθλιότητας ταύτας. 

Οι σοφοί µας παιδαγωγηθέντες όπως διευθύνωσι τους χριστιανούς, θα συνθέτωσι λόγους, 

σχέδια, άρθρα, υποµνήµατα, άτινα θα µας δώσωσι την επιρροήν επί των πνευµάτων και θα µας

επιτρέψωσι να τους διευθύνωµεν προς τας ιδέας και γνώσεις, τας οποίας θα θελήσωµεν να

επιβάλωµεν εις αυτούς. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ IE'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Παγκόσµιον πραξικόπηµα εν µια ήµερα. Αι εις θάνατον καταδίκαι. Η

µέλλουσα τύχη των Χριστιανών µασώνων. Ο µυστικός χαρακτήρ της εξουσίας. Πολλαπλασια-

σµός των µασωνικών στοών. Η κεντρική διοίκησις των Σοφών. Η υπόθεσις Azeff. Ο

µασωνισµός είναι ο οδηγός όλων των µυστικών οργανώσεων. Η σπουδαιότης της δηµοσίας

επιτυχίας. Ο Κοµµουνισµός. Τα θύµατα. Αι θανατικαί καταδίκαι των µασώνων. Κατάπτωσις

του γοήτρου των νόµων και της εξουσίας. Η προεκλογή. Συντοµία και σαφήνια των νόµων της

µελλούσης βασιλείας. Υπακοή εις την εξουσίαν. Μέτρα εναντίον της καταχρήσεως εξουσίας. 

Σκληρότης των ποινών. Όριον ηλικίας δια τους δικαστάς. Ο φιλελευθερισµός των δικαστών

και της Αρχής. Το παγκόσµιον χρήµα. Η απολυταρχία του µασωνισµού. Ακυρωτικόν ∆ίκαιον. 

Πατριαρχική «άποψις» της µελλοντικής «Κυβερνήσεως». Θεοποίησις της Κυβερνήσεως. Το

δίκαιον του ισχυροτέρου ως το µόνον δίκαιον. Ο Βασιλεύς του Ισραήλ είναι ο Πατριάρχης του

κόσµου. 

Όταν τέλος δια πραξικοπηµάτων παρεσκευασµένων παντού και κατά την αυτήν ηµέραν, µετά

την εριστικήν οµολογίαν της µηδαµινότητος όλων των υφισταµένων Κυβερνήσεων (και θα παρέλ-

θη πολύς καιρός ακόµη, ίσως αιών ολόκληρος, µέχρι της στιγµής εκείνης) αρχίσωµεν να βασιλεύω-

µεν, θα προσπαθήσωµεν να µη υπάρχωσι συνοµωσίαι εναντίον ηµών. Επί τω σκοπώ τούτω θέλοµεν

καταδικάζει εις θάνατον όσους θ’ αντιταχθώσιν ενόπλως κατά την εις την Αρχήν άνοδόν µας. Πάσα

νέα δηµιουργία οιασδήποτε µυστικής οργανώσεως θα τιµωρήται επίσης δια θανάτου. Όσαι

υφίστανται εις τας ηµέρας µας και µας είναι γνωσταί και µας έχουσιν εξυπηρετήσει και µας

εξυπηρετούσιν εισέτι, θα καταργηθώσι και θ’ αποσταλώσιν εις τας αποµεµακρυσµένας της

Ευρώπης ηπείρους. Κατά τον αυτόν τρόπον θα µεταχειρισθώµεν και τους χριστιανούς µασώνους, 

τους γνωρίζοντας περισσότερα του δέοντος. Εκείνοι των οποίων θα φεισθώµεν δι’ ένα οιονδήποτε

λόγον, θα διατελώσιν υπό τον διηνεκή τρόµον της εξορίας. 

Θα ψηφίσωµεν νόµον, δυνάµει του οποίου όλα τα αρχαία µέλη των µυστικών οργανώσεων

θα οφείλωσι να εγκαταλείψωσι την Ευρώπην, κέντρον της Κυβερνήσεως µας. 

Αι αποφάσεις της Κυβερνήσεως µας θα είναι εριστικαί και ανέκκλητοι. 

Εις τας χριστιανικάς κοινωνίας εις τας οποίας έχοµεν ενσπείρει τόσον βαθείας ρίζας

διαφωνιών και διαµαρτυριών, δεν είναι δυνατόν ν’ αποκατασταθή η τάξις ειµή µόνον δι’ 

αµειλήκτων µέτρων µαρτυρούντων άκαµπτον εξουσίαν. Είναι ανωφελές να δίδεται προσοχή εις τα

θύµατα, άτινα πίπτουσιν υπέρ του µελλοντικού καλού. 

Το καθήκον πάσης Κυβερνήσεως, η οποία συναισθάνεται ότι υφίσταται, δεν είναι µόνον το ν’ 

απολαµβάνη των προνοµίων της, αλλά το να εξασκή τα καθήκοντα της και να επιτυγχάνη το καλόν

έστω και δια των µεγαλυτέρων θυσιών.∆ια να είναι ακλόνητος Κυβέρνησίς τις πρέπει να ενδυνα-

µώνη την αίγλην τηςισχύος της, και η αίγλη αύτη επιτυγχάνεται µόνον δια µεγαλειώδους ακαµψίας

της Αρχής, ήτις οφείλει να φέρη σηµεία απαραβιάστου και θείας εκλογής. Τοιαύτη ήτο µέχρις

εσχάτων η ρωσική Μοναρχία ο µόνος σοβαρός εχθρός ηµών εν ολοκλήρω τω κόσµω, µετά την

Παπωσύνην. Ενθυµήθητε το παράδειγµα της πληµµυρισµένης µε αίµα Ιταλίας, ήτις δεν έθιξεν ούτε

τρίχα της κεφαλής του Σύλλα, ο οποίος είχε χύσει το αίµα εκείνο. Ο Σύλλας εθεοποιείτο δια της

δυνάµεως του εις τους οφθαλµούς του λαού του τυραννουµένου υπ' αυτού, και η θαρραλέα

επιστροφή του εις την Ιταλίαν τον καθίστα απαραβίαστον... Ο λαός δεν θίγει εκείνον όστις τον

υπνωτίζει, διά του θάρρους και της ψυχικής του δυνάµεως. 

Αλλ’ αναµένοντες την ανάρρησίν µας θα δηµιουργώµεν και θα πολλαπλασιάζωµεν τας

µασωνικάς στοάς εις πάσαν χώραν της οικουµένης· θα προσελκύωµεν εν αυταίς όλους εκείνους, 

οίτινες είναι ή δύνανται να γίνωσιν υπέροχοι πράκτορες µας. Αι στοαί αυταί θ’ αποτελώσι το

κυριώτερον γραφείον πληροφοριών µας και το έχον την µεγαλυτέραν επιρροήν µέσον µας. Θα

συγκεντρώσωµεν όλας αυτάς τας στοάς εις µίαν διοίκησιν γνωστήν µόνον εις ηµάς και

αποτελεσθησοµένην από τους Σοφούς µας. Αι στοαί θα έχωσι τον αντιπρόσωπόν των, όπισθεν του

οποίου θα κρύπτεται η διοίκησις περί ης οµιλούµεν, και παρά των αντιπροσώπων τούτων θαδίδωνται αι διαταγαί και τα συνθήµατα. Θα δηµιουργήσωµεν εντός των στοών αυτών τον πυρήνα: 

όλων των επαναστατικών και φιλελευθέρων στοιχείων. Τα µέλη αυτών θ’ ανήκωσιν εις όλα τα

κοινωνικά στρώµατα. Τα µυστικώτερα πολιτικά σχέδια θα περιέρχωνται εις γνώσιν µας και θα

τίθενται υπό την διεύθυνσίν µας ευθύς από της στιγµής της εµφανίσεως των. 

Μεταξύ των µελών των στοών τούτων θα συγκαταλέγωνται και πάντες οι πράκτορες της

εθνικής και της διεθνούς αστυνοµίας (όπως εις την υπόθεσιν Azeff), διότι η υπηρεσία των είναι δι’ 

ηµάς αναντικατάστατος, δεδοµένου ότι η Αστυνοµία δύναται όχι µόνον να λαµβάνη µέτρα εναντίον

των ίσχυρογνωµόνων, αλλά και να δηµιουργή αφορµάς δυσαρεσκειών κ.λ.π.... Οι µετέχοντες των

µυστικών οργανώσεων είναι συνήθως φιλόδοξοι τυχοδιώκται και εν γένει άνθρωποι, κατά το

πλείστον κουφοί, µε τους οποίους δεν θα δυσκολευθώµεν να συνεννοηθώµεν δια την εκπλήρωσιν

των σκοπών µας. 

Εάν εκδηλωθώσιν ανωµαλίαι, τούτο θα σηµαίνη ότι παρίστατο ανάγκη να κλονισθή ίνα

καταστραφή µία αλληλεγγύη λίαν ισχυρά. Εάν εις τους κόλπους της εξυφανθή συνοµωσία τις, 

αρχηγός αυτής θα είναι εις εκ των πλέον πιστών µας θεραπόντων. Είναι φυσικόν να είµεθα ηµείς

και ουχί άλλος τις, εκείνοι οίτινες θα καθοδηγώσι τας υποθέσεις του µασωνισµού, διότι γνωρίζοµεν

που βαίνοµεν, γνωρίζοµεν τον τελικόν σκοπόν πάσης ενέργειας, ενώ οι Χριστιανοί ουδέν

γνωρίζουσι, ούτε καν το άµεσον αποτέλεσµα. Ικανοποιούνται συνήθως µε την στιγµιαίαν επιτυχίαν

της φιλαυτίας των εν τη εκτελέσει του σχεδίου των, χωρίς καν να διακρίνωσιν ότι το σχέδιον τούτο

δεν προέρχεται εκ της πρωτοβουλίας των, αλ’ υπεβλήθη εις αυτούς παρ’ ηµών. 

Οι Χριστιανοί γίνονται µέλη των στοών εκ περιεργείας µε την ελπίδα ν’ απολαύσωσι δηµό-

σιον τι καλόν δια της βοηθείας αυτών, τίνες δε εξ αυτών και ίνα δύνανται να εκφράσωσι προ του

κοινού τα απραγµατοποίητα όνειρά των, άτινα δεν στηρίζονται εις τίποτε. Επιθυµούσι την συγκίνη-

σιν της επιτυχίας και των χειροκροτηµάτων, άτινα πάντοτε χορηγούµεν αφθόνως. Παρέχοµεν εις

αυτούς την επιτυχίαν ταύτην δια να επωφεληθώµεν της εξ αυτής προκαλούµενης ικανοποιήσεως

του εαυτού των, χάρις εις την οποίαν οι άνθρωποι δέχονται τας υποβολάς µας χωρίς να

προφυλάσσωνται εξ αυτών, πεπεισµένοι πλήρως ότι όντες αλάνθαστοι εκφράζουσιν ατοµικάς των

ιδέας, ανίκανοι όντες να οικειοποιηθώσι τας ιδέας των άλλων... ∆εν δύνασθε να φαντασθήτε πως

δύνανται να περιαχθώσι και οι νοηµονέστεροι των χριστιανών εις ασυνείδητον απλοϊκότητα, επί τω

όρω να είναι, ευχαριστηµένοι από τον εαυτόν των, και συγχρόνως πόσον ευκόλως αποθαρρύνονται

εκ της παραµικροτέρας αποτυχίας, έστω και δια µόνης της παρεµποδίσεως των χειροκροτηµάτων, 

καταλήγοντες είτα εις δουλικήν υπακοήν προς τον σκοπόν νέων επιτυχιών. 

Όσω οι ηµέτεροι, αρκούµενοι εις το να φέρωσιν εις πέρας τα σχέδια των, περιφρονούσι την

επιτυχίαν, τόσω οι Χριστιανοί ίνα έχωσι προ παντός επιτυχίας, είναι έτοιµοι να θυσιάσωσί πάντα τα

σχέδια των. Η ψυχολογία αυτή διευκολύνει τεραστίως το έργον µας του να διευθύνωµεν αυτούς. 

Αυτοί, οι κατά το φαινόµενον τίγρεις, έχουσι ψυχήν προβάτων και αι κεφαλαί των είναι εντελώς

κεναί. Έχοµεν ρίψει εις αυτούς ως δόλωµα το όνειρον της απορροφήσεως της ανθρωπίνης

ατοµικότητος υπό της συµβολικής ενότητας του συνόλου. ∆εν διείδον µέχρι τούδε και δεν θα

διείδωσιν ούτε προσεχώς, ότι το δόλωµα τούτο είναι καταφανής παραβίασις του σπουδαιοτέρου

των νόµων της φύσεως, ήτις από της πρώτης στιγµής της δηµιουργίας εδηµιούργησεν εν έκαστον

των όντων διάφορον των άλλων, ακριβώςίνα αποδεικνύη την ατοµικότητα του. 

Το ότι ηδυνήθηµεν ν’ αγάγωµεν αυτούς εις την δεινήν αυτήν τυφλότητα, δεν αποδεικνύει µε

καταπληκτικήν σαφήνειαν µέχρι τίνος σηµείου το πνεύµα των είναι περιωρισµένον εν συγκρίσει µε

το ιδικόν µας; Η περίπτωσις αυτή είναι η κυριωτέρα εγγύησις της επιτυχίας µας. Πόσον οξυδερκείς

υπήρξαν οι παλαιοί σοφοί µας, λέγοντες ότι, ίνα επιτύχη τις σκοπού τινός δεν πρέπει να διστάζη

προ των µέσων ούτε και να υπολογίζη, τον αριθµόν των θυσιασθέντων θυµάτων. Ουδέποτε

υπελογίσαµεν τα θύµατα των κτηνών χριστιανών, και µολονότι έχοµεν θυσιάσει πολλούς εκ των

ηµετέρων, έχοµεν δώσει εις τον λαόν µας τοιαύτην δύναµιν επί της γης, οίαν δεν θα ετόλµα να

ονειρευθή καν άλλοτε. 

Ο θάνατος είναι το αναπόφευκτον τέλος εκάστου. Είναι προτιµότερον να επισπεύδωµεν το

τέλος εκείνων, οι οποίοι παρεµβάλουσι προσκόµµατα εις το έργον ηµών, παρά το τέλος ηµών, 

οίτινες εδηµιουργήσαµεν το έργον τούτο. Καταδικάζοµεν εις θάνατον τους µασώνους κατά τρόπον

τοιούτον, ώστε ουδείς, πλην των αδελφών των, δύναται να υποπτευθή τι, ούτε και αυτά τα ίδιαθύµατα των καταδικών µας· αποθνήσκουσιν όλοι, όταν τούτο είναι αναγκαίον, ως από φυσικήν

ασθένειαν... Αυτή αύτη η Αδελφότης, γνωρίζουσα το τοιούτον, δεν τολµά να διαµαρτυρηθή. Τα

µέτρα ταύτα εξωλόθρευσαν εκ του κόλπου του µασωνισµού παν σπέρµα διαµαρτυριών. Ενώ

κηρύσσοµεν εις τους Χριστιανούς τον φιλελευθερισµόν, συγκρατούµεν τον λαόν και τους

πράκτορας µας εις πλήρη υπακοήν. 

∆ια της επιρροής µας η εκτέλεσις των νόµων των Χριστιανών έχει περιορισθή εις το ελάχι-

στον. Το γόητρον των νόµων υποσκάπτεται δια των φιλελευθέρων ερµηνειών, ας έχοµεν εισαγάγει

εις αυτούς. Εις τας εξουσίας και εις τα ζητήµατα πολιτικής και αρχών, τα δικαστήρια αποφασίζουν

ό,τι προδιαγράφοµεν εις αυτά, αντιλαµβάνονται τα πράγµατα υπό την άποψιν, υπό την οποίαν τοις

τα παρουσιάζοµεν. Χρησιµοποιούµεν προς τούτο την µεσολάβησιν προσώπων προς α νοµίζει τις

οτι ουδέν κοινόν έχοµεν, την γνώµην των εφηµερίδων και άλλα µέσα ακόµη. Και αυτοί oι

γερουσιασταί ως και η ανωτέρα διοίκησις παραδέχονται τυφλώς τας συµβουλάς µας. Το καθαρώς

ζωώδες πνεύµα των Χριστιανών, δεν είναι ικανόν ν’ αναλύση και να παρατηρήση καν, και ακόµη

περισσότερον ίνα προΐδη εις τί δύναται να καταλήξη η υπό ωρισµένην τινά µορφήν παρουσίασις

του ζητήµατος. 

Εν τη διαφορά ταύτη της ικανότητος περί το σκέπτεσθαι µεταξύ των Χριστιανών και ηµών, 

αντιλαµβάνεται τις ευκρινώς την σφραγίδα της εκλογής ηµών και το ανθρωπιστικών ηµών σήµα. 

Tο πνεύµα των Χριστιανών είναι ενστικτώδες, ζωώδες. Βλέπουσιν, αλλά δεν βλέπουσι και ούτε

εφευρίσκουσιν (εκτός υλιστικών πραγµάτων). Εκ τούτου φαίνεται καθαρά ότι αυτή αύτη η φύσις

προώρισεν ηµάς όπως διοικήσωµεν τον κόσµον. 

Όταν θα επιστή ο καιρός να κυβερνήσωµεν φανερώς και να διδάξωµεν τ’ αγαθά της διοική-

σεως µας, θα επανιδρύσωµεν όλας τας νοµοθεσίας. Οι νόµοι µας θα είναι σύντοµοι, σαφείς, 

ακλόνητοι, άνευ σχολίων, ώστε έκαστος να δύναται ευκόλως να τους µανθάνη. Το δεσπόζον

χαρακτηριστικόν των νόµων τούτων θα είναι η υπακοή εις τας αρχάς εξικνουµένη εις βαθµόν

µεγαλειώδη. Τότε όλαι αι καταχρήσεις θα εξαφανισθώσι συνεπεία της ευθύνης όλων µέχρι και του

τελευταίου έναντι της ανωτέρας εξουσίας του αντιπροσώπου του πολιτεύµατος. Αι καταχρήσεις

εξουσίας των κατωτέρων υπαλλήλων θα τιµωρώνται τόσον αυστηρώς, ώστε ουδείς θα τολµήση ν’ 

αναµέτρηση την δύναµίν του. Θα παρακολουθώµεν µε άκαµπτον βλέµµα πάσαν πράξιν διοκητικήν, 

εξ ης εξαρτάται η λειτουργία της κυβερνητικής µηχανής, διότι η παράλυσις της διοικήσεως προκα-

λεί παγκόσµιον παράλυσιν. Πάσα περίπτωσις παρανοµίας ή καταχρήσεως θα τιµωρήται παραδειγ-

µατικώς. Η δωροδοκία και η αλληλέγγυος συνενοχή µεταξύ των υπαλλήλων της διοικήσεως θα

εξαφανισθώσι µετά τα πρώτα παραδείγµατα αυστηροτάτης τιµωρίας. Η αίγλη της αρχής µας

απαιτεί αποτελεσµατικάς τιµωρίας, δηλαδή σκληράς, δια την ελαχίστην παράβασιν των νόµων, 

διότι πάσα παράβασις θίγει το γόητρον της ανωτέρας αρχής. Ο καταδικασθείς, έστω και αν

τιµωρηθή αυστηρότερον δια το σφάλµα του, θα πέση ως στρατιώτης επί του πεδίου της διοικητικής

µάχης δια την Αρχήν, τους Νόµους και τας θεωρίας, άτινα δεν επιτρέπουσιν όπως το ιδιωτικόν

συµφέρον υπερισχύη της δηµοσίας λειτουργίας έστω και εκ µέρους εκείνων, οίτινες διευθύνουσι το

άρµα της κοινωνίας. 

Οι δικασταί µας γνωρίζουσιν ότι, θέλοντες να καυχηθώσι δι’ ανόητον τινά ευσπλαγχνίαν, 

παραβιάζουσι τον νόµον της δικαιοσύνης, η οποία συνεστήθη, ίνα συγκρατή τους ανθρώπους, 

τιµωρούσα τα σφάλµατα και ουχί δια να δεικνύη ο δικαστής την ψυχικήν του αγαθότητα. Επιτρέπε-

ται να επιδεικνύη τις τα προτερήµατα ταύτα εν τω ιδιωτικώ βίω, ουχί όµως και επί του δηµοσίου

εδάφους, το οποίον είναι η βάσις της διαπαιδαγωγήσεως του ανθρωπίνου βίου. 

Το δικαστικόν µας προσωπικόν δεν θα υπηρέτη πέραν των 55 ετών, πρώτον µεν διότι οι

γέροντες επιµένουσι µετά περισσοτέρου πείσµατος εις τας προεσχηµατισµένας γνώµας των και

είναι ολιγώτερον επιδεκτικοί υπακοής επί των νέων διατάξεων, δεύτερον δε διότι θα µας επιτρέπη

ν’ ανανεώνωµεν ευκολώτερον το προσωπικόν, όπερ ούτω θα υποτάσσηται καλλίτερον εις ηµάς. 

Εκείνος, όστις θα θέλη την διατήρησιν της θέσεως του, θα υπόκηται εις τυφλήν υπακοήν δια να

είναι άξιος της ευνοίας ταύτης. 

Εν γένει οι δικασταί µας θα εκλέγωνται υφ’ ηµών µόνον µεταξύ εκείνων, οίτινες θα

γνωρίζωσι καλώς ότι η αποστολή των είναι να εφαρµόζωσι τους νόµους και να τιµωρώσι και όχι να

δεικνύωσι γενναιοφροσύνην προς ζηµίαν του Κράτους, όπως φαντάζωνται σήµερον oι Χριστιανοί. Αι προαγωγαί θα χρησιµεύσωσιν επίσης δια την διάλυσιν της συνεκτικής συναδελφικής

αλληλεγγύης και θα ωθήσωσιν ούτω όλους εις το ν’ αφοσιωθώσιν εις τα συµφέροντα της Κυβερνή-

σεως, εξ ης θα εξαρτάται η τύχη των. Η νέα γενεά των δικαστών θα εκπαιδευθή κατά τοιούτον

τρόπον, ώστε να µη παραδέχεται καταχρήσεις, θιγούσας την καθεστηκυίαν τάξιν εις τας µεταξύ

ηµών και των υπηκόων µας σχέσεις. 

Επί των ηµερών µας οι χριστιανοί δικασταί, επειδή δεν έχουσιν ακριβή αντίληψιν του

προορισµού των, δεικνύουσιν επιείκειαν εις όλα τα εγκλήµατα και τούτο, διότι οι σήµερον

κυβερνώντες, διορίζοντες τους δικαστάς εις τ’ αξιώµατα των δεν λαµβάνουσι φροντίδα, ίνα τοις

εµπνεύσωσι το αίσθηµα του καθήκοντος και την συνείδησιν του έργου, όπερ θ’ αξιώσωσι παρ’ 

αυτών. 

Όπως τα θηρία αποστέλλουσι τα µικρά των εις αναζήτησιν λείας, ούτω και οι χριστιανοί

τοποθετούσι τους υπηκόους των εις θέσεις προσοδοφόρους χωρίς καν να σκεφθώσι να εξηγήσωσιν

εις αυτούς τον λόγον υπάρξεως της θέσεως ταύτης. Ένεκα τούτου αι Κυβερνήσεις των

καταστρέφονται δια των ιδίων των δυνάµεων, δια των πράξεων τηςιδίας των διοικήσεως. 

Ας εξαγάγωµεν λοιπόν εκ των αποτελεσµάτων των πράξεων τούτων εν επί πλέον δίδαγµα δια

το πολίτευµα µας. Θα εξοβελίσωµεν τον φιλελευθερισµόν από όλας τας σπουδαίας θέσεις της

διοικήσεως µας, εκ των οποίων θα εξαρτάται η µόρφωσις των υποτελών µας κατά τον επιβαλλόµε-

νον τρόπον της κοινωνικής µας τάξεως. Θα γίνωνται δεκτοί εις τας θέσεις ταύτας εκείνοι µόνον, 

τους οποίους θα έχωµεν διαπαιδαγωγήσει ηµείς οι ίδιοι δια την διοικητικήν εξουσίαν. ∆ύναται τις

να µας παρατηρήση ότι η αποποµπή των παλαιών υπαλλήλων θα στοιχίση ακριβά εις το θησαυρο-

φυλάκιον. Θ’ απαντήσωµεν εις τούτο, ότι πρώτον µεν θα εξεύρωµεν δι’ αυτούς µίαν ιδιωτικήν

υπηρεσίαν αντί της δηµοσίας τοιαύτης, την οποίαν θα χάσωσι· δεύτερον δε ότι εφ’ όσον όλος ο

χρυσός του κόσµου θα είναι συγεντρωµένος εις χείρας µας, η Κυβέρνησίς µας δεν θα φοβήται τας

υπερβολικάς δαπάνας. 

Η απολυταρχία µας θα είναι συνεπής καθ’ όλα. ∆ια τούτο δε, το µέγα θέληµα µας θα είναι

σεβαστόν και ό,τι θα διατάττωµεν θα εκτελήται άνευ αντιρρήσεων. ∆εν θα λαµβάνη υπ’ όψιν

ουδένα ψίθυρον, ουδεµίαν δυσαρέσκειαν και θα καταπνίγη δια παραδειγµατικής τιµωρίας πάσαν

εξέγερσιν. 

Θα καταργήσωµεν το δικαίωµα της αναιρέσεως, την οποίαν θα διατηρήσωµεν ηµείς µόνον οι

κυβερνώντες, διότι δεν πρέπει να επιτρέψωµεν να σχηµατίση ο λαός την ιδέαν ότι είναι δυνατόν να

εξεδόθη άδικος τις απόφασις παρά δικαστών διορισθέντων υφ’ ηµών. Αν συνέβαινε τοιούτον τι, θ’ 

ακυρώσωµεν ηµείς οι ίδιοι την απόφασιν, τιµωρούντες όµως τόσον παραδειγµατικώς τον δικαστήν, 

όστις δεν αντελήφθη το καθήκον του και τον προορισµόν του, ώστε ουδέποτε πλέον να επαναλη-

φθώσι τοιαύται περιπτώσεις. Επαναλαµβάνω και πάλιν, ότι θα γνωρίζωµεν και την µικροτέραν

λεπτοµέρειαν της διοικήσεως µας και ότι αρκεί µόνον να επαγρυπνώµεν, ίνα µένη ο λαός

ευχαριστηµένος από ηµάς, διότι θα ευρίσκεται εν δικαίω, απαιτών από καλήν Κυβέρνησιν καλόν

υπάλληλον. 

Η Κυβέρνησίς µας θα έχη την όψιν Πατριαρχικής και Πατρικής επιτροπείας εκ µέρους του

Κυβερνήτου µας. Ο λαός µας και οι υπήκοοι µας θα βλέπωσιν εν τω προσώπω του πατέρα, όστις

µεριµνά περί όλων των αναγκών, περί όλων των πράξεων, περί όλων των αµοιβαίων σχέσεων των

υπηκόων µεταξύ αλλήλων και της Κυβερνήσεως. Τότε θα εµποτισθώσιν επί τοσούτον υπό της

σκέψεως, ότι εφ’ όσον θέλουσι να ζώσιν εν ειρήνη και ησυχία, είναι αδύνατον ν’ απορρίψωσι την

κηδεµονίαν και την καθοδήγησιν ταύτην, ώστε θ’ αναγνωρίσωσι την απολυταρχίαν της Κυβερνή-

σεως µας µετά σεβασµού προσεγγίζοντος την λατρείαν, ιδίως όταν θα πεισθώσιν ότι η εξουσία

αυτής δεν αντικαθίσταται υπό της τοιαύτης των υπαλλήλων της, οίτινες εκτελούσι τυφλώς τας

οδηγίας της. Θα είναι κατευχαριστηµένοι, διότι θα έχωµεν κανονίσει τα πάντα εν τη ζωή των, όπως

οι φρόνιµοι γονείς, οίτινες θέλουσι ν’ αναθρέψωσι τα τέκνα των εις το αίσθηµα του καθήκοντος και

της υπακοής. ∆ιότι οι λαοί, αναφορικώς πρός τα µυστικά της πολιτικής µας, είναι παιδία αιωνίως

ανήλικα όπως και αι Κυβερνήσεις των... 

Όπως βλέπετε, βασίζω τον δεσποτισµόν µας επί του δικαιώµατος και του καθήκοντος. Το

δικαίωµα του απαιτείν την εκπλήρωσιν του καθήκοντος είναι το πρώτιστον δικαίωµα

Κυβερνήσεως, ήτις φέρεται πατρικώς προς τους υπηκόους της. Κέκτηται το δίκαιον τουισχυροτέρου και οφείλει να το χρησιµοποιήση δια να κατευθύνη την ανθρωπότητα προς την υπό

της φύσεως καθωρισµένην τάξιν, την υπακοήν. Το παν εν τω κόσµω υπακούει αν όχι εις τους

ανθρώπους, τουλάχιστον εις τας περιστάσεις ή εις την ιδίαν αυτού φύσιν, και εν πάση περιπτώσει

εις τον ισχυρότερον. Ας καταστώµεν λοιπόν οι ισχυρότεροι, ίνα επιτύχωµεν το αγαθόν. 

Πρέπει να γνωρίζωµεν να θυσιάζωµεν αδιστάκτως µεµονωµένα τινά άτοµα, παραβιάζοντες

την καθεστηκυίαν τάξιν, διότι εν τη παραδειγµατική τιµωρία του κακού, υπάρχει µεγάλη

µορφωτική δύναµις. 

Εάν ο βασιλεύς του Ισραήλ θέση επί τηςιεράς του κεφαλής το στέµµα, όπερ θα προσφέρη εις

αυτόν η Ευρώπη, θ’ αποβή ο Πατριάρχης του κόσµου. Τ’ αναγκαιούντα θύµατα, άτινα λόγω της

χρησιµότητας των θα θυσιάση, ουδέποτε θα φθάσωσι τον αριθµόν των θυµάτων των προσφερθέ-

ντων επί αιώνας, εις την µανίαν των µεγαλείων υπό της αντιζηλείας των χριστιανικών

Κυβερνήσεων. 

Ο βασιλεύς µας θα ευρίσκεται εις διαρκή επικοινωνίαν µετά του λαού. Θ’ απευθύνη προς

αυτόν από του βήµατος λόγους, τους οποίους πάραυτα η φήµη θα φέρη ανά τα πέρατα της

οικουµένης. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ IΣΤ' 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Τα Πανεπιστήµια καθιστάµενα ακίνδυνα. Η αντικατάστασις του

κλασικισµού. Η µόρφωσις και το επάγγελµα. Κήρυξις της εξουσίας «του κυβερνώντος» εις

τας σχολάς. Kατάργησις της ελευθέρας εκπαιδεύσεως. Αι νέαι θεωρίαι. Η ανεξαρτησία της

σκέψεως. Η διδασκαλία δια των παραστάσεων. 

Εν τω σκοπώ του να καταστρέψωµεν πάσαν ξένην προς ηµάς συγκεντρωτικήν δύναµιν, θα

καταργήσωµεν τα Πανεπιστήµια, άτινα αποτελούσι τον πρώτον σταθµόν του συγκεντρωτισµού και

θα ιδρύσωµεν νέα τοιαύτα υπό νέαν µορφήν. Οι Πρυτάνεις των και οι καθηγηταί των θα

προπαρασκευάζωνται µυστικώς δια το έργον των δια µυστικών και λεπτοµερών προγραµµάτων

ενεργείας και πράξεων, εκ των οποίων δεν θα δύνανται να παρεκκλίνωσιν ουδέ κατά κεραίαν. Θα

διορίζωνται µε εντελώς ιδιαιτέραν προσοχήν και θα εξαρτώνται εξ ολοκλήρου εκ της

Κυβερνήσεως. 

Αποκλείοµεν εκ της διδασκαλίας το πολιτικόν δίκαιον, ως και παν ό,τι αφορά τα πολιτικά

ζητήµατα. Τα ζητήµατα ταύτα θα διδάσκωνται µόνον εις δεκάδας τινάς προσώπων, εκλεγοµένων

λόγω εξεχόντων προσόντων. 

Εκ των Πανεπιστηµίων δεν πρέπει ν’ αποφοιτώσι παιδάρια συντάσσοντα συνταγµατικά

νοµοσχέδια, καθ’ ον τρόπον θα συνέθετον κωµωδίας ή τραγωδίας και ασχολούµενα µε πολιτικά

ζητήµατα, από τα οποία και οι γονείς των ακόµη δεν αντιλαµβάνονται. Η κακή γνώσις, την οποίαν

οι περισσότεροι των ανθρώπων έχουσι περί των πολιτικών ζητηµάτων, δηµιουργεί ουτοπιστάς και

κακούς πολίτας. ∆ύνασθε και µόνοι σας ν’ αντιληφθήτε εις ποίαν κατάστασιν έφερε τους

Χριστιανούς η γενική µόρφωσίς των. Ηναγκάσθηµεν να εισαγάγωµεν εις την µόρφωσίν των όλας

τας αρχάς, αίτινες τόσον καλώς εξησθένησαν την κοινωνικήν των τάξιν. Όταν θα ευρισκώµεθα

όµως εν τη αρχή θ’ αποκλείσωµεν από την εκπαίδευσιν παν ό,τι δύναται να προκαλέση ταραχάς και

θα δηµιουργήσωµεν από την νεολαίαν παίδας υπακούοντας εις τους Νόµους και αγαπώντας τον

κυβερνώντα, αυτούς, ως εν στήριγµα και ελπίδα ειρήνης και ευτυχίας. 

Θ’ αντικασταστήσωµεν τον Κλασικισµόν, καθώς και πάσαν µελέτην της αρχαίας Ιστορίας, 

ήτις παρασκευάζει περισσότερα κακά παρά καλά παραδείγµατα δια της µελέτης του προγράµµατος

του µέλλοντος. Θα διαγράψωµεν από την µνήµην των ανθρώπων όλα τα µη ευχάριστα εις ηµάς

γεγονότα των παρελθόντων αιώνων, διατηρούντες εξ αυτών µόνον εκείνα τα οποία ζωγραφίζουσι

τα σφάλµατα των χριστιανικών κυβερνήσεων. Ο πρακτικός βίος της φυσικής κοινωνικής τάξεως, αι

σχέσεις των ανθρώπων µεταξύ των, η µη υποχρέωσις του αποφεύγειν τα κακά εγωϊστικά

παραδείγµατα, τα οποία σπείρουσι τον σπόρον του κακού και άλλα όµοια παιδαγωγικού

χαρακτήρας παραδείγµατα, θα είναι εις την πρώτην γραµµήν του εκπαιδευτικού προγράµµατος, 

όπερ θα διαφέρη δι’ εκάστον επάγγελµα και εν ουδεµία προφάσει θα γενικεύη την εκπαίδευσιν. Ο

τρόπος ούτος της θέσεως του ζητήµατος έχει όλωςιδιαιτέραν σπουδαιότητα. 

Εκάστη κοινωνική τάξις οφείλει να διαπαιδαγωγήται εντός αυστηρώς καθωρισµένων ορίων, 

αναλόγως του προορισµού ή της εργασίας δια τα οποία προώρισται. Αι τυχόν µεγαλοφυΐαι

κατώρθωσαν και θα κατορθώνουν πάντοτε να διολισθαίνωσιν από τάξεως εις τάξιν. Το να επιτραπή

η εις ξένας κλάσεις διείσδυσις ατόµων άνευ αξίας και η παρ’ αυτών κατάληψις θέσεων, αίτινες

λόγω γεννήσεως και επαγγέλµατος ανήκουσιν εις τας κλάσεις ταύτας, ένεκα αυτών των

εξαιρετικών περιστάσεων, είναι αληθής τρέλλα. Γνωρίζετε εις τι κατέληξε το τοιούτον παρά τοις

χριστιανοίς, οι οποίοι επέτρεψαν τον δεινόν τούτον παραλογισµόν. 

Ίνα η Κυβέρνησις καταλάβη την αρµόζουσαν αυτή θέσιν εις τας καρδίας και τα πνεύµατα

των υπηκόων της, οφείλει, εφ’ όσον θα διαρκή, να διδάσκη εις όλον τον λαόν εν τοις σχολείοις και

ταις δηµοσίαις πλατείαις ποία είναι η σπουδαιότης αυτής, ποία τα καθήκοντα της, δια τίνος µέσου ή

δραστηριότης της, φέρει το καλόν του λαού. 

Θα καταργήσωµεν πάσαν ελευθέραν µόρφωσιν. Οι φοιτηταί θα έχωσι το δικαίωµα να συνα-

θροίζωνται µετά των γονέων των εις τα σχολικά ιδρύµατα όπως εις τας λέσχας. Κατά τας συγκε-

ντρώσεις ταύτας και κατά τας εορτάς οι καθηγηταί θα κάµνωσι διαλέξεις δήθεν ελευθέρας περί τωνσχέσεων των ανθρώπων προς αλλήλους, περί των Νόµων της µιµήσεως, περί των υπό του άνευ

ορίων ανταγωνισµού προκαλουµένων κακών, τέλος περί της φιλοσοφίας των νέων θεωριών, των

αγνώστων εισέτι εις τον κόσµον. Τας θεωρίας αυτάς θα αναγάγωµεν εις δόγµα και θα τας

χρησιµοποιήσωµεν προς τον σκοπόν του να φέρωµεν τους ανθρώπους εις την πίστιν µας. Όταν θα

τελειώσω την έκθεσιν του προγράµµατος ενεργείας µας εν τω παρόντι και τω µέλλοντι, θα σας

είπω τας βάσεις των θεωριών τούτων. 

Εν ολίγοις γνωρίζοντες εκ της πείρας πολλών αιώνων, ότι οι άνθρωποι ζώσι και διευθύνονται

υπό ιδεών και ότι αι ιδέαι αύται µεταδίδονται εις αυτούς δια µορφώσεως διδοµένης µετά ίσης καθ’ 

όλους τους αιώνας επιτυχίας, αλλά µε διαφορετικά, εννοείται, µέσα, θ’ απορροφήσωµεν και θα

προσαρµόσωµεν προς το συµφέρον µας τας τελευταίας αναλαµπάς της ελευθέρας σκέψεως, την

οποίαν από µακρού χρόνου ήδη κατευθύνοµεν προς τα πράγµατα και ιδέας, αίτινες µας

χρειάζονται. Το σύστηµα της καταπνίξεως της σκέψεως ετέθη ήδη εν εφαρµογή δια της µεθόδου, 

ήτις εκλήθη «διδασκαλία δι’ εικόνων» και ήτις θα µεταβάλη τους χριστιανούς εις πειθήνια ζώα µη

σκεπτόµενα και αναµένοντα την δι’ εικόνων παράστασιν των πραγµάτων δια να τα αντιληφθώσιν... 

Εις την Γαλλίαν εις εκ των καλλιτέρων πρακτόρων µας, ο Bourgeois, εκήρυξεν ήδη το νέον

πρόγραµµα της δι’ εικόνων εκπαιδεύσεως. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΊΣ: Το δικηγορικόν επάγγελµα. Η επιρροή των Χριστιανών ιερέων. Η

ελευθερία της συνειδήσεως. Ο βασιλεύς των Ιουδαίων. Πατριάρχης και Πάπας. Μέσα πάλης

κατά της υφισταµένης Εκκλησίας. Προβλήµατα του συγχρόνου Τύπου. Οργάνωσις της

αστυνοµίας. Η εθελοντική αστυνοµία. Η επί τη βάσει του προτύπου της ιουδαϊκής κοινωνίας

κατασκοπεία. Αι καταχρήσεις της εξουσίας. 

Το δικηγορικόν επάγγελµα δηµιουργεί ανθρώπους ψυχρούς, σκληρούς, πείσµονας και άνευ

αρχών, οίτινες εν πάση περιπτώσει παραµένουσιν εντός απροσώπου και καθαρώς νοµικού

επιπέδου. Συνειθίζουσι να εκµεταλλεύωνται τα πάντα προς όφελος της υπερασπίσεως και όχι προς

το κοινωνικόν καλόν. ∆εν αποποιούνται γενικώς καµµίαν υπεράσπισιν και προσπαθούσι να επιτύ-

χωσι την αθώωσιν πάση θυσία εκµεταλλευόµενοι τας ελαστικότητας της δικονοµίας. ∆ι’ αυτού του

τρόπου αποθαρρύνουσι το δικαστήριον. Ως εκ, τούτου θα επιτρέπωµεν την εξάσκησιν του επαγγέλ-

µατος τούτου εντός στενών ορίων και θα µεταβάλωµεν τα µέλη του εις εκτελεστικά όργανα. Οι

δικηγόροι όπως και οι δικασταί θα στερούνται του δικαιώµατος να επικοινωνώσι µετά των υποδί-

κων· θα λαµβάνωσι τας δικαστικάς υποθέσεις, θα τας αναλύωσι κατά τα υποµνήµατα και τα

στοιχεία των δικαστικών ανακρίσεων, θα υπερασπίζονται τους πελάτας των µετά την προ του

δικαστηρίου ανάκρισίν των και αφου διευκρινισθώσι τα γεγονότα. Θ’ αµοίβωνται ανεξαρτήτως του

αποτελέσµατος της υπερασπίσεως. Ούτω θα έχωµεν υπεράσπισιν τιµίαν, αµερόληπτον και καθοδη-

γουµένην υπό πειστηρίων και ουχί υπό συµφέροντος. Το τοιούτον θα καταπαύση, µεταξύ άλλων

και την σηµερινήν διαφθοράν των δικαστικών Παρέδρων, οίτινες δεν θα συγκατατίθενται πλέον να

δίδωσι δίκαιον µόνον εις εκείνον, όστις πληρώνει. 

Ελάβοµεν ήδη µέριµναν να καταστρέψωµεν την επιρροήν της χριστιανικής ιερατικής τάξεως

και να προκαλέσωµεν ούτω την αποτυχίαν της αποστολής της, διότι άλλως θα ηδύνατο επί του

παρόντος να µας ενοχλή επί πολύ. Η επιρροή της επί των λαών καταπίπτει καθηµερινώς. Η

ελευθερία της συνειδήσεως έχει διακηρυχθή ήδη πανταχού. Ελάχιστα συνεπώς έτη υπολείπονται

ακόµη µέχρι της πλήρους καταρρεύσεως της χριστιανικής θρησκείας. Ευκολώτερον ακόµη θα

καταβάλωµεν και τας άλλας θρησκείας, µε τας οποίας όµως είναι ακόµη πολύ ενωρίς ν’ 

ασχοληθώµεν. Θα περιορίσωµεν τον κλήρον και τους κληρικούς εντός πλαισίων τόσον στενών, 

ώστε η επιρροή των να είναι µηδαµινή εν συγκρίσει προς εκείνην, την οποίαν είχον άλλοτε. 

Όταν θα επιστή η στιγµή να καταστρέψωµεν τελειωτικώς την Παπικήν αυλήν, ο δάκτυλος

αοράτου χειρός θα δείξη εις τους λαούς την αυλήν ταύτην. Αλλ’ όταν οι λαοί θα επιπέσωσι κατ’ 

αυτής, θα εµφανισθώµεν ως υπερασπισταί της δια να µη επιτρέψωµεν να χυθή αίµα. ∆ια του

αντιπερισπασµού τούτου θα διεισδύσωµεν εις το εσωτερικόν του φρουρίου, οπόθεν δεν θα

εξέλθωµεν ειµή όταν το καταστρέψωµεν καθ’ ολοκληρίαν. 

Ο βασιλεύς των Ιουδαίων θα είναι ο αληθής Πάπας της οικουµένης, ο Πατριάρχης της

διεθνούς Εκκλησίας. 

Εφ’ όσον όµως η νεολαία, δεν έχει ανατραφή εισέτι µε τας νέας µεταβατικάς δοξασίας κατ’ 

αρχάς και µε τας δικάς µας κατόπιν, δεν θα θίξωµεν φανερά τας υπαρχούσας Εκκλησίας, αλλά θα

αγωνισθώµεν εναντίον αυτών δια της κριτικής και της διεγέρσεως διχονοιών. 

Εν γένει ο σύγχρονος τύπος µας θα αποκαλύπτη τας υποθέσεις του Κράτους, τας θρησκείας, 

την ανικανότητα των Χριστιανών, και πάντα ταύτα µε τας πλέον κακοήθεις λέξεις δια να τους

δυσφηµήση παντοιοτρόπως, όπως µόνον η µεγαλοφυής φυλή ηµών γνωρίζει να πράττη. 

Το πολίτευµα µας θα είναι η ενσάρκωσις της βασιλείας του Vichnou, ο οποίος θα είναι το

σύµβολον µας. ∆ι’ εκάστης εκ των εκατόν χειρών µας θα κρατώµεν και εν ελατήριον της

κοινωνικής µηχανής. Θα αντιλαµβανόµεθα τα πάντα άνευ της βοηθείας της επισήµου Αστυνοµίας, 

ήτις, όπως την έχοµεν διοργανώσει δια τους χριστιανούς, εµποδίζει σήµερον τας Κυβερνήσεις να

βλέπωσιν. 

Εις το πρόγραµµα µας το τρίτον των υπηκόων µας θα επιβλέπωσι τους άλλους εκ καθήκο-

ντος, δια να υπηρετήσωσιν εκουσίως το Κράτος, ∆εν θα θεωρήται τότε άτιµον το να είναι τιςκατάσκοπος και καταδότης· απεναντίας αυτό θα είναι επαινετόν, αι αβάσιµοι όµως καταγγελίαι θα

τιµωρώνται σκληρώς, ίνα µη γίνεται κατάχρησις του δικαιώµατος τούτου. 

Οι πράκτορες µας θα λαµβάνωνται εξ ίσου εκ της ανωτέρας κοινωνίας όσον και εκ των

κατωτέρων τάξεων, εκ του κύκλου της διοικητικής τάξεως, ήτις διασκεδάζει και µεταξύ των

εκδοτών, τυπογράφων, βιβλιοπωλών, υπαλλήλων, εργατών, αµαξηλατών, θαλαµηπόλων κλπ. 

Η εστερηµένη δικαιωµάτων Αστυνοµία, µη εξουσιοδοτούµενη να ενεργή αυτή η ιδία, και

εποµένως άνευ δυνάµεως, θα µαρτυρή µόνον και θα καταγγέλλη· η έξακρίβωσις των καταθέσεων

της και αι συλλήψεις θα εξαρτώνται εξ υπευθύνου οµίλου ελεγκτών των αστυνοµικών υποθέσεων· 

αυταί αι συλλήψεις θα ενεργώνται υπό της Χωροφυλακής και της δηµοτικής Αστυνοµίας. Ο µη

αναφέρων ό,τι είδεν ή ήκουσεν αναφορικώς πρός πολιτικά ζητήµατα των, θα θεωρήται εξ ίσου

ένοχος συµµετοχής και αποκρύψεως ως εάν απεδεικνύειο ότι διέπραξε τα δύο ταύτα εγκλήµατα. 

Όπως σήµερον οι αδελφοί µας είναι υποχρεωµένοι, υπό ιδίαν αυτών ευθύνην, να

καταγγέλλωσιν εις την κοινότητα, των τους αποστάτας, ή τα πρόσωπα τα οποία αναλαµβάνουσί τι

εναντίον της κοινότητος των, ούτω και εις το παγκόσµιον Κράτος µας θα είναι υποχρεωµένοι

πάντοτε αι υπήκοοι µας να εξυπηρετώσι το Κράτος εις πασαν περίπτωσιν.. 

Τοιαύτη τις οργάνωσις θα εξαφανίση τας καταχρήσεις της εξουσίας, την διαφθοράν και παν

ό, τι τα συµβούλια µας και αι θεωρίαι µας περί υπεράνθρωπων δικαιωµάτων εισήγαγον εις τας

συνήθειας των Χριστιανών... Πώς άλλως όµως θα ηδυνάµεθα να επιτύχωµεν τον πολλαπλασιασµόν

των αταξιών εν τη διοικήσει των; ∆ια τίνων άλλων µέσων;... Μεταξύ των σπουδαιότερων τοιούτων

είναι και τα όργανα, εις τα οποία έχει ανατεθή η διατήρησις και αποκατάστασις της τάξεως. Είς

ταύτα θα παρέχωµεν την δυνατότητα ν’ αναπτύσσωσι και ν’ αποδεικνύωσι τας κακάς έξεις και ιδιο-

τροπίας των και να καταχρώνται επί τέλους της δυνάµεως των. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ΄. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Μέτρα ασφαλείας. Επιτήρησις των συνωµοτών. Η φανερά φρουρά είναι

καταστρεπτική δια την Αρχήν. Η φρουρά του βασιλέως των Ιουδαίων. Το µυστικόν γόητρον

της εξουσίας, Σύλληψις επί τη ελαχίστη υπονοία. 

Όταν θα λάβωµεν ανάγκην να ενισχύσωµεν τα µέτρα της αστυνοµικής ασφαλείας (άτινα

φθείρουσι τάχιστα το γόητρον της εξουσίας), θα υποκινήσωµεν φαινοµενικάς ταραχάς, εκδηλώσεις

δυσαρεσκείας, εκφραζοµένας υπό επιτηδείων ρητόρων. Τα πρόσωπα άτινα θα τρέφωσι τα ίδια

αισθήµατα, θα ενωθώσι µε αυτούς. Τούτο θα µας χρησιµεύση ως δικαιολογία δια να διατάξωµεν

κατ’ οίκον έρευνας και επιτηρήσεις, χρησιµοποιούντες προς τούτο τους πράκτορας, τους οποίους

έχοµεν µεταξύ των χριστιανικών Αστυνοµιών. 

Επειδή οι πλείστοι των συνωµοτών ενεργούσιν εξ έρωτος προς το επάγγελµα και την

φλυαρίαν, δεν θα διαταράσσωµεν αυτούς πριν δράσωσι καθ’ οιονδήποτε τρόπον θ’ αρκεσθώµεν να

εισαγάγωµεν εντός του κύκλου των όργανα επιτηρήσεως... ∆εν πρέπει να λησµονώµεν ότι το

γόητρον της εξουσίας µειούται όταν ανακαλύπτη συχνάκις συνωµότας εναντίον της. Το τοιούτον

αποδεικνύει οµολογίαν της αδυναµίας της, η, όπερ χειρότερον, το άδικον της υποστάσεως της. 

Γνωρίζετε ότι κατεστρέψαµεν το γόητρον των βασιλευόντων προσώπων των χριστιανών δια

συχνών αποπειρών, διοργανωµένων υπό των πρακτόρων µας, τυφλών προβάτων του ποιµνίου µας. 

Είναι εύκολον να εξωθήται τις εις το έγκληµα δια τίνων ελευθερίων φράσεων, αρκεί να υπάρχη

πολιτική τις χροιά· θα εξαναγκάσωµεν τας Κυβερνήσεις ν’ αναγνωρίζωσι την αδυναµίαν των δια

των εµφανών µέτρων ασφαλείας, άτινα θα λαµβάνωσι και δια του τρόπου τούτου θα

καταστρέφωµεν το γόητρον της εξουσίας. 

Η Κυβέρνησίς µας θα φρουρήται υπό φρουράς σχεδόν αδιόρατου, διότι δεν παραδεχόµεθα

ούτε την σκέψιν καν, ότι δύναται να υπάρχη εναντίον αυτής δύναµίς τις, καθ’ ης να µη είναι εις

κατάστασιν να παλαίση, ώστε να είναι υποχρεωµένη να κρύπτεται. 

Εάν παραδεχόµεθα την σκέψιν ταύτην, όπως έκαµνον και κάµνουν ακόµη οι Χριστιανοί, θα

υπεγράφοµεν την εις θάνατον καταδίκην, εάν όχι αυτού του άρχοντος, τουλάχιστον της δυναστείας

του, εν λίαν προσεχεί µέλλοντι. 

Κατά τα αυστηρώς τηρούµενα προσχήµατα, ο Κυβερνήτης µας δεν θα χρησιµοποιή την

εξουσίαν του παρά δια το καλόν του λαού και ουδαµώς δια τα προσωπικά ή τα δυναστικά του

ωφελήµατα. Ιδού διατί δια της τηρήσεως του διακόσµου τούτου η εξουσία του θα εκτιµάται και θα

περισώζηται από τους ιδίους υπηκόους του. Θα τον λατρεύωσιν επί τη ιδέα, ότι η ευηµερία

εκάστου πολίτου θα εξαρτάται εξ αυτού, διότι εξ αυτού θα εξαρτάται η τάξις της κοινωνικής

οικονοµίας. 

Εµφανής φρούρησις του βασιλέως, ισοδυναµεί µε αναγνώρισιν της αδυναµίας της

κυβερνητικής οργανώσεως. 

Ο βασιλεύς µας, όταν θα ευρίσκεται µεταξύ του λαού, θα περιστοιχίζηται πάντοτε υπό

µεγάλου αριθµού ανδρών και γυναικών, οίτινες θα εκλαµβάνωνται ως περίεργοι και θα

καταλαµβάνωσι τυχαίως δήθεν τας πρώτας σειράς πέριξ αυτού, θα συγκρατώσι δε και τας σειράς

των άλλων, δια να διατηρώσι τάχα την τάξιν. Τούτο θα είναι παράδειγµα συγκρατήσεως της

τάξεως. Εάν ευρέθη τις εκ του λαού εκλιπαρών και προσπαθών να παρουσιάση αναφοράν τίνα, δια-

νοίγων δίοδον δια µέσου των γραµµών, αι πρώται σειραί οφείλουσι να δεχθώσι την αναφοράν

ταύτην και υπό τα όµµατά του να παραδώσωσιν αυτήν εις τον βασιλέα, ίνα αντιλαµβάνωνται

πάντες, ότι παν ό,τι παρουσιάζει τις φθάνει, εις τον προορισµόν του, και ότι υπάρχει εποµένως

έλεγχος και αυτού του Άρχοντος. Η αίγλη της εξουσίας απαιτεί να δύναται ο λαός να λέγη: «Εάν ο

βασιλεύς το εγνώριζε» ή «ο βασιλεύς θα το µάθη». 

∆ια της συγκροτήσεως επισήµου φρουράς εξαφανίζεται το µυστικόν γόητρον της εξουσίας. 

Πας όστις είναι ωπλισµένος µε αρκετόν θάρρος, θεωρεί τον εαυτόν του κύριον της εξουσίας. Ο

ταραχοποιός γνωρίζει την δύναµίν του και ενεδρεύει την ευκαιρίαν να προβή εις απόπειραν κατά

της εξουσίας ταύτης. ∆ιδάσκοµεν άλλα εις τους χριστιανούς, βλέποµεν όµως που έχουν περιαγάγειαυτούς τα φανερά µέτρα ασφαλείας. 

Θα συλλαµβάνωµεν τους εγκληµατίας επί τη πρώτη υπονοία, εντελώς ή και ελαχίστα βασί-

µου. Ο φόβος µη απατηθώµεν, δεν δύναται να είναι λόγος αποχρών, ώστε να δώσωµεν τα µέσα

διαφυγής εις άτοµα ύποπτα δι’ έγκληµα κοινόν ή πολιτικόν και έναντι των οποίων θα φανώµεν

όντως αµείλικτοι. Εάν επί τέλους είναι δυνατόν, παραβιάζοντες ολίγον την σηµασίαν των πραγµά-

των, να παραδεχθώµεν την εξέτασιν των αιτίων εις τα κοινά εγκλήµατα, δεν είναι δυνατόν όµως να

υπάρχη τοιαύτη ελαφρυντική περίπτωσις δι’ άτοµα ασχολούµενα µε ζητήµατα, από τα οποία

ουδείς, πλην της Κυβερνήσεως, είναι εις θέσιν ν’ αντιλαµβάνηται το ελάχιστον. Και αι Κυβερνή-

σεις ακόµη όλαι δεν είναι εις θέσιν ν’ αντιλαµβάνωνται την αληθινήν πολιτικήν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Το δικαίωµα υποβολής αναφορών και νοµοσχεδίων. Τα πολιτικά

εγκλήµατα δικαζόµενα υπό των δικαστηρίων. Η διαφήµισις εις τα πολιτικά εγκλήµατα. 

Εάν δεν παραδεχώµεθα όπως ο καθείς ασχολήται απ’ ευθείας µε την πολιτικήν, θα

προκαλούµεν όµως πάσαν αναφοράν και αίτησιν, δι’ ης θα εκαλείτο η Κυβέρνησις να βελτιώση την

κατάστασιν του λαού. Τούτο θα µας επιτρέπη να αντιλαµβανώµεθα τα ελαττώµατα ή τας

φαντασίας των υπηκόων µας, εις ους θα απαντώµεν δια της εκτελέσεως των περί ων ο λόγος

σχεδίων ή δια δικαιολογηµένης αρνήσεως, ήτις θα αποδεικνύη την άγνοιαν των συντακτών των. 

Αι στάσεις δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρισθώσιν άλλως πως η ως υλακή κυναρίου εναντίον

ελέφαντος. ∆ια καλώς διοργανωµένην Κυβέρνησιν, ουχί από απόψεως αστυνοµικής οργανώσεως, 

αλλ’ από κοινωνικής τοιαύτης, ο µικρός κύων φωνασκεί εναντίον του ελέφαντος, διότι αγνοεί την

ιδίαν του θέσιν και αξίαν. Αρκεί να αποδείξη τις δι’ ενός αξίου παραδείγµατος την αξίαν της µιας ή

της άλλης, δια να παύσωσι τα κυνάρια να υλακτώσι και να συνηθίσωσι να κινώσι την ουράν των

άµα τη εµφανίσει του ελέφαντος. 

∆ια ν’ αφαιρέσωµεν το γόητρον της ανδρείας από το πολιτικόν έγκληµα, θα καθίζωµεν

αυτούς επί του εδωλίου των κατηγορουµένων παραπλεύρως µε τους κλέπτας, τους δολοφόνους και

τους παντοειδώς ευτελείς και χαµερπείς εγκληµατίας. Τότε η δηµοσία γνώµη θα συγχύση, εν τη

σκέψει της, την κατηγορίαν ταύτην των εγκληµατιών µε την καταισχύνην των άλλων και θα

περιβάλη τούτους µε την ιδίαν περιφρόνησιν. Είµεθα διατεθειµένοι (και ελπίζω ότι έχοµεν

κατορθώσει τούτο) να εµποδίσωµεν τους χριστιανούς να καταπολεµήσωσι τας στάσεις κατ’ αύτον

τον τρόπον. 

Επί τω σκοπώ τούτω, δια του τύπου, των δηµοσιευοµένων λόγων µας και των ωραίων

εγχειριδίων της ιστορίας, έχοµεν διαφηµίσει το µαρτύριον, όπερ δήθεν προτίµησαν οι στασιασταί

δια το κοινόν καλόν. Η διαφήµισις αυτή ηύξησε τας τάξεις των φιλελευθέρων και έρριψε χιλιάδας

Χριστιανών εις τας τάξεις του ποιµνίου µας. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κ'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Το οικονοµικόν πρόγραµµα. Ο προοδευτικός δασµός. Προοδευτικαί

εισπράξεις δια χαρτοσήµων. Ταµιευτικαί Τράπεζαι και στασιµότης του χρυσού. Ελεγκτικόν

συνέδριον. Κατάργησις της αντιπροσωπείας. Στασιµότης των κεφαλαίων. Έκδοσις γραµµα-

τίων. Ανταλλαγή του χρυσού. Συναλλαγή της αξίας της εργασίας, Ο προϋπολογισµός. Τα

κρατικά δάνεια. Η σειρά αξιών (τίτλων) προς 1% τόκον. Αι βιοµηχανικαί αξίαι (τίτλοι). Oι

κυβερνήται των Χριστιανών. Oι ευνοούµενοι. Oι πράκτορες του µασωνισµού. 

Θα οµιλήσωµεν σήµερον περί του οικονοµικού προγράµµατος, το οποίον εκράτησα δια το

τέλος της εκθέσεως µου, ως το δυσκολώτερον, το υψηλότερον και το αποφασιστικώτερον σηµείον

του προγράµµατος µας. Αρχόµενος της εξετάσεως του θα σας υπενθυµήσω ότι το σύνολον των

πράξεων µας είναι ζήτηµα ποσών. 

Όταν θα έλθη η βασιλεία µας, η απολυταρχική Κυβέρνησίς µας, δια λόγους προφυλάξεως της

θ’ αποφυγή να επιβαρύνη υπερβολικώς δια φόρων τας λαϊκάς µάζας και δεν θα λησµονήση τον

ρόλον της ως πατρός και προστάτου. Αλλ’ επειδή η κυβερνητική οργάνωσις στοιχίζει ακριβά, 

πρέπει µολαταύτα να ευρεθώσι τα αναγκαία µέσα. Αυτός είναι ο λόγος, δια τον οποίον θα

παρασκευάσωµεν επιµελώς την οικονοµικήν ισορροπίαν. 

Εις το κράτος µας, ο βασιλεύς θα είναι η νοµική εκπροσώπησις της νοµίµου ιδιοκτησίας

παντός ό,τι ευρίσκεται εις το Κράτος του (πράγµα το οποίον είναι εύκολον να πραγµατοποιηθή). 

Θα δύναται λοιπόν να καταφεύγη εις την νόµιµον κατάσχεσιν όλων των χρηµατικών ποσών, τα

οποία θα κρίνη αναγκαία δια τον διακανονισµόν της κυκλοφορίας του χρήµατος εντός του

Κράτους. Εξ αυτού καταφαίνεται ότι η φορολογία πρέπει κυρίως να συνίσταται εις προοδευτικήν

φορολογίαν της ιδιοκτησίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπον οι φόροι θα εισπράττωνται άνευ στενοχωρίας

και καταστροφών εν αναλογία επί τοις εκατόν σχετική προς την ιδιοκτησίαν. Οι πλούσιοι οφείλου-

σι να εννοήσουν ότι πρέπει να θέτωσι µέρος του πλεονάσµατος των εις την διάθεσιν του Κράτους, 

αφού τούτο εξασφαλίζει εις αυτούς το υπόλοιπον και το δικαίωµα εντίµου κέρδους, λέγω εντίµου

κέρδους, διότι ο έλεγχος της περιουσίας θα καταργήση πάσαν νόµιµον ληστείαν. 

Η κοινωνική αυτή µεταρρύθµισις να προέλθη εκ των άνω, διότι επέστη ο καιρός της, και

είναι αναγκαία, ως εχέγγυον ειρήνης. Η φορολογία των πτωχών είναι σπορά επαναστάσεως και

είναι εποµένως καταστρεπτική δια το Κράτος, το οποίον χάνει µεγάλα κέρδη, επιδιώκον µικρά

ωφελήµα-τα. Ανεξαρτήτως τούτου η φορολογία των κεφαλαιούχων θα ελαττώση την αύξησιν του

πλούτου παρά τοις ιδιώταις, εις τας χείρας των οποίων έχοµεν νυν συγκεντρώσει τούτον, ίνα

χρησιµεύση ως αντιστάθµισµα κατά της κυβερνητικής ισχύος των Χριστιανών, δηλαδή των

οικονοµικών του Κράτους. 

Φορολογία προοδευτική θα δώση πολύ µεγαλύτερον εισόδηµα από την αναλογικήν φορολο-

γίαν της σήµερον, ήτις µας είναι χρήσιµον µόνον δια να διεγείρωµεν ταραχάς και δυσαρέσκειας µε-

ταξύ των Χριστιανών. 

Η ισχύς επί της οποίας θα στηρίζηται ο βασιλεύς ηµών, θα έγκηται εις την ισσοροπίαν και

την εγγύησιν της ειρήνης. Είναι επάναγκες όπως οι κεφαλαιούχοι θυσιάσωσι µικρόν µέρος των

εισοδηµάτων των δια να εξασφαλίσωσι την λειτουργίαν της κυβερνητικής µηχανής. Αι ανάγκαι του

Κράτους, πρέπει να πληρώνωνται παρ’ εκείνων, ων τα πλούτη επιτρέπουσι τούτο ακόπως. 

Το µέτρον τούτο θα εξαφανίση το µίσος του πτωχού εναντίον του πλουσίου, εν τω προσώπω

του οποίου θα βλέπη οικονοµικήν δύναµιν ωφέλιµον εις το Κράτος, την διατήρησιν της ειρήνης και

της ευηµερίας, διότι θ’ αντιλαµβάνεται ότι ο πλούσιος είναι ο εφοδιάζων τ’ αναγκαία µέσα προς

επίτευξιν των αγαθών τούτων. Ίνα δε µη βαρυθυµήση υπερβολικά η µορφωµένη τάξις δια τας νέας

πληρωµάς, θα κοινοποιήται αυτή απολογισµός του προορισµού των ποσών, άτινα θα διατίθενται

δια τας ανάγκας του θρόνου και των κυβερνητικών θεσµών. 

Το βασιλεύον πρόσωπον δεν θα έχη ατοµικήν περιουσίαν εφ’ όσον παν ό,τι υπάρχει εντός

του Κράτους ανήκει εις αυτό, διότι άλλως θα παρουσιάζετο αντίφασις εις τούτο. Αι ατοµικαί πρόο-

δοι θα εξεµηδένιζον το δικαίωµα ιδιοκτησίας της περιουσίας όλων. Οι συγγενείς του βασιλεύοντοςπροσώπου, εξαιρέσει των διαδόχων του, οίτινες θα συντηρούνται επίσης δαπάναις του Κράτους, 

οφείλουσι ν’ αναλαµβάνωσι κρατικήν υπηρεσίαν, η να εργάζωνται δια ν’ αποκτήσωσι το δικαίωµα

ιδιοκτησίας. Το προνόµιον του ν’ ανήκωσιν εις την βασιλικήν οικογένειαν δεν πρέπει να

χρησιµεύση ως πρόσχηµα λεηλασίας του κρατικού θησαυροφυλακίου. 

Η αγορά ιδιοκτησίας τινός, η αποδοχή κληρονοµιάς, θα επιβαρύνωνται µε δικαίωµα προοδευ-

τικής χαρτοσηµάνσεως. Η µεταβίβασις ιδιοκτησίας τινός είτε εις χρήµατα, είτε άλλως πως, προς

αποφυγήν της χαρτοσηµάνσεως ταύτης, αναγκαστικώς ονοµαστικής, θα φορολογήται µε ανάλογον

φόρov, όστις θα επιβάλλεται εις βάρος του παλιού ιδιοκτήτου, από της ηµεροµηνίας της

µεταβιβάσεως µέχρι της ηµέρας της αποκαλύψεως της απάτης. Οι τίτλοι µεταβιβάσεως θα

παρουσιάζωνται καθ’ εβδοµάδα εις το ταµείον του διαµερίσµατος µε ένδειξιν του επωνύµου, 

ονόµατος οικογενείας και κατοικίας του παλιού και νέου ιδιοκτήτου. Η καταγραφή αυτή θα

επιβάλλεται µόνον δια ποσά υπερβαίνοντα τα συνήθη έξοδα αγοράς και πωλήσεως των χρειωδών, 

εις τα οποία θα επιβάλλεται δικαίωµα χαρτοσήµου πολύ µικρόν δι’ εκάστην µονάδα. 

