Στον αριθμό 200 της West Street, στη Νέα Υόρκη, δεν υπάρχει ούτε ένα σημάδι που να μαρτυρά ότι αυτό το τεράστιο γυάλινο κτίριο στεγάζει τα κεντρικά γραφεία της ισχυρότερης τράπεζας του κόσμου. Ούτε μία ταμπέλα με το όνομα της Goldman Sachs, ούτε καν μία σημαία με το λογότυπό της. Αυτή η τράπεζα δεν ενδιαφέρεται να διαφημιστεί. Με δεδομένο ότι δεν απευθύνεται στο μέσο καταναλωτή, συνήθισε να μην δίνει δεκάρα για τη δημόσια εικόνα της.Όλα αυτά, όμως, έχουν αλλάξει. Η τράπεζα που άλλοτε έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει τα φώτα της δημοσιότητας, πραγματοποιεί το τελευταίο διάστημα μια επίθεση φιλίας προς κάθε πιθανό απο-δέκτη. Δεν θέλει πια να είναι η τράπεζα την οποία ο κόσμος αγαπά να μισεί. Τώρα που ο ισχυρός άνδρας της JP Morgan, Τζέιμι Ντίμον, φαίνεται να χάνει το… φωτοστέ¬φανό του, ο Λόιντ Μπλανκφέιν της Goldman Sachs είναι αποφασισμένος να του κλέψει τη θέση του λιγότερου μισητού τραπεζίτη της Wall Street.
Πριν από τη δημόσια εγγραφή για την εισαγω¬γή της στο χρηματιστήριο, η Goldman Sachs ήταν διάσημη κυρίως για τη μυστικοπάθειά της. Ο πρώτος διευθυντής δημόσιων σχέσε¬ών της, δεν είχε, όπως κανείς θα περίμενε, ένα γω¬νιακό γραφείο με θέα, στο κεντρικό κτίριο της τρά¬πεζας. Αντίθετα, δούλευε από το σπίτι του. Εξάλλου, η δουλειά του ήταν σχετικά απλή. Εφαρμόζοντας το δόγμα ότι κάθε δημοσιότητα είναι κακή δημοσιότητα, έπρεπε απλά να κλείνει την πόρτα κατάμουτρα στους δημοσιογράφους. Τα γραφεία της Goldman Sachs ήταν ένα δυσπρόσιτο άδυτο για τους εκπροσώπους του Τύπου. Αυτή η μυστικοπάθεια της τράπεζας έδωσε τροφή σε δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας, που μέχρι και σήμερα κυκλοφορούν γύρω από το όνομά της.
Τα τελευταία χρόνια, ως εισηγμένη επιχείρη¬ση πια, η Goldman Sachs βλέπει το όνομά της να γράφεται ολοένα και πιο συχνά στον Τύπο. Σπάνια, όμως, είναι για καλό. Με το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, η τράπεζα έγινε συνώνυμο των προκλητι¬κών υπερβολών της Wall Street. Και έκτοτε, ζει τον εφιάλτη κάθε δημοσιοσχεσίτη, με το ένα ντροπιαστι¬κό επεισόδιο μετά το άλλο. Κατηγορήθηκε από τη Federal Reserve ότι εξαπατά τους πελάτες της και χαρακτηρίστηκε από μεγάλο περιοδικό «γιγάντιο κα¬λαμάρι-βρικόλακας, που έχει τυλιχτεί γύρω από την ανθρωπότητα και χώνει διαρκώς τα πλοκάμια της, ρουφώντας το αίμα, όπου μυριστεί χρήμα». Το τελευ¬ταίο μεγάλο πλήγμα στο προφίλ της ήρθε από έναν πρώην υπάλληλό της, τον Γκρεγκ Σμιθ. Η επιστολή παραίτησης του τραπεζίτη δημοσιεύτηκε στους New York Times, βγάζοντας στη φόρα όλα τα άπλυτα της Goldman Sachs. Ανάμεσα σε άλλα, αποκάλυπτε ότι οι υπάλληλοι της τράπεζας συνηθίζουν να αναφέρο¬νται στους πελάτες τους με τον υποτιμητικό χαρακτη¬ρισμό «μαριονέτες».