Υπολογίσατε κατά πόσον οι φόροι ούτοι θα υπερβώσι τα εισοδήµατα των χριστιανικών

Κρατών. Το ταµείον του Κράτους θα οφείλη να κρατή εφεδρικόν τι κεφάλαιον, αποθεµατικόν, και

το υπόλοιπον θα τίθεται εις κυκλοφορίαν. ∆ια των αποθεµατικών τούτων κεφαλαίων θα εκτελού-

νται δηµόσια έργα. Η έναρξις της εκτελέσεως των έργων τούτων, εκ των πόρων του Κράτους, θα

προκαλέση την αφοσίωσιν της εργατικής τάξεως εις τα συµφέροντα του Κράτους και των

βασιλευόντων προσώπων. Μέρος των ποσών τούτων θ’ απονέµεται εις βραβεία δια τας εφευρέσεις

και την παραγωγήν. 

∆εν πρέπει κατ’ ουδένα τρόπον, πλην των ορισµένων και µε αφθονίαν υπολογισθέντων

ποσών, να µείνη εις το κρατικόν ταµείον έστω και εν νόµισµα επιπλέον, διότι το χρήµα έγινε δια να

κυκλοφορή και πάσα στασιµότης του χρήµατος έχει ολεθρίαν επίδρασιν επί της λειτουργίας του

κρατικού µηχανισµού, δια την λίπανσιν των τροχών του οποίου προορίζεται. Η στέρησις λιπάνσεως

δύναται να σταµατίση την κανονικήν λειτουργίαν του µηχανισµού. 

Η αντικατάστασις µέρους τινός των χρηµάτων, δια χάρτινων αξιών, παρήγαγεν ακριβώς

τοιαύτην τινά στασιµότητα. Αι συνέπειαι του γεγονότος τούτου έχουσιν ήδη γίνει αρκετά αισθηταί. 

Θα έχωµεν προς τούτοις εν ελεγκτικόν Συνέδριον, και ο Κυβερνήτης θα ευρίσκη δι’ αυτού εις

πάσαν στιγµήν πλήρη απολογισµόν των εσόδων και εξόδων του Κράτους, εξαιρέσει του

απολογισµού του τρέχοντος µηνός, καθώς και του τοιούτου του παρελθόντος µηνός, όστις δεν θα

έχη παραδοθή ακόµη. 

Το µόνον άτοµον, το οποίον δεν έχει ίσως συµφέρον να διαρπάση το κρατικόν ταµείον, είναι

ο ιδιοκτήτης του, δηλαδή ο Κυβερνήτης. Ως εκ τούτου ο έλεγχος των θά καταστήση αδύνατον την

απώλειαν και την σπατάλην. 

Αι παρουσιάσεις, αίτινες καταναλίσκουσι πολύτιµον χρόνον του Κυβερνήτου δια των

δεξιώσεων, αι οποίαι επιβάλλονται υπό της εθιµοτυπίας, θα καταργηθώσιν, ίνα µένη εις αυτόν

καιρός να ελέγχη και να σκέπτεται. Η δύναµίς του δεν θα εξαρτάται πλέον από τους ευνοουµένους, 

οίτινες περιστοιχίζουσι τον θρόνον, ίνα προσδώσωσιν εις αυτόν λάµψιν και επιβάλλον, φροντίζα-

ντες όµως µόνον δια τα συµφέροντα των και ουχί δια τα τοιαύτα του Κράτους. 

Προεκαλέσαµεν παρά τοις Χριστιανοίς οικονοµικάς κρίσεις επί τω µοναδικώ σκοπώ ν’ 

αποσύρωµεν τον χρυσόν εκ της κυκλοφορίας. Τεράστια κεφάλαια έµενον στάσιµα, αποσύροντα και

το χρήµα των Κρατών, άτινα υπεχρεούντο ούτω ν’ απευθύνωνται εις αυτά ταύτα τα κεφάλαια όπως

εξεύρωσι χρήµατα. Τα δάνεια ταύτα επεβάρυνον τα οικονοµικά των Κρατών δια της πληρωµής

τόκων· υπεδούλωσαν αυτά εις το κεφάλαιον. Η συγκέντρωσις της βιοµηχανίας εις χείρας των

κεφαλαιοκρατών, οίτινες κατέστρεφαν την µικράν βιοµηχανίαν, απερρόφησεν όλας τας δυνάµεις

του λαού και συγχρόνως του Κράτους. 

Η σηµερινή κυκλοφορία του χρήµατος δεν ανταποκρίνεται γενικώς προς το κατ’ άτοµον

καταναλισκόµενον ποσόν και συνεπώς δεν δύναται να επαρκέση δι’ όλας τας ανάγκας των

εργασιών. Η κυκλοφορία του χρήµατος πρέπει να είναι ανάλογος προς την αύξησιν του

πληθυσµού, και πρέπει να συµπεριλαµβάνη εν τω υπολογισµώ τούτω και τα παιδία, διότι ταύτα

καταναλίσκουσι και στοιχίζουσιν ευθύς από της γεννήσεως των. 

Η αναθεώρησις της κοπής νοµισµάτων είναι ζήτηµα ουσιώδες δι’ ολόκληρον τον κόσµον. Γνωρίζετε ότι η ανταλλαγή του χρυσού υπήρξεν ολεθρία δια τα Κράτη, άτινα την υιοθέτησαν, διότι

δεν δύναται να επαρκέση εις την κατανάλωσιν του χρήµατος, τόσον µάλλον καθ’ όσον είχοµεν

αποσύρει της κυκλοφορίας την µεγαλυτέραν δυνατήν ποσότητα χρυσού. 

Οφείλοµεν να εισαγάγωµεν νόµισµα βασιζόµενον επί της εργασίας, το οποίον θα είναι είτε

χάρτινον είτε ξύλινον. Θα εκδίδωµεν ανάλογον προς τας συνήθεις ανάγκας ποσότητα εξ αυτού, 

αυξάνοντες αναλόγως των εκάστοτε γεννήσεων και ελαττοϋντες αυτήν αναλόγως των εκάστοτε

θανάτων. 

Έκαστον διαµέρισµα και εκάστη περιφέρεια θα τηρή τους σχετικούς λογαριασµούς της εις

την υπόθεσιν ταύτην. ∆ια να µη επέρχεται καθυστέρησις εις την καταβολήν χρηµάτων δια τας

ανάγκας του Κράτους, τα ποσά και η χρονολογία της καταβολής των θα ορίζωνται δια διατάγµα-

τος, της Κυβερνήσεως. Ούτω θα καταργηθή το προτεκτοράτον του υπουργείου των Οικονοµικών, 

το ποίον δεν θα δύναται να ευνοή επαρχίαν τινά εις βάρος άλλης. 

Θα παρουσιάσωµεν τας µεταρρυθµίσεις ταύτας, τας οποίας σχεδιάζοµεν, κατά τοιούτον τρό-

πον, ώστε να µη θορυβήσωµεν κανένα, θα καταδείξωµεν την ανάγκην των µεταρρυθµίσεων συνε-

πεία του κυκεώνος, εις τον οποίον κατέληξαν αι οικονοµικαί αταξίαι των Χριστιανών. Η πρώτη

αταξία, θα είπωµεν, συνίσταται εις τούτο, το ότι δηλ. άρχονται δια της συντάξεως απλού τινος

προϋπολογισµού, όστις αυξάνεται από έτους εις έτος και ιδού διατί. Παρελκύουσι τον προϋπολογι-

σµόν τούτον µέχρι του ηµίσεως του έτους· έπειτα ζητούσιν επανορθωτικόν προϋπολογισµόν, τον ο-

ποίον σπαταλώσιν εντός τριών µηνών· έπειτα ζητούσι συµπληρωµατικήν τοιούτον και πάντα ταύτα

καταλήγουσιν εις προϋπολογισµόν εκκαθαρίσεως. Επειδή δε ο προϋπολογισµός του εποµένου

έτους συντάσσεται επί τη βάσει του συνόλου του Γενικού Προϋπολογισµού, η κανονική ετησία

διαφορά είναι 50%, και ο ετήσιος προϋπολογισµός τριπλασιάζεται κάθε δεκαετίαν. Χάρις εις τας

τοιαύτας µεθόδους, γενοµένας παραδεκτάς λόγω της αφροντησίας των χριστιανικών Κρατών, τα

ταµεία των είναι κενά. Τα επακολουθήσαντα δάνεια κατεβρόχθησαν τα υπόλοιπα και ήγαγον όλα

τα Κράτη εις χρεωκοπίαν. 

Παν δάνειον αποδεικνύει την αδυναµίαν του Κράτους και την µη κατανόησιν των δικαιωµά-

των αυτού. Τα δάνεια επικρέµονται ως η σπάθη του ∆αµοκλέους επί της κεφαλής των κυβερνώ-

ντων, οίτινες αντί να λαµβάνωσιν ό,τι αναγκαιοί αυτοίς δια πρόσκαιρου φορολογίας παρά των

υπηκόων των, έρχονται µε τεταµένας τας χείρας να ζητώσιν ελεηµοσύνην παρά των τραπεζιτών

µας. Τα εξωτερικά δάνεια είναι βδέλλαι, τας οποίας εις ουδεµίαν περίπτωσιν είναι δυνατόν ν’ 

αποσπάση τις από του σώµατος του Κράτους, εάν δεν αποσπασθώσι µόναι των ή δεν τας απορρίψη

αυτό τούτο το Κράτος ριζικώς. Τα χριστιανικά όµως Κράτη δεν τας αποσπώσιν, αλλ’ 

εξακολουθούσι να επιθέτωσι νέας τοιαύτας εις το σώµα των, ούτως ώστε αµετακλήτως θα

καταστραφώσιν εξ αιτίας της εκουσίας ταύτης αφαιµάξεως. 

Πραγµατικώς τι άλλο παριστά το δάνειον και ιδίως το εξωτερικόν; Το δάνειον είναι η έκδοσις

κυβερνητικών τραπεζογραµµατίων υπεχόντων υποχρέωσιν ωρισµένου τινός τόκου, αναλόγου προς

το ποσόν του δανεισθέντος κεφαλαίου. Εάν το δάνειον έχη τόκον 5%, εντός είκοσιν ετών το Κρά-

τος έχει πληρώσει άνευ ουδεµιάς ωφελείας τόκον ίσον προς το δάνειον, εντός 40 ετών διπλάσιον, 

εντός 60 ετών τριπλάσιον ποσόν και το χρέος παραµένει πάντοτε χρέος ανεξόφλητον! 

Βλέποµεν εκ τούτου ότι υπό το πρόσχηµα ατοµικής φορολογίας το Κράτος αφαιρεί και τον

τελευταίον οβολόν των πτωχών φορολογουµένων δια να εξοφλση µε τους πλουσίους ξένους, παρ’ 

ων εδανείσθη, αντί να συλλέξη τα πλούτη του δια τας ανάγκας του χωρίς να πληρώνη τόκους. 

Εφ όσον τα δάνεια παρέµεναν εσωτερικά, οι Χριστιαvoi δεν έκαµνον άλλο από του να

µεταθέτωσι το χρήµα εκ του θυλακίου του πτωχού εις τα θυλάκια του πλουσίου. Όταν όµως

εξηγοράσαµεν τα πρόσωπα άτινα εχρειάζοντο δια να µεταφέρωµεν τα δάνεια επί του εξωτερικού

εδάφους, όλα τα πλούτη των Κρατών διωχετεύθησαν εις τα ταµεία µας και όλοι οι Χριστιανοί

ήρχισαν να καταβάλωσιν εις ηµάς φόρον υποτέλειας. Εάν η επιπολαιότης των βασιλευόντων Χρι-

στιανών εις ό,τι αφορά, τας κρατικάς υποθέσεις, εάν η διαφθορά των υπουργών ή η οικονοµική

άγνοια άλλων κυβερνητών επέβαλεν εις τας χώρας των φορτία χρεών, άτινα αδυνατούν να

εξοφλήσουν εις τα ταµεία µας, πρέπει να γνωρίζετε ότι το τοιούτον µας εστοίχισεν ακριβά εις

χρήµα και προσπάθειας! 

∆εν θα επιτρέψωµεν την στασιµότητα του χρήµατος, και δια τουτο δεν θα υφίστανται υπο-χρεώσεις του Κράτους, εξαιρέσει σειράς υποχρεώσεων προς 1%, ίνα µη η πληρωµή των τόκων

παραδίδη την δύναµιν του Κράτους εις την εκµύζησιν των βδελλών. Το δικαίωµα εκδόσεως αξιών

θα επιφυλάσσεται αποκλειστικώς δια τας βιοµηχανικάς εταιρίας, αίτινες δεν δυσκολεύονται να

καταβάλλωσι τους τόκους, ως εκ των κερδών άτινα επιτυγχάνουσιν, ενώ το Κράτος ουδέν κέρδος

επιτυγχάνει από το χρήµα όπερ εδανείσθη, εφ’ όσον δανείζεται δια να εξοδεύση και ουχί δια να

κάµη επιχειρήσεις. 

Τα βιοµηχανικά χρεώγραφα θ’ αγοράζωνται παρά του Κράτους, το οποίον από φόρου

υποτελείας, ως είναι σήµερον, θα µεταβληθή εις συµφεροντολόγον δανειστήν. Παρόµοιον µέτρον

θα καταργήση την στασιµότητα του χρήµατος, τον παρασιτισµόν και τον τύπον, άτινα µας ήσαν

χρήσιµα, εφ’ όσον οι Χριστιανοί ήσαν ανεξάρτητοι, αλλά δεν είναι επιθυµητά και από το

πολίτευµα µας. 

Πόσον καταφανής είναι η έλλειψις κρίσεως εις τους καθαρώς ζωώδεις εγκεφάλους των

Χριστιανών! Εδανείζοντο παρ’ ηµών επί τόκω και χωρίς να σκέπτωνται ότι θα εχρειάζετο ν’ αφαι-

ρέσωσι το χρήµα τούτο βεβαρυµένον µε τους επιπλέον τόκους από τα θυλάκια του Κράτους δια να

εξωφλήσωσι µε ηµάς! Υπήρχε τι το απλούστερον από του να λαµβάνωσι το χρήµα, του οποίου

είχον ανάγκην, από τους φορολογουµένους των;... 

Τούτο αποδεικνύει την γενικήν υπεροχήν του πνεύµατος µας, διότι κατωρθώσαµεν να τοις

παρουσιάσωµεν την υπόθεσιν των δανείων υπό τοιαύτην µορφήν, ώστε να διαβλέπωσιν εν αυτή και

κέρδη ακόµη δια τον εαυτόν τους. 

Οι λογαριασµοί, τους οποίους όταν έλθη η ώρα θα παρουσιάσωµεν φωτιζόµενους από το φως

της πείρας αιώνων, της οποίας το υλικόν επροµήθευσαν εις ηµάς τα χριστιανικά Κράτη, θα

διακρίνωνται δια την σαφήνειάν των και την ακρίβειαν των και θα καταδείξωµεν εις πάντας

πασιφανώς την χρησιµότητα των καινοτοµιών µας. Θα θέσωµεν τέρµα εις τας καταχρήσεις, χάρις

εις ας εκρατούµεν τους Χριστιανούς εις την διάθεσίν µας, αλλ’ αι οποίαι δεν είναι δυνατόν να

επιτρέπωνται εις το Κράτος µας. 

Θα καταστρώσωµεν τόσον καλώς το λογιστικόν σύστηµα µας, ώστε ούτε η Κυβέρνησις, ούτε

ο ελάχιστος υπάλληλος να δύνανται να παρεκτρέψωσιν ουδέ το ελάχιστον ποσόν εκ του προορι-

σµού του χωρίς τούτο να γίνη αντιληπτόν και επί πλέον να το διαθέση εις προορισµόν διάφορον

εκείνου, όστις θα έχη καθορισθή άπαξ δια παντός εν τω ηµετέρω σχεδίω ενεργείας. 

Είναι αδύνατον το κυβερνάν άνευ καθωρισµένου σχεδίου. Και αυτοί ακόµη οι ήρωες, οίτινες

ακολουθούσιν οδόν τίνα άνευ ωρισµένων προφυλάξεων, καταστρέφονται καθ’ οδόν. 

Οι Χριστιανοί αρχηγοί, εις τους οποίους συνεβουλεύσαµεν άλλοτε να διασκεδάζωσι τας κρα-

τικάς φροντίδας δι’ επισήµων δεξιώσεων δια της εθιµοτυπίας, δια διασκεδάσεων, ήσαν µόνον προ-

πετάσµατα της Κυβερνήσεως ηµών. Αι αναφοραί των ευνοουµένων, οίτινες ανεπλήρωνον τούτους

εις τας υποθέσεις, συνέτασσοντο δι’ αυτούς υπό των πρακτόρων µας και ικανοποιούν εκάστοτε τα

ήκιστα διορατικά πνεύµατα δι’ υποσχέσεων, ότι το µέλλον θα επέφερεν οικονοµίας και βελτιώ-

σεις. -Οικονοµίας από τι; Από τα νέα δάνεια;.. θα ηδύναντο να ερωτήσωσι, δεν ηρώτων όµως εκεί-

νοι οίτινες ανεγίνωσκον τους απολογισµούς µας και τας σχέδιας µας. 

Γνωρίζετε που ωδήγησεν αυτούς η αµεριµνησία των αυτή και εις ποίαν οικονοµικήν αταξίαν

περιήλθον παρ’ όλην την θαυµασίαν ενεργητικότητα των λαών των. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Τα εσωτερικά δάνεια. Το παθητικόν και οι φόροι. Αι µετατροπαί. Τα

αποταµιευτήρια και το εισόδηµα. Κατάργησις του χρηµατιστηρίου. Φορολογία των

βιοµηχανικών αξιών. 

Θα προσθέσω εις ό,τι σας είπον εις την προηγουµένην συνεδρίασιν µιαν λεπτοµερή εήγησιν

των εσωτερικών δανείων. Περί των εξωτερικών δανείων δεν θα είπω πλέον τίποτε, διότι αυτά

εγέµιζον τα χρηµατοκιβώτια µας µε το εθνιόν χρήµα των Χριστιανών, δια το κράτος µας όµως δεν

θα υπάρχη πλέον ξένον, δηλαδή εξωτερικόν.Επωφελήθηµεν της διαφοράς των διοικούντων και της

αµελείας των κυβερνώντων δια να λάβωµεν ποσά διπλάσια, τριπλάσια και έτι µεγαλύτερα, 

δανείζοντες εις τας Κυβερνήσεις των Χριστιανών χρήµα, το οποίον ουδόλως ήτο αναγκαίον εις το

Κράτος. Τις θα ηδύνατο να κάµη το ιδίον και έναντι ηµών; ∆ια τούτο θα εκθέσω λεπτοµερώς τα

των εσωτερικών δανείων µόνον. 

Όταν εκδίδουσι δάνειόν τι τα Κράτη, ανοίγουσιν έγγραφάς δια την αγοράν των οµολογιών

των. ∆ια να είναι αυταί προσιταί εις όλους, εκδίδουν οµολογίας αξίας από 100 µέχρι 1000 

µονάδων. Εν ταυτώ παρέχουσιν όφελός τι εις τους πρώτους εγγραφοµένους. Την εποµένην

δηµιουργείται τεχνητή ύψωσις τιµών, διότι δήθεν όλος ο κόσµος ρίπτεται επ’ αυτών. Ηµέρας τινάς

αργότερον, τα ταµεία του Κράτους είναι υπερπλήρη, λέγουσι, και δεν γνωρίζουσι πλέον που να

βάλωσι το χρήµα (διατί τότε το λαµβάνωσι;). Η εγγραφή υπερβαίνει πλειστάκις το ποσόν του

δανείου. Τοιαύτη είναι η εµπιστοσύνη, την οποίαν έχει ο κόσµος δια τας κυβερνητικάς

συναλλαγάς. 

Όταν όµως παιχθή η κωµωδία, ευρίσκονται ενώπιον παθητικού και µάλιστα παθητικού

βαρυτάτου. ∆ια να πληρωθούν οι τόκοι πρέπει να καταφύγωσιν εις νέα δάνεια, άτινα δεν

απορροφούν, αλλά µόνον αυξάνουν τα πρώτα χρέη. Όταν η πίστωσις εξαντληθή, πρέπει δια νέων

δανείων να καλυφθή ουχί το δάνειον, αλλά µόνον οι τόκοι των δανείων. Οι φόροι αυτού είναι

παθητικοί, χρησιµοποιούµενοι πρός κάλυψιν του παθητικού. 

Έρχεται κατόπιν ο καιρός των πληρωµών, αίτινες ελαττώνουσι µόνον την πληρωµήν των

τόκων και δεν καλύπτουσι τα δάνεια και αίτινες επί πλέον, δεν εκτελούνται άνευ της

συγκαταθέσεως των δανειστών. Αγγέλλοντες πληρωµήν τινα προσφέρονται να αποδώσωσι το

χρήµα εις όσους δεν συγκατατίθενται να µετατρέψωσι τας αξίας των. Εάν πάντες εξέφραζον την

επιθυµίαν ν’ αναλάβωσι το χρήµα των, αι Κυβερνήσεις θα συνελαµβάνοντο εις τα ίδια δίκτυα των

και θα ευρίσκοντο εν αδυναµία να πληρώσωσι το χρήµα, το οποίον προσφέρουσιν. Ευτυχώς οι

υπήκοοι των χριστιανικών Κρατών, ελάχιστα γνώσται των οικονοµικών υποθέσεων, επροτίµησαν

πάντοτε απώλειαν της τιµής αξιών και των τόκων των, αντί του κινδύνου νέας τοποθετήσεως των

χρηµάτων των, και δια του τρόπου αυτού παρέχουν εις τας Κυβερνήσεις την δυνατότητα του ν’ 

απαλλάσσωνται παθητικού πολλών εκατοµµυρίων. 

Με τα εξωτερικά ήδη δάνεια οι Χριστιανοί δεν σκέπτονται να πράξωσι τοιούτον τι, 

γνωρίζοντες ότι θα απαιτήσωµεν όλον το χρήµα των. 

Ούτω ανεγνωρισµένη πτώχευσις θα καταδείξωσι εριστικώς εις τας χώρας την έλλειψιν

συνδέσµου µεταξύ των συµφερόντων των λαών και των Κυβερνήσεων των. 

Εφιστώ όλην την προσοχήν υµών επί του γεγονότος τούτου, καθώς και επί του εξής: Σήµερον

όλα τα εσωτερικά δάνεια εξυπηρετούνται υπό χρεών χαρακτηριζοµένων δια του ονόµατος: 

κυµαινοµέρων χρεών, δηλ. χρεών των οποίων η λήξις είναι µάλλον ή ήττον προσεχής. Τα χρέη

ταύτα σύγκεινται εκ των χρηµάτων, άτινα κατατίθενται εις εφεδρικόν ταµείον ή εις το ταµιευτήρι-

ον. Επειδή τα κεφάλαια ταύτα παραµένουσιν επί πολύν χρόνον εις τας χείρας της Κυβερνήσεως

εξατµίζονται δια την πληρωµήν των τόκων των εξωτερικών δανείων και εις την θέσιν αυτών

θέτουσιν ίσα ποσά εκ των αποταµιευµάτων των προσόδων. 

Αι τελευταίαι αύται είναι οι πόροι, δι’ ων φράσσονται αι οπαί των κρατικών ταµείων παρά

τοις Χριστιανοίς. 

Όταν θ’ ανέλθωµεν επί του θρόνου του κόσµου, όλοι αυτοί οι οικονοµικοί συνδυασµοί θακαταργηθώσι χωρίς να αφήσουν ίχνος, διότι δεν ανταποκρίνονται προς τα συµφέροντα µας· θα

καταργήσωµεν επίσης όλα τα χρηµατιστήρια, διότι δεν παραδεχόµεθα όπως το γόητρον της ισχύος

µας κλονισθή δια της αυξοµειώσεως των τιµών των αξιών µας. Ούτω δια νόµου θ’ αναγνωρισθή

τιµή ίση προς την αξίαν των άνευ διακυµάνσεων (η ύψωσις προκαλεί την µείωσιν, δια του τρόπου

δε τούτου κατά την έναρξιν της εκστρατείας µας επαίξαµεν µε τα χρεώγραφα των Χριστιανών). 

Θ’ αντικαταστήσωµεν τα χρηµατιστήρια δια µεγάλων ειδικών πιστωτικών ιδρυµάτων, ων ο

προορισµός θα είναι: να καθορίζωσι την τιµήν των βιοµηχανικών αξιών συµφώνως προς τας

βλέψεις της Κυβερνήσεως. Τα ιδρύµατα ταύτα θα είναι εις θέσιν να ρίπτωσιν επί της αγοράς εν µια

ήµερα 500 εκατοµµύρια βιοµηχανικών αξιών. Κατ’ αυτόν τον τρόπον όλαι αι βιοµηχανικαι

επιχειρήσεις θα εξαρτώνται εξ ηµών. ∆ύνασθε να φαντασθήτε οποίαν δύναµιν θ’ αποκτήσωµεν δια

του µέσου τούτου. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ KB'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Το µυστικόν του µέλλοντος. Η προαιώνιος δυστυχία βάσις της

µελλούσης ευτυχίας. Η αίγλη της εξουσίας και η µυστική λατρεία αυτής. 

Εις παν ό,τι εξέθεσα προς υµάς µέχρι τούδε, προσεπάθησα να σας δείξω το µυστικόν των

παρελθόντων και των παρόντων γεγονότων, ταύτα αγγέλλουσι το µέλλον, όπερ πλησιάζει να

πραγµατοποιηθή. Σας εφανέρωσα το µυστικόν των σχέσεων µας µετά των Χριστιανών και των

οικονοµικών µας επιχειρήσεων. Υπολείπεται να προσθέσω ολίγα τινά ακόµη επί του αντικειµένου

τούτου. 

Έχοµεν εις χείρας µας την µεγαλυτέραν δύναµιν της σήµερον, τον χρυσόν. ∆υνάµεθα εν

δυσίν ηµέραις ν’ αποσύρωµεν εκ του ταµείου µας, οιανδήποτε ποσότητα αυτού θελήσωµεν. 

Είναι ανάγκη ν’ αποδείξωµεν και δι’ άλλων ακόµη, ότι ο Θεός µας προώρισε δια την

κυριαρχίαν του κόσµου; Μήπως δεν απεδείξαµεν δια του τοιούτου πλούτου, οτι το κακόν, το

οποίον ηναγκάσθηµεν να διαπράξωµεν επί τόσους αιώνας, εχρησίµευσεν επί τέλους πρός το αληθές

καλόν, το να τακτοποιήσωµεν το παν; Ιδού η σύγχυσις του ιρισµού του καλού και του κακού. Η

τάξις θ’ αποκατασταθή κάπως δια της βίας, αλλ’ επί τέλους θ’ αποκατασταθή. Θα δυνηθώµεν ν’ 

αποδείξωµεν ότι είµεθα ευεργέται ηµείς, οίτινες απεδώσαµεν εις τον βασανισµένον κόσµον το

πραγµατικόν καλόν, την ελευθερίαν του ατόµου, όπερ θα δύναται ν’ απολαύση της αναπαύσεως, 

της ειρήνης, της αξιοπρεπείας των σχέσεων, υπό τον όρον, εννοείται, να τηρή τους παρ’ ηµών

εγκατασταθέντας νόµους. Θα εξηγήσωµεν συγχρόνως ότι η ελευθερία δεν έγκειται εις την

ακολασίαν και το δικαίωµα της ισχύος. Ωσαύτως η αξία και η ισχύς του ανθρώπου δεν συνίσταται

εις το δικαίωµα του καθενός να διακηρύττη καταστρεπτικάς αρχάς, όπως το δικαίωµα της συνειδή-

σεως, το δίκαιον της ισότητος και άλλα παρόµοια. Ωσαύτως το δίκαιον του ατόµου ουδόλως

έγκειται εν τω δικαιώµατι του να διεγείρη αυτός εαυτόν και τους άλλους, επιδεικνύων τα ρητορικά

προτερήµατα του εις θορυβώδεις συγκεντρώσεις. Η αληθής ελευθερία έγκειται εις το απαραβία-

στον του προσώπου, το οποίον τηρεί τιµίως και ακριβώς όλους τους νόµους της κοινής ζωής. Η

ανθρωπίνη αξία πρέπει να έγκειται εν τη συνειδήσει των δικαιωµάτων, άτινα κέκτηται, και

ταυτοχρόνως των δικαιωµάτων τα οποία δεν κέκτηται, και ουχί εν µόνη τη φανταστική αναπτύξει

του θέµατος του «ΕΓΩ» µου. 

Το κράτος µας θα είναι ένδοξον, διότι θα είναι ισχυρόν, θα διοική και θα διευθύνη, και δεν θα

ρυµουλκήται από αρχηγούς κοµµάτων και ρήτορας, οίτινες απαγγέλλουσιν ανοήτους λέξεις, ας

καλούσι µεγάλας αρχάς, και αίτινες εν τη πραγµατικότητι είναι ουτοπίαι. Το κράτος µας θα είναι ο

αποκαταστάτης της τάξεως, ήτις είναι το άπαντον της ευτυχίας των ανθρώπων. Η αίγλη του

τοιούτου κράτους θα προσπορίση εις αυτό µυστικήν λατρείαν και τον σεβασµόν του λαού. Η αλη-

θήςισχύς δεν υποχωρεί προ ουδενός δικαιώµατος, ακόµη και προ του Θεού. Ουδείς τολµά να προ-

σβάλη ταύτην, ίνα αφαιρέση απ’ αυτής και το ελάχιστον της δυνάµεως της... ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Μείωσις της παραγωγής ειδών πολυτελείας. Η µικρά βιοµηχανία. Η

απεργία. Απαγόρευσις της µέθης. Καταδίκν εις θάνατον της παλαιάς κοινωνίας και ανάστασις

αυτής υπό νέαν µορφήν. Ο εκλεκτός του Θεού. 

∆ια να συνηθίσωσιν οι λαοί εις την υπακοήν, πρέπει να τους εξασκήσωµεν εις την

µετριοφροσύνην και να ελαττώσωµεν συνεπώς την παραγωγήν των αντικειµένων πολυτελείας. ∆ια

του µέσου τούτου θα βελτιώσωµεν τα διεφθαρµένα ήθη ανταγωνιζόµενοι την πολυτέλειαν. Θα

επανιδρύσωµεν την µικράν βιοµηχανίαν, ήτις θα µειώση τα ιδιωτικά κεφάλαια των

εργοστασιαρχών. Το τοιούτον επιβάλλεται επίσης και διότι οι µεγάλοι εργοστασιάρχαι διευθύνουσι

συχνάκις, είναι αληθές, χωρίς να το αντιλαµβάνωνται, το πνεύµα των µαζών εναντίον της

Κυβερνήσεως. Λαός, όστις ασχολείται µε την µικράν βιοµηχανίαν, δεν γνωρίζει τας απεργίας, είναι

προσηλωµένος εις την υφισταµένην τάξιν, και συνεπώς εις την ισχύν της Αρχής. Η απεργία είναι το

επικινδυνωδέστερον πράγµα δια την Κυβέρνησιν. ∆ι’ ηµάς ο ρόλος της θα λήξη, ευθύς ως η

εξουσία περιέλθη εις χείρας µας. Η µέθη θ’ απαγορευθή ωσαύτως δια νόµων και θα τιµωρήται ως

έγκληµα εναντίον της ανθρωπότητας, εφ’ όσον οι άνθρωποι, οίτινες κατακυριεύονται υπ’ αυτής

υπό την επίδρασιν του οινοπνεύµατος µεταµορφώνονται εις κτήνη. 

Οι υπήκοοι, επαναλαµβάνω και πάλιν, υπακούουσι τυφλώς εις στιβαράν χείρα εντελώς

ανεξάρτητον εξ αυτών, και εν η αντιλαµβάνονται ξίφος δια την υπεράσπισίν των και στήριγµα κατά

των κοινωνικών ρευµάτων. Τις η ανάγκη να βλέπωσιν εν τω προσώπω του βασιλέως των ψυχήν αγ-

γελικήν; Οφείλουσι να διακρίνωσιν εν αυτώ την προσωποποίησιν τηςισχύος και της δυνάµεως. 

Ο άρχων αυτός θα λάβη την θέσιν των σήµερον υφισταµένων Κυβερνήσεων, αίτινες σύρουσι

την υπαρξίν των εν τω µέσω των αποθαρρυνθεισών παρ’ ηµών κοινωνιών, αίτινες απηρνήθησαν

ακόµη και αυτήν την δύναµιν του Θεού και εις τους κόλπους των οποίων υψούται πανταχόθεν το

πυρ της αναρχίας, ενώ ούτος οφείλει προ παντός άλλου να κατασβέση την αδηφάγον ταύτην φλόγα. 

Αυτή είναι η αιτία, δι’ ην θα υποχρεωθή να καταδικάση εις θάνατον τας τοιαύτας κοινωνίας, ακόµη

και αν οφείλη να πνίξη ταύτας εν τω ιδίω αυτών αίµατι, δια ν’ αναστήση υπό µορφήν στρατιάς, 

κανονικώς οργανωθείσης και αγωνιζοµένης ευσυνειδήτως εναντίον πάσης µολύνσεως ικανής να

µολύνη το κρατικόν σώµα. 

Ο εκλεκτός ούτος του Θεού εκλήθη άνωθεν, όπως θραύση τας ασυνέτους δυνάµεις, τας

κινουµένας δια του ενστίκτου και ουχί του λογικού, δια της κτηνωδίας και ουχί του ανθρωπισµού. 

Αι δυνάµεις αύται θριαµβεύουσιν ήδη, λεηλατούσι και προβαίνουσιν εις παντός είδους

βιαιοπραγίας υπό το πρόσχηµα της ελευθερίας και του δικαίου. Αύται κατέστρεψαν πάσαν τάξιν εν

τη κοινωνία, δια να υψώσωσιν επί των ερειπίων των τον θρόνον του βασιλέως του Ισραήλ. Τότε θα

χρειασθή να τους αποµακρύνωµεν από τον δρόµον του, επί του οποίου δεν πρέπει να υπάρχη ούτε

το ελάχιστον εµπόδιον. 

Θα δυνηθώµεν τότε να είπωµεν εις τους λαούς: Ευχαριστήσατε τον Θεόν και υποκλίθητε

ενώπιον εκείνου, όστις φέρει επί του προσώπου του την σφραγίδα της προχρίσεως, προς την οποίαν

αυτός ούτος ο Θεός καθωδήγησε τον αστέρα του, ώστε να µη δυνηθή άλλος, πλην αυτού, να σας

απελευθερώση από όλων των δυνάµεων και όλων των δεινών. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κ∆'. 

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Ενίσχυσις των ριζών του βασιλέως ∆αβίδ. Προπαρασκευή του βασιλέως. 

Αποµάκρυνσις των απ’ ευθείας διαδόχων. Ο βασιλεύς και οι τρεις αυτού σύµβουλοι. Ο

βασιλεύς - Πεπρωµένον. Το άσπιλον των εξωτερικών ηθών του βασιλέως των Ιουδαίων... 

Τώρα θα διαλάβω τα µέσα της εξασφαλίσεως των δυναστικών ριζών του βασιλέως. 

Αι αυταί αρχαί, αίτινες έδωσαν µέχρι σήµερον εις τους Σοφούς µας την διεύθυνσιν των

παγκοσµίων υποθέσεων, θα µας οδηγήσωσι να διευθύνωµεν την σκέψιν ολοκλήρου της

ανθρωπότητας. 

Πλείστα µέλη της φυλής του ∆αβίδ θα προπαρασκευάζωσι τους βασιλείς και τους διαδόχους

των, εκλέγοντες τους τελευταίους τούτους ουχί αναλόγως του κληρονοµικού δικαιώµατος, αλλά

λόγω των εξόχων επιδεξιοτήτων αυτών. Θα µυώσιν αυτούς εις τα απόκρυφα µυστικά της πολιτικής, 

τα σχέδια της Κυβερνήσεως, επί τω όρω πάντοτε κανείς να µη γνωρίζη αυτά τα µυστικά. Ο σκοπός

του τοιούτου τρόπου ενεργείας είναι το να γνωρίση όλος ο κόσµος ότι η Κυβέρνησις δεν δύναται

να εµπιστευθή τους µη µεµυηµένους εις τα µυστήρια της τέχνης της. 

Μόνον εις τα πρόσωπα ταύτα θα διδαχθή η εφαρµογή των πολιτικών σχεδίων, η µόρφωσις

της πείρας των αιώνων, όλαι αι παρατηρήσεις µας επί των πολιτικοοικονοµικών και των

κοινωνικών νόµων, εν µια λέξει, όλον το πνεύµα των νόµων τούτων, ους αυτή αύτη η φύσις έχει

εγκαταστήσει ακλονήτως δια να κανονίση τας σχέσεις των ανθρώπων. 

Οι άµεσοι διάδοχοι συχνάκις θ’ αποκλείωνται του θρόνου εάν, κατά τον χρόνον των σπουδών

των, δείξωσι κουφότητα, µαλακότητα και τας λοιπάςιδιότητας τας ολεθρίας δια την αρχήν, αίτινες

καθιστώσιν αυτούς ανικάνους να διοικήσωσι και αίτινες είναι καταστρεπτικαί δια το βασιλικόν αξί-

ωµα. 

Μόνον εκείνοι οίτινες θα είναι απολύτως ικανοί δια στιβαράν διοίκησιν και άκαµπτοι µέχρι

σκληρότητας, θα αναλάβωσι τα ηνία παρά των Σοφών µας. 

Εν περιπτώσει ασθενείας, ήτις θα προυξένη εξασθένησιν της θελήσεως, οι βασιλείς θα

οφείλωσι, συµφώνως προς τον νόµον, να παραδώσωσι τα ηνία της Κυβερνήσεως εις χείρας ικανάς

προς τούτο. 

Τα σχέδια ενεργείας του βασιλέως, τα άµεσα τοιαύτα και κατά µείζονα λόγον τα απώτερα

τοιαύτα, θα είναι άγνωστα ακόµη και προς εκείνους, οίτινες θα φέρωσι το όνοµα «πρώτος

σύµβουλος». 

Μόνος ο βασιλεύς και οι τρεις µύσται αυτού θα γνωρίζωσι το µέλλον. 

Εν τω προσώπω του βασιλέως, κυρίου ευατού και της ανθρωπότητος, χάρις εις την ακλόνη-

τον αυτού θέλησιν, πάντες θα πιστεύωσιν ότι βλέπουσι το Πεπρωµένον µε τας αγνώστους οδούς

αυτού. Ουδείς γνωρίζει τι θέλει να επιτύχη δια των διαταγών του ο βασιλεύς και δια τούτο ουδείς

θα τολµά να ίσταται εις το µέσον αγνώστου δρόµου. 

Πρέπει, εννοείται, η ευφυΐα του βασιλέως να ανταποκρίνεται προς το σχέδιον της

Κυβερνήσεως, η οποία τον εµπιστεύεται. Και δια τούτο δεν θα ανέρχεται επί του θρόνου παρά

µόνον αφού δοκιµασθή υπό των Σοφών, περί ων ωµιλήσαµεν. Ίνα δε ο λαός γνωρίζη και αγαπά τον

βασιλέα του, είναι επάναγκες να συνεννοείται µετά των υπηκόων του επί των δηµοσίων πλατειών. 

Τούτο επιφέρει την αναγκαίαν ένωσιν των δύο δυνάµεων, τας οποίας έχοµεν σήµερον χωρίσει δια

του τρόµου. 

Η τροµοκρατία αυτή µας ήτο εκάστοτε απαραίτητος, ίνα αι δύο αύται δυνάµεις πέσωσι

κεχωρισµένως υπό την επιρροήν µας. 

Ο βασιλεύς των Ιουδαίων δεν πρέπει να υποταχθή εις τα πάθη του και ιδίως το της

ηδυπαθείας. ∆εν πρέπει να επιτρέψη εις τα κτηνώδη ένστικτα να επιβληθούν του πνεύµατος ουδέ

κατ’ ελάχιστον. Η ηδυπάθεια επενεργεί κατά τρόπον ολέθριον επί των πνευµατικών ιδιοτήτων και

της διαύγειας της αντιλήψεως, µεταστρέφουσα τας σκέψεις προς το χειρότερον και ζωωδέστερον

µέρος της ανθρωπίνης ενεργείας. 

Ο εν τω προσώπω του οικουµενικού Άρχοντος της αγίας σποράς του ∆αβίδ στύλος τηςανθρωπότητας, πρέπει να θυσιάζη όλας τας ατοµικάς ορέξεις δια τον λαόν του. 

Ο Άρχων ηµών πρέπει να είναι παραδειγµατικώς άµεµπτος. 

ΤΕΛΟΣ

http://www.ebooks4greeks.gr