Τώρα, η Goldman Sachs θέλει να καλοπιάσει τις «μαριονέτες». Εξάλλου, τα προβλήματα της JP Morgan, που καλείται να εξηγήσει πώς άφησε έναν trader της να συσσωρεύσει ζημιές 3 δισ. δολαρίων, αποτελούν χρυσή ευκαιρία. Όσο ο άλλοτε αξιοσέ¬βαστος τραπεζίτης Τζέιμι Ντίμον προσπαθεί να δι-καιολογήσει τα αδικαιολόγητα, τόσο ανεβαίνουν οι μετοχές του Μπλανκφέιν. Ασφαλώς, η τράπεζα δεν θα αφήσει το παραμικρό στην τύχη. Το σχέδιο για τη βελτίωση της δημόσιας εικόνας της είναι μελετημένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Η Goldman Sachs έχει ρίξει στη μάχη το βαρύ πυροβολικό της. Ο άλλοτε ακριβοθώρητος Μπλαν¬κφέιν έχει πάρει σβάρνα τα διεθνή πρακτορεία. Εμφανίστηκε στο CNBC και στο Bloomberg, όπου μάλιστα με ένα απροσδόκητο «mea culpa» έδειξε ότι η τράπεζα απομακρύνεται από το αλαζονικό παρελθόν της. «Προφανώς έχουμε αντιληφθεί ότι δεν κάναμε πάντα το σωστό», είχε πει.
Ακολούθησαν τετ-α-τετ με δημοσιογρά¬φους και αρθρογράφους που είχαν την ευκαιρία να διεισδύσουν στο άδυτο της West Street. Η άλλοτε απρόσωπη τρά¬πεζα είχε την ευκαιρία να δείξει ένα πιο κοινωνικά ευαίσθητο προφίλ, όταν τάχθηκε δημοσίως υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων, μία στά¬ση την οποία λίγο καιρό αργότερα υιοθέτησε ακόμα και ο Μπαράκ Ομπάμα.
Όταν η Goldman Sachs έκανε την παρθενική της εμφάνιση στα social media, ανοίγοντας το δικό της λογαριασμό στο Twitter, η Wall Street έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Η άλλοτε μυστικοπαθής τράπεζα έβγαι¬νε οικειοθελώς στο φως. Και το ενδιαφέρον ήταν σί¬γουρα μεγάλο, εάν κανείς κρίνει από το γεγονός ότι μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, η Goldman κατά¬φερε να συγκεντρώσει 25.000 followers.
Ο Τζέικ Σίγουερτ, ο άνθρωπος που εμπνεύ¬στηκε την «επιχείρηση γοητείας» της τράπεζας, γνώριζε πολύ καλά ότι η σκληρότερη δοκιμασία για το project του δεν θα ήταν άλλη από τη γενική συνέ¬λευση των μετόχων της. Οι υπόλοιπες τράπεζες της Wall Street -όλες λιγότερο μισητές από την Goldman Sachs- τα είχαν βρει σκού¬ρα στις δικές τους γενικές συνελεύσεις. Τεταμένο κλίμα, κατηγορίες σε βάρος των διοικήσεών τους, εξέγερση των μικρομετόχων, ακόμα και διαδηλώσεις, συνέθεταν το σκηνικό.
Όμως, με τη μαεστρία του Μπλανκφέιν, η γενική συνέλευση μάλλον άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο τραπεζίτης φάνηκε να στριμώχνεται προς στιγμήν, όταν μια καλόγρια-μέτοχος ζήτησε περισσότερες πλη-ροφορίες για τις business της Goldman με τα δομη¬μένα προϊόντα. Με δεδομένη την παλαιότερη γκάφα του Μπλανκφέιν, ο οποίος σε συνέντευξή του είχε δηλώσει ότι κάνει το «έργο του Θεού», το περιστα-τικό είχε όλες τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί σε μία ακόμα καταστροφή για το ίματζ της τράπεζας. Όμως, εκείνος το χειρίστηκε άψογα. Απάντησε στην ερώτηση και επαίνεσε την καλόγρια για τις γνώσεις της επί του θέματος. «Ίσως θέλετε να με προσλάβε¬τε», του είπε εκείνη, αστειευόμενη. «Δεν νομίζω ότι μπορώ να προσφέρω περισσότερα από το σημερινό σας αφεντικό», απάντησε ο Μπλανκφέιν.
Μετά από αυτά, ο τραπεζίτης νιώθει ότι έχει την καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για το εάν σκοπεύει να αποσυρ¬θεί, εκείνος απάντησε με μία ελαφριά διάθεση: «Είμαι 57 χρόνων. Τι θα κάνω για τα επόμε¬να 60 χρόνια της ζωής μου;». Από τους έξι προκατόχους του, οι πέντε έφυγαν για να αναλάβουν κυβερνητικά πόστα και ο ένας πέθανε στο γραφείο του, είπε. «Μάλλον δεν περιμένω το τηλεφώνημα της κυβέρνησης, επομένως, αυτό σημαίνει ότι είτε θα παραμείνω για πάντα, ή θα πεθάνω στο γραφείο μου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